Het mooiste ooit

De Bevalling

Steeds meer mensen komen de kamer op en er wordt een babybedje ingereden. Nu echt het besef dat ons kleintje echt snel gaat komen. Ondertussen roep ik nog dat ik een verdoving wil want kan niet meer. Ze geven aan dat het daar te laat voor is maar ik dit zeker wel kan. Het uur wat volgde kan ik me niet heel erg meer herinneren, maar daar zijn dan eindelijk de woorden dat het kindje bij de volgende wee geboren gaat worden en dat ik heel goed moet luisteren naar de aanwijzingen wanneer ik moet gaan puffen i.p.v. persen…

18:26uur, vrijdag 18 november 2011, daar is ze dan, ons prachtig dochter Niene.

Als ze ze omhooghouden en zeggen dat het een meisje is zeg ik dat dat niet kan want voor mijn gevoel zat er echt een jongetje in mijn buik. Ik was toch ook geen meisjes mama? En het merendeel dacht toch ook een jongen? Maar wat zijn wij blij met onze prachtige prinses. En wat was dit een onbeschrijflijk mooie en bijzondere ervaring, ik heb gewoon helemaal zelf ons meisje op de wereld gezet. Natuurlijk met hulp van pep en de mensen om ons heen. Als ze op mijn borst wordt gelegd ben ik de gelukkigste vrouw op aarde, wat een liefde meteen voor dit ieniemienie meisje. We krijgen even de tijd om met zijn drieën te zijn voordat Niene nagekeken gaat worden door de kinderarts, dit moet i.v.m. mijn zwangerschapssuiker. Ze hopen ook dat mijn placenta gaat komen binnen nu en korte tijd.

Als Niene wordt nagekeken door de kinderarts komen er steeds meer mensen binnen aan mijn bed staan. De placenta wil niet komen ondanks medicatie hiervoor. Ze besluiten dat ze het 1x gaan proberen met veel kracht te zetten op mijn buik maar als dit niet lukt ik naar de OK zal moeten. Er klimt iemand op het bed om kracht te kunnen zetten op mijn buik terwijl een ander zachtjes aan de navelstreng trekt. Te hard kan niet want de placenta mag niet scheuren. Ondertussen verlies ik flink wat bloed en ineens verandert de sfeer en pep voelt de paniek toeslaan. Mijn bloeddruk zakt wel heel hard. Pep ziet op de monitor dat hij nog maar heel laag is. De gynaecoloog roept iets in de trant dat iedereen nu hier blijft en luistert naar wat zei zegt en niet veel later rennen ze met mij over de gang op weg naar de OK. Wat ik me hier vaag van herinner zijn de witte platen op het plafond met de felle lampen en dat ik me heel slaperig voel en steeds een hoofd boven mijn hangt die zegt dat ik wakker moet blijven. Ik voel me heel raar en ben bang. Dit gevoel dat je weg gaat vallen is eng, doodeng…

Als ik wakker word vraag ik meteen naar Niene. Met Niene gaat het goed en die is met pep op de kraamafdeling. Ik wil er ook naartoe maar moet nog wachten tot mijn eerste zak bloed er helemaal inzit en dat zou een uur gaan duren. De tweede zak mocht op de kamer. Ik had zoveel bloed verloren dat transfusie nodig was.  Hier word ik verdrietig van, ik wil mijn meisje vasthouden. Heb ze maar zo kort gezien en gevoeld. Iets voor 22 uur ben ik terug op de afdeling en kan ik ze eindelijk vasthouden, ruiken en bewonderen. Pep heeft al die tijd met Niene op de kamer gezeten. Haar eerste flesje mogen geven en haar mogen aankleden. Ondertussen in spanning hoe het met mij ging. Die spanning viel weg toen Dr Smeenk kwam vertellen dat alles goed was gegaan. Gelukkig heeft hij nog niemand gebeld, dus dat gaan we samendoen. Ouders en mijn broer en zijn vriendin komen nog even langs ondanks het late tijdstip. Vol trots showen wij onze prachtige dochter. Dit was al die jaren wachten dubbel en dwars waard. Wij waren de gelukkigste mensen op aarde, hadden we dit gevoel maar voor altijd kunnen vasthouden…