Het regent bloedpropjes

Het is Moederdag 2019. De dag begon met een heerlijk ontbijt op bed en een knutsel van Sam. De vierde Moederdag die ik mag meemaken. Wat een genot. Ik lig in bed en voel dat mijn bovenbeen warm aanvoelt. Ik ga douchen en zie dat mijn been ook een andere kleur heeft, glanst en opgezet is. Al snel denk ik, dit is niet oke. De laatste 10 jaar heb ik drie keer eerder trombose gehad en ik wist meteen, het is weer raak. Ik ga evengoed maar douchen, want het is toch fijn om fris bij de huisartsenpost aan te komen.

Ik belde na het douchen de huisartsenpost op en kon gelijk langskomen. Sam en Tim gingen mee. "Toch nog op pad op Moederdag", zeiden we gekscherend tegen elkaar in de auto. Eenmaal aangekomen zei de huisarts gelijk dat het trombose was, maar op zondag voeren ze geen echo’s uit, dus moest ik gelijk weer aan de antistolling. "Zat je daar nog niet aan?" denk je misschien als je dit leest. Nee, raar maar waar. De voorgaande drie keer dat ik trombose heb gehad, was met een uitlokkende reden, zoals de eerste keer het gips, de tweede keer tijdens de zwangerschap en van de derde keer ben ik de reden vergeten. Het was vast een reden waarvan ik niet vond dat het een reden was. Ik vind trombose namelijk gewoon onredelijk als je zo jong bent.

Ik kreeg antistolling mee en kon weer op huis aan. De schok was niet groot, immers ik zag en voelde het aankomen. De volgende dag ging ik naar het ziekenhuis voor een echo en daar werd de trombose bevestigd. Er werd verteld dat ik maar met de huisarts moest overleggen hoe nu verder. Toen ik eenmaal thuiskwam, belde onze huisarts. Ze vroeg of ik langs kon komen. Hup op de fiets en even langs de huisarts. Wij hebben echt een hele lieve huisarts, iemand die je kent bij je voornaam, ookal kom je er niet vaak (gelukkig). Zij vertelde dat zij het verhaal niet vertrouwde en hield er een onderbuikgevoel aan over. De huisarts heeft nog gebeld met de internist, maar die schreef alleen zes weken antistolling voor. De huisarts heeft vervolgens het flebologisch centrum gebeld (vaatchirurg) om te overleggen en daar moest ik diezelfde week nog op consult komen.

De vaatchirurg heeft een echo uitgevoerd, vertelde dat er aderletsel te zien was en dat zij hier iemand naar wilde laten kijken die hier meer verstand van heeft. Twee weken later werd er een uitgebreide echo genomen en deze arts vertelde dat er ook veel letsel in mijn buik te zien was. Door de trombose zijn mijn bloedkleppen weggevaagd. Deze herstellen ook nooit meer. De aders zijn verder ook beschadigd door de verschillende bloedproppen. De vaatchirurg vertelde dat zij hier niets aan konden doen, maar dat het hart- en vaatziekenhuis in Maastricht hier uitmuntend in zijn. Zij zijn ook vooruitstrevend in onderzoek naar vaatziekten.

Op naar Maastricht dus. Het is inmiddels augustus 2019. Het is bijna vier uur rijden, maar gek genoeg voelt het als een uitje. Koffiedrinken bij de Starbucks bij Utrecht is vaste prik. En aankomen in Zuid-Limburg is een plaatje. Wat een prachtige omgeving. Wel blij dat wij lekker met de auto daar mogen toeren, want ik denk niet dat mijn elektrische fiets het trekt.

Aangekomen in het hart- en vaat ziekenhuis voelt het als een warm bad. Ik heb tien jaar lang iedere dag pijn gehad aan mijn been, denkende dat dit zo hoort en er niets aan te doen is. Maar toen kwam de zin: 'Wij gaan je opereren Francien, dit kan zo niet langer'. De artsen waren verbijsterd dat ik hier tien jaar lang mee heb rondgelopen. De aders in mijn been en mijn buik waren er slecht aan toe. De doorbloeding van mijn romp naar mijn been was nihil. Mijn rechterkant van het lichaam moest eigenlijk al het werk doen, wat niet lukte omdat links faalde. En nee ik geef echt de schuld niet aan de artsen in de afgelopen tien jaar, want ik heb nooit aan de bel verder getrokken of een afspraak gemaakt bij de internist. Ik ben ook niet boos op mijzelf, het ging zoals het is gegaan. Maar dankbaar voor mijn lieve huisarts ben ik natuurlijk wel!

Een paar weken na het gesprek ben ik geopereerd in Maastricht. De artsen hebben stents geplaatst vanaf mijn lies naar mijn navel en vanaf mijn navel omhoog vlak onder mijn hart. Nu ben ik 1.84m dus je snapt hoe lang die suisbuis van chirurgisch staal is. Ongekend, wat is het knap dat de artsen dit kunnen. De stents hebben 3 verschillende maten. Van 1 tot 1,4 cm doorsnee. De arts zei dat als ik in mijn zou drukken, ik de stents kon voelen. Je snapt dat ik dat nog nooit gedaan heb. Held op sokken hoor =) Aan het aderletsel in mijn been is niets te doen, vooralsnog... Want er zijn wel onderzoeken in Amerika hiernaar, dus we hebben hoop!

Wat volgde waren veel onderzoeken om te kijken hoe de stents zich nestelen in de aders. Ik voelde gelijk verlichting. Mijn been slankte af en de pijn nam af. De volgende controle zei de arts dat mijn steunkousen uit mochten, zo goed ging het. De volgende dag ging ik Sam ophalen van school, zonder steunkousen dus. Serieus ik voelde mij naakt, voor het eerst in tien jaar voelde ik wind langs mijn enkels gaan. Ik voelde mij een vrij mens, wat een zaligheid.

In januari 2020 had ik weer een controle. Dit keer ging ik voor de eerste keer zonder Sam en Tim, maar alleen met mijn moeder. Er is altijd wat strijd wie er mee gaat naar Maastricht. Want we maken er altijd een uitje van. Van der Valk in Maastricht en Heerlen zijn favoriet. Maar ook GaiaZOO en Mattelplay zijn aanraders. De controle in het ziekenhuis was goed en wij hebben ons kostelijk vermaakt in het mooie Zuid-Limburg.

Een paar dagen na de controle kwam de pijn weer. Het begon wat te zeuren. Van de reis naar het ziekenhuis, dacht ik. Ik ben ook een type die het niet gelijk uit en veel relativeert. Soms te veel en te vaak. Het werd februari en de pijn hield aan. In maart begon de pijn erger te worden. Ik had Tim wel op de hoogte gesteld, maar wij maakten ons niet zo druk. Ik had immers in maart weer een afspraak voor controle.

De afspraak werd natuurlijk afgezegd in verband met Corona. Wel had ik overleg met de arts en vertelde van de pijn. De pijn was wel te verdragen, maar ik werd toch steeds vaker wakker van de pijn. Ik kreeg pijnstillers voorgeschreven. Die hielpen wel iets, maar ik merkte ook dat de pijn erger werd. Het werd april en de pijn nam toe. De arts belde regelmatig hoe het ging en baalde ook dat het ziekenhuis op slot zat en zij zelf met man en macht nodig waren op de IC, juist omdat mensen met Corona vaak stollingsklachten krijgen.

In mei heb ik gebeld dat ik het niet langer hield, de pijn. Ik kon kiezen voor een echo in Maastricht of in Alkmaar (ziekenhuis). Ik koos praktisch gezien voor Alkmaar. Ik dacht aan het maken van een echo kan niet heel veel mis gaan. De echo bleek goed te zijn, alleen zagen ze meer aderletsel in mijn bovenbeen en een bloedpropje wat al genesteld was in mijn ader. En de aderen eromheen waren ontstoken. Dit verklaarde volgens de vaatchirurg aldaar de pijn.

Na telefonisch overleg met Maastricht vertelde de arts dat ze dit beeld wat de vaatchirurg in Alkmaar beschreef niet vertrouwde. De beelden van de echo werden ook niet doorgestuurd. Na twee weken kon ik uiteindelijk terecht in Maastricht en wat fijn om mijn artsen weer te zien. Ze zijn zo lief en betrokken, kennen Sam bij voornaam en ze vroegen eerst hoe het met hem ging en zeiden dat zij hem mistten in de wachtkamer. Er werd een echo gemaakt en wat bleek... De onderste stents van mijn navel tot in mijn bovenbeen waren ingeklapt. KAK!

Binnen een paar weken lag ik weer op de operatietafel, terwijl mijn moeder en Tim lekker aan het lachen waren op de Pietersberg. Stelletje toeristen =) De artsen hebben de stents weer opengemaakt maar veel is nog onduidelijk. Hoe kan het dat de stents binnen vier weken zijn dichtgeklapt en hoe moet het verder met het verslechterende aderstelsel in mijn been?

De operatie is nu 1,5 week geleden. Geduld is niet mijn sterkste kant, maar ik moet mijn herstel in acht nemen. Over 2 weken weer controle en je raadt het vast al... Wij plakken er niet één nachtje aan vast, maar vier. Tim heeft gewonnen deze keer, dus we gaan heerlijk met het gezin genieten van een midweekje Tilburg deze keer en dus een dagje Maastricht. De uitjes staan al gepland, we hebben er zin in!