Het plan

Thuis heb ik eerst een uur lang mijn kinderen zitten knuffelen, gewoon doordat ik zo bang was geworden voor wat zou gaan komen.

Een hele tijd met mijn man zitten praten, en mijn beste vriendin kwam langs om me te steunen.

We zijn nu inmiddels een week verder, als ik eindelijk telefoon krijg van de oncoloog.

Ze gaan een scan maken dit is om te kijken hoe groot het allemaal is en of chemo inmiddels al wat gedaan zou hebben.

Hiermee ingestemd en 2 dagen later lag ik in de scan, mijn beste vriendin was meegegaan om mij te steunen.

Aangezien ik zo claustrofobisch ben en dit echt helemaal niks vond! 

Mijn man was de eerste dagen van slag maar toen ik zei we kunnen er wel om gaan zitten janken maar dat werkt niet dacht hij ja ze heeft een punt.

Een week na de scan kreeg ik de uitslag, met zweethandjes zaten mijn man en ik te wachten in de wachtruimte.

We worden naar binnen geroepen en de blik van de oncoloog zegt genoeg, ja sorry mevrouw het is niet goed.

U heeft meerdere plekken op uw baarmoeder zitten, we moeten u gaan opereren om het weg te krijgen.

Maar we starten met een nieuwe chemo en bestraling want uw lichaam is te zwak om geopereerd te worden.

Euhm hoe weten jullie dat mijn lichaam te zwak is? 

Nou mevrouw u bent nu al een geruime tijd aan het vechten tegen deze ziekte, en u heeft al een aantal chemokuren gehad.

Daardoor weten we dat uw lichaam te zwak is op dit moment.

Mijn man en ik zijn echt op mekaar ingespeeld, dit word ook wel duidelijk op het moment dat ik weer aan de chemo begin.

Hij helpt mij waar hij kan, zorgt dat er iemand is voor de kinderen als hij moet werken. En ook dat er iemand is voor mij.

Ik merk dat de ziekte nu echt erin begint te hakken, mijn hele lichaam doet pijn en ik voel me zo beroerd dit heb ik nog nooit gehad!

We strijden nog door, we vechten waar we kunnen.

Ik hoop snel weer wat te kunnen posten!

Liefs