Het "moeten" leren loslaten

Hier ben ik weer. Ik zit achter mijn laptop de bedenken hoe ik deze blog het mooiste schrijf. Deze gaat niet zo lang zijn als mijn vorige teksten, dochterlief doorgaat een moeilijke periode.

Mijn dochter is op dit moment 3 maanden oud en ligt in mijn arm te slapen. Een beeld dat al een hele week hetzelfde is. Vastgehouden worden door papa is geen optie, dat resulteert in een huilbui. En ik mag het misschien niet zeggen, maar ze is vermoeiend op deze manier. Ik zou geld geven om haar een uurtje even aan mijn vriend te kunnen geven. Maakt deze gedachte mij een slechte moeder? Misschien. Het maakt me alleszins een mens, een mens die ook af en toe nood heeft aan rust.

Laat het nu net die rust zijn die ik niet kan vinden. Op elk vlak. Op momenten dat mijn dochter wel bij de papa wil zijn of in haar bedje ligt te slapen, blijf ik heen en weer lopen. Steeds met de gedachte dat alles spik en span moet zijn.

Er mag geen afwas staan, de was moet gedaan zijn, het avondeten moet op tijd op tafel komen,...

Nu merk ik dat het tijd is om op de pauzeknop te drukken. Het is even teveel. De laatste weken lijk ik opnieuw zo'n last te hebben van die befaamde babyblues. 

Ik wil het allemaal zo goed doen en hierdoor ga ik me spiegelen met het ideaalbeeld dat elk gezin naar buiten brengt. Een opgeruimd huis en een gestructureerd gezin. 

Maar als we allemaal even eerlijk zijn met elkaar: is dit de werkelijkheid?

Waarom zouden we perfect moeten zijn? Waarom zou de keuken eens een keer er niet mogen uitzien als een slagveld?

Ik vind het al moeilijk om alles elke dag tiptop te hebben met 1 baby, laat staan dat je 2 of 3 kinderen hebt! 

Zoals ik in het begin al schreef doorgaat mijn dochter een moeilijke periode. We zitten op de 12-wekensprong en daar heeft ze best last van. Naar aanleiding hiervan heb ik bepaalde zaken op on hold moeten zetten, waaronder mijn huishouden. Ja, mijn keuken is een slagveld en ik loop grandioos achter met de was. 

Maar ik merk elk klein detail van mijn dochter en van haar ontwikkeling. Zo is ze begonnen met pogingen te ondernemen om zichzelf om te draaien en ik zou me niet kunnen inbeelden dat ik dit gemist zou hebben omdat ik mijn huis aan het poetsen was. 

Vandaag ben ik, tijdens de korte dutjes die ze neemt, er wel in geslaagd om de keuken op te ruimen en het eten voor vanavond voor te bereiden! Maar enkel omdat het deze week een foodbox zal zijn die onze maaltijden voorziet. 

Neen, ik ben niet perfect en dat zal ik ook niet worden. Na drie maanden is het nog steeds elke dag zoeken naar hoe ik mijn dochter moet aanpakken en hoe ik het moederschap moet aanpakken, maar ik weet wel dat ik geen momenten van mijn dochter wil missen door het "moeten" van deze maatschappij. 

Dus lieve mama's, laat het huishouden voor wat het is. Daar is morgen ook nog tijd voor en geniet met je kleintjes! Want voor je het weet gaan ze naar school en zijn ze niet meer zo klein.

Ik heb dit moeten leren loslaten en daar ben ik nog steeds mee bezig. Ik maak geen planning meer om te voorkomen dat ik een mental breakdown krijg als ik deze niet kan voldoen. 

En geloof me, ik heb al vaak tranen gelaten omdat ik het even niet meer zag zitten. Op die momenten heb ik mijn lieve vriend naast mij staan, die mij opvangt en me troost.

Met kleine stapjes leer ik het wel combineren, maar op dit moment wil ik gewoon genieten van mijn kleintje, van haar baby zijn en van haar nood om dicht bij mama te zijn. Waar ik trouwens ook nog een volledige tekst over kan schrijven, maar dat is iets voor een volgende blog! :-D

Ik sluit af met de vraag die ik in het begin gesteld heb: maakt dit alles mij een slechte moeder? Neen, absoluut niet. En als er mensen zijn die hier anders overdenken, nou, kijk dan lekker maar naar de andere kant. 

Ik knuffel mijn dochter nog eens extra hard en negeer mijn rommelige eettafel nog een beetje :-D 

Dit gezegd zijnde, ga ik afsluiten. Dochterlief begint langzaamaan de oogjes te openen, wat betekend dat er een maagje aan het grommelen is. 

Tot snel!