Het moederschap vind ik nu écht pittig. Slopend.

De transformatie van een lief, onschuldig meisje naar een ik-ga-de-heleboel-terroriseren-en-niet-naar-mijn-ouders-luisteren-meisje. 

Dat is de fase waar wij nu in zitten. Van ideale dochter naar puber die je op zomerkamp stuurt. En niet meer wilt ophalen. En dat gevoel 300 keer per dag. Het ouderschap vind ik in deze fase écht pittig. Want waar doe je goed aan? Streng zijn? Het laten gaan? Straffen? Belonen? Je ruggengraat breekt meerdere keren per dag in deze fase. Jouw emoties gaan mee met die van je kind. Van blij naar boos in 2 seconden. En weer terug. Constante strijd met de emoties van je kind én die van jezelf. Dat doet mentaal iets met je. Het is vermoeiend. Slopend.

Vasthouden aan "het is een fase" geef je op. Want die f*cking fase duurt je veel te lang. Soms zou ik willen dat die Oeii-Ik-Groei sprongen langer doorgaan. In een schema zien waar je aan toe bent. Komt het donderwolkje in beeld? Maak je borst maar weer nat. Maar van een schema vol donderwolkjes wordt niemand blij. 

De sprongen en fases moeten we toch maar leren los te laten. De term "het is een fase" veranderen in "denk aan het positieve". Je kind zien opgroeien. Het ouder en wijzer zien worden. Van baby naar mens. Met een eigen karakter. Lief én pittig. 

Of je houdt je vast aan 19:00 uur. Je kind op bed. Jij op de bank. Met een serie, chips en wijn. Ook een positieve gedachte. Proost.