Het naderende afscheid.

Het is alweer een heel lange tijd geleden dat ik hier iets geplaatst heb. Wat er op je af komt in vooral de eerste periode is niet niks, zeker niet als je ook nog jonge kinderen hebt met hun eigen verdriet waar je als moeder dag en nacht klaar voor staat. Hier en daar heb ik in de afgelopen maanden de vraag wel gekregen wanneer ik weer iets ga schrijven, of de opmerking dat mijn blogs gemist worden.

Het rustige vaarwater (voor zo ver dat mogelijk is in een storm) heeft mij bereikt en ik zal weer verder gaan met mijn, nee, ons verhaal. Waar we voor zijn komen te staan, de struikelblokken, hobbels maar ook de mooie momenten.

- De wekker gaat. Voor de zekerheid had ik deze gezet, voor de zekerheid omdat na dagen en nachten vol emoties en het regelen van allerlei zaken de vermoeidheid mijn kinderen en mij ieder moment kon neersabelen. En dat had het gedaan. Het is vrijdag, vandaag in de middag is er voor een ieder die dat wil de mogelijkheid om afscheid te nemen van E.J. bij ons thuis. Ik kijk er enorm tegen op, ik heb ook geen idee wie ik allemaal kan verwachten en hoe veel mensen ik kan verwachten. Ik ben zo ontzettend blij met mijn vangnet aan mensen in mijn nabije omgeving die mij steunen en helpen waar kan.

M. en N. worden rond de middag opgehaald door mijn vriendin/werkgever M. Zij neemt de kinderen mee naar hun huis waar ze zich onbezorgd kunnen vermaken. Het is die dag prachtig weer, buiten in de tuin zijn wat stoelen en bankjes neergezet. Vrienden en familie zorgen voor de koffie en thee. Als het 13:00u is komen de eerste mensen, en tot het eind om 16:30u is er geen moment geweest dat er géén mensen waren. Het was enorm emotioneel. Er werden ontzettend veel bloemstukken meegenomen. Ik ontmoette een aantal van zijn collega’s voor het eerst waar E.J. het wel eens over had. Maar ook de bekende gezichten van de bedrijfsuitjes en collega’s die E.J. ook wel buiten werktijden om zag. Zijn vrienden van de organisatie waar hij in zat uit een dorp even verderop. Grote, stoere mannen met de tranen biggelend over hun wangen. Vrienden, familie, oud klasgenoten, kennissen, buren, dorpsgenoten, ouders van/en klasgenoten van M. Ik had er nooit zo bij stil gestaan, en dan vooral in deze week dat er zó veel mensen zijn waarbij hij zo geliefd en bekend was. Het was als een warm bad en o zo fijn om de anekdotes aan te horen die typerend waren voor E.J. We hebben gehuild en gelachen maar het ongeloof was en is groot.

Die avond als de kinderen in hun bed liggen en mijn moeder en ik in stilte de dag overdenken, brengt ze ter sprake dat de airco nog aan staat. Omdat de kist die middag open was en het behoorlijk warm was had ik deze bij hem aangezet. Ik ga naar de schuur om de airco uit te zetten. Als ik binnen kom lijkt het net of ik een bloemenwinkel binnen stap door de zoete geuren van de bloemen waardoor E.J. omringd is. Zodra ik het licht aan wil doen, springt deze meteen weer uit. Ik schiet direct in paniek. Stroomstoring! Was mijn eerste gedachte. Snel controleer ik alles en constateer dat de airco en de koeling het gelukkig nog doen. Ik schijn met de zaklamp van mijn telefoon naar het lampje, die is vast stuk. Als ik de airco uitgezet heb controleer ik nog een paar keer of de koeling het echt wel doet en later durf ik er haast niet van te slapen. Maar afleiding is er die avond genoeg. Ik moet immers de muziek en de foto’s voor tijdens de uitvaart nog doorsturen, om ook tot de pijnlijke conclusie te komen dat we nooit een familiefoto hebben laten maken van ons viertjes. De tekst geschreven door de spreker moet ik ook nog doorlezen.

“Hoe kijk je naar morgen?” Vraagt mijn moeder als ik aan het lezen ben. Een moeilijke vraag waar ik van moet slikken. Want morgen is de laatste dag dat E.J. thuis is, de laatste dag voordat het afscheid voorgoed is. Een dag waarop nog intense dingen gepland staan. “Mja, morgenochtend komt D. om foto’s te maken, in de middag komt zijn broer om afscheid te nemen en E. L. En Q. komen en blijven slapen in een b&b vlakbij dus weer druk.” “Dat vroeg ik niet.” Ze zucht en ik zie dat haar ogen waterig zijn. “Weet je M. je hebt nog zo weinig tijd. Misschien moet je ook wat tijd met E.J. alleen nemen. Dat kan misschien wel als E. je broer er is. En doe dat nou maar, anders krijg je later spijt.” Ik knik en besef op dat moment dat ik eigenlijk nog helemaal géén tijd met E.J. alleen gehad heb. Dat alles in een waas voorbij gaat en ik me groot houd voor de kinderen, want zij hebben mij nodig. Maar wat heb ik nodig? Zijn armen om mij heen, zijn stomme grapjes, zijn liefde, warmte, zijn ogen gericht op mij. Dat alles weer normaal is, maar dat zal het nooit meer worden. Dat besef komt telkens weer binnen alsof een man met een hamer op mijn hoofd slaat. Alles is anders en wordt nooit meer normaal.-