Het magische kwartier

Vroeger, ongeveer tot oktober 2016, hield ik van op tijd komen. Ik ging altijd op tijd weg, en ik was liever een half uur te vroeg dan drie minuten te laat. Ik denk dat ik nog steeds houd van op tijd komen, maar sinds ik moeder ben lukt het gewoon minder goed. Op tijd komen is inmiddels meer een prestatie dan een zekerheid.

Twee kleine baby's, je staat op het punt om weg te gaan en precies op dat moment gebeurt er toch nog van alles waardoor je later dan verwacht op pad kunt. Als je van tevoren weet dat je weg gaat begint het plannen de avond van tevoren al. Baby's zijn te sturen, je maakt ze wakker, je geeft ze de voeding die ze nodig hebben en met een beetje geluk vallen ze in slaap in de auto zodra je de straat uit rijdt om de slaap in te halen die je ze 's morgens hebt ontnomen. 

Inmiddels zijn mijn baby's niet zo klein meer en kunnen ze praten. Dat betekent dat zij ook hun mening geven, over ongeveer ALLES. Het begint met wakker worden. Elke ochtend zijn zij stipt om 06:30 wakker, maar die ene dag dat hij vroeg hebt afgesproken omdat ze toch altijd vroeg wakker zijn is het opeens een uur of anderhalf uur later. Dus wakker maken en het eerste zeurderige huiltje kan je vast in je zak steken, want ze zijn niet uitgeslapen.

Elke dag willen ze hetzelfde op brood, de één wil twee keer chocopasta, de ander chocopasta en hagelslag, maar juist op deze dag, de dag dat je op tijd weg wil, wilden ze iets anders. Het liefst iets onmogelijks, paarse abrikozenjam met rozijnen of witte chocopasta met stukjes speculaas. Vervolgens is de kans groot dat ze zelf hun brood hadden willen smeren, de plakjes worst op het brood hadden willen leggen of zelf een beker, vork of lepel hadden willen uitzoeken.

Aankleden was altijd simpel, allebei hetzelfde, want dat past zo lekker in mijn hoofd en dat is zo lekker makkelijk. Niet nadenken, gewoon alles dubbel uit de kast. Inmiddels hebben de meisjes zelf een mening, voornamelijk over het matchen van hemden en onderbroeken, het kiezen van sokken en het combineren van een broek die net niet lekker bij een t-shirt of zomerjurkje past als het buiten stormt. Maar dan, als we dat allemaal klaar hebben, dan kunnen we schoenen en jassen aan doen. Natuurlijk hebben zij ook hier (allebei een andere) mening over en willen zij het liefst de witte schoenen aan naar het blubberbos en de winterlaarzen met baggerzolen naar een verjaardag.

En na een klein drama over wie er de deur open mocht doen, het knopje van de lift mocht indrukken, wie achter mij mag zitten komen we er in de auto achter dat de zon blijkt te schijnen en dat we toch ECHT de zonnebrillen mee hadden moeten nemen. Gelukkig bedenk ik dat zonnebrillen in de auto heb, omdat dit zeker niet de eerste keer is, en kunnen we op pad. 

Te laat, en als we niet te laat zijn, dan zijn we veeeeel te laat... En begin je volgende keer iets eerder met het ochtendritueel? Dan zijn we nog vijf knuffels kwijt die perse mee moesten, gaat de rits scheef dicht en krijgen we hem niet meer open, ben ik zes autosleutels kwijt, ben ik mijn portemonnee kwijt die in de koelkast blijkt te liggen, moet er nog iemand plassen of knijpen ze een hele Breaker over hun jas, broek en schoenen.

Dus mocht je met mij afgesproken hebben, ik ben een kwartiertje later!