Het leven van een chauffeursvrouw

Regelmatig krijg ik de vraag... wat doet jou man eigenlijk? Of mensen hebben me al vaak alleen gespot.. dus is de vraag... jou man is vaak weg he, wat doet hij eigenlijk? Nou mijn man is internationaal chauffeur antwoord ik. Meteen de reactie.. Goh dan ben je zeker vaak alleen? Ja dat klopt inderdaad. Hij gaat maandagochtend weg (eigenlijk zondag op maandag nacht) en komt bij geluk vrijdagavond thuis. Jeetje wat zwaar volgt er dan. Met 2 kids alles alleen doen. Je staat overal alleen voor. Euhm.. even denken zwaar? Ja soms is het best zwaar eerlijk gezegd,  maar overal alleen voor staan doe ik niet. Ik ben geen alleenstaande ouder. Ik bel mijn man elke dag. We praten de dag door. Hoe is het met de kinderen. Hoe ging het op je werk. Ik vraag hem waar hij is en waar hij die avond nog naartoe gaat. Ook waar hij gaat slapen. In deze tijden vind ik dat toch prettig om te weten als ik weer nare dingen hoor op het nieuws. Beslissingen hoef ik niet in mijn eentje te maken. Mijn man is heel rustig, hoort me aan en we bedenken samen oplossingen enz. Zwaar... Ja soms was het ook best zwaar. Mijn oudste is geboren met 32 weken. Ik had het hellp syndroom. Manlief zat de avond van opname in het buitenland. Hierover later meer, maar ik denk dat je je wel voor kunt stellen dat dat niet zo prettig was. Ook de balans vinden toen dochter 2 erbij kwam was pittig. Er is niet iemand in de buurt die vast 1 kind op bed legt. En gingen ze in bad dan ligt alles uitgespreid volgens routine klaar. Er is niemand die even de handdoek bij een kind kan omslaan of wat je dan ook maar kan bedenken. Je moet het zelf doen. Dat is pittig. Dochter 2 huilde savonds tussen 7 en 10. (Lees: krijste) ik moest haar soort van in de houdgreep  nemen om haar enigzins rustig te houden. De telefoon aannemen was een mission impossible. En als dochter 1 begon te huilen vanuit bed...... dillema. Uiteindelijk zijn ze alweer 6 en 4. We zijn niet anders gewend met z'n 3en. We hebben ons gered. Inmiddels zit dochter 2 net op school. Ik hoorde in gedachten luid applaus toen ik haar weg bracht voor de 1e keer.  Ik heb het gered... ik heb het gewoon gedaan... ze zitten beiden op school. Wauw. Die tijd met ze krijg ik dus niet meer terug is de gedachte die erna komt. Wat een mooie tijd. Ik kan oprecht van alles genieten wat ze doen. Wat een top team zijn wij. In mijn volgende blog iets meer over papa, want eerlijk is eerlijk wat mis ik hem soms (lees:regelmatig,.......lees eigenlijk altijd). Ik kan goed alleen zijn, maar hecht veel waarde aan het samenzijn.

Groetjes een 30jarige mama

#chauffeursvrouw #hellp #1eblog