Het ligt toch niet aan mij?!

Wanneer je je zorgen maakt over (het gedrag van) je kind, kan dat behoorlijk confronterend zijn. Je denkt misschien wel: "Wat doe ik niet goed? Misschien ligt het wel aan mij dat ik mijn kind niet goed kan helpen."

Gelukkig zijn er vaak allerlei lieve vriendinnen die je een hart onder de riem steken en je vertellen dat je het hartstikke goed doet. Opvoeden is nu eenmaal lastig. Natuurlijk zijn er helaas ook mensen die dingen zeggen die je nog onzekerder maken, of nog meer doen twijfelen, maar die laten we voor nu even buiten beschouwing).

Op het moment zelf zijn al die bemoedigende woorden heel fijn en natuurlijk hebben die vriendinnen helemaal gelijk!
Maar als je kind dan weer in zo’n heftige bui beland en je inmiddels zo ongeveer tegen het plafond vliegt, dan is dat gevoel weer levensgroot aanwezig.
Dat gevoel is er namelijk niet voor niks. Omdat dat gevoel niet zo fijn is, confronterend ook misschien, stoppen we (ja ik ook;-)) dat gevoel graag weer snel weg.

Maar als je dat gevoel zo snel mogelijk weer weg stopt, kan je ook niet ‘horen’ wat dit gevoel je wil vertellen. Het gevoel probeert je namelijk duidelijk te maken dat er iets ANDERS nodig is.

Het gaat er dus niet om dat je nu iets niet goed doet (of juist wel).

Ik heb zelf een pedagogische achtergrond en weet dus heel goed hoe het ‘volgens het boekje hoort’. Allereerst lukt het mij ook heel vaak niet om het aan te pakken zoals het idealiter zou moeten, maar ik kwam er ook al vrij snel in het moederschap achter, dat het ‘volgens het boekje doen’ helemaal niet altijd het gewenste resultaat had!

Stond ik daar met mijn goeie gedrag en alsnog een hartstikke driftig kind!…pfff

Omdat ik veel opvoedtips- en hacks al wist en had geprobeerd, voelde ik toen wel dat ik het op een andere manier moest aanpakken, een andere weg moest zoeken.

En dat is best spannend, want het vroeg van mij om uit mijn comfortzone te stappen. Om iets wat voor mij al jaren vertrouwd was, los te laten.

Namelijk; in plaats van de ‘pedagogisch verantwoorde moeder’ zijn, liet mijn kind mij zien dat ik moeder mocht zijn zoals ik écht ben. Met de gedoetjes en twijfels en onzekerheid die daar nu eenmaal bij hoort. En gelukkig ook hele lieve vriendinnen die mij ook telkens weer bemoedigen😉.

Maar de switch die er in mijzelf nodig was om een écht leuke moeder te zijn en de rust in ons gezin terug te brengen, dat was niet iets wat ik 'even' deed. Het vroeg een eerlijke blik in de spiegel, oefening met vallen en opstaan. Én het leverde ook veel op; een liefdevoller contact met mijn kind, minder boze buien maar vooral ook meer zelfvertrouwen en vertrouwen in de kracht van mijn gezin.

Dat vervelende twijfelstemmetje waar ik deze post mee begon...daar kan ook jij voorgoed mee afrekenen!
Wil je weten hoe je dit, met een klein beetje hulp van mij, nu zelf kan doen? Kijk op www.pentakelopvoedcoaching.nl/groeicursus