Echt zonder

We zijn nu ruim twee jaar verder na het plots overlijden van E.J. Als ik terug denk aan die eerste periode en daar één woord aan vast moet koppelen is dat: wederopbouw. Want herstel, dat kan ik het niet noemen. Je herstelt van een verwonding, maar deze wond zal er bij de kinderen en bij mij altijd zijn. Het is als het leven opnieuw uitvinden, want het leven zoals wij dat kenden bestaat niet meer en zal ook nooit meer zo worden. 

De eerste dag na de uitvaart is ook de eerste dag dat de kinderen en ik echt alleen zijn. Het is ook de dag dat E.J. zijn vader jarig is, maar het voelt allemaal anders en alles behalve dan feest. De uitvaartverzorger heeft de baar, koeling en schermen nog laten staan. Dit is ook bewust zodat vooral kleine N. als hij daar behoefte aan heeft in en uit de schuur kan om te zien dat papa echt weg is en dat doet hij op deze dag dan ook vaak. Hij loopt naar binnen en komt dan met zijn handjes opzij naar mij toe en zegt: “papa? Papa nou?” Dit herhaalt zich en iedere keer moet ik weer zeggen: “papa was in de kist, en toen in de grote auto. We konden papa niet mee terug nemen.” “Oh, papa weg.” En vervolgens gaat N. Verder met spelen. 

M. is vandaag nog thuis van school. Deze dag laat zij aan zich voorbij gaan door veel bezig te zijn met tekenen. Dit is iets waar ze altijd mee bezig is als het druk is in haar hoofd. En ik laat het, want ik weet het zelf ook allemaal niet. E.J. zijn broer appt mij dat hij met me wil bellen. Iets dat ik liever niet wil na wat hij gedaan heeft op de uitvaart van zijn bloedeigen broertje. Maar ik ben ook benieuwd wat hij mij te zeggen heeft, excuses zouden op z’n minst op z’n plaats zijn. Maar dat belletje komt niet, een dag later ook niet en dus nooit meer. Hij heeft ook notabene op de Facebookpagina van E.J. geplaatst dat hij nergens spijt van heeft. Daarmee is het voor mij dus ook een gesloten deur geworden. 

Als een dag later N. naar de opvang gaat en M. naar school, begin ik dapper met het regelen van allerlei praktische zaken. Iets dat eigenlijk helemaal niet zou moeten na zo’n immens groot verlies. De hypotheek is als eerste aan de beurt, gelukkig begrijpen ze al snel aan de andere kant van de telefoon dat het beter is om iemand hiervoor langs te sturen. Vervolgens komt de post, tientallen kaartjes liggen op de mat en daar tussen twee grotere enveloppen. Het RDW, dat de voertuigen die op E.J. zijn naam staan binnen 6 weken overgeschreven moeten zijn. Terwijl ik nog helemaal niet weet wat ik met E.J. zijn auto wil. Sowieso niet meer hier naar huis halen want dat zou voor M. en vooral N. Verwarrend zijn. En dan ook nog een brief van de zorgverzekering die mijn mond open liet vallen. Slechts 8 dagen na het overlijden een rekening krijgen voor de ambulance én kilometervergoeding, te betalen binnen twee weken! Vol emotie en boosheid ben ik hen gaan bellen, hoe harteloos het is om zo snel al een rekening te sturen, ik heb letterlijk gezegd dat hij nog niet eens afgekoeld is en dat sowieso de komende maand/maanden mijn inkomen niet toereikend is dus of zij wellicht de beslissing voor mij kunnen maken om te betalen of mijn kinderen te eten te geven. “Het is een standaardprocedure, mijn excuses.” Gelukkig was de mevrouw coulant en kon het voor twee maanden pauzeren. 

Voordat ik het weet is het alweer tijd om M. op te halen van school. Met lood in mijn schoenen ga ik bij de ingang van het plein staan, hopend dat niemand mij aan gaat spreken, want ik heb een groot gevoel van boosheid in me en ik sta op scherp. Als dan ook een ouder vraagt hoe het met mij gaat en ik me bedenk dat diegene anders nooit iets tegen mij zegt, ben ik achteraf gezien best onredelijk geweest door te zeggen: Kut! Of wilde je dat niet horen? Eenmaal thuis met hartkloppingen op maximaal valt M. in mijn armen, huilend. Ik omhels haar en wil haar tegen mij aan drukken maar ze glijd door mijn armen heen en zit hard snikkend op de grond: “ik mis papa! Ik mis papa! Papa moet terug komen! Ik wil niet dat hij dood is! Ik wil een knuffel van papa!” Mijn hart breekt in duizenden stukjes en ik ga naast haar zitten, huilend pak ik haar vast want dat is het enige dat ik kán doen. “Jij zei dat jullie niet zomaar dood zouden gaan zoals tante R.! Je hebt gelogen! Papa heeft ook gelogen!” Ik schrik van wat ze zegt en moet een paar keer flink slikken en zuchten voordat ik iets kan zeggen. “Sorry liefje, papa en ik wisten dit ook niet, dit wilden wij ook niet.” “Maar jullie hadden het beloofd! Leugenaar!” En ze springt op en rent naar boven.

Als ik zelf op sta voel ik dat ik me licht voel in mijn hoofd. Kak.. nog niks gegeten en veel te weinig gedronken. Ik gooi snel een glas veel te zoete ranja naar binnen en loop dan rustig naar boven. M. is naar onze slaapkamer gegaan en ligt aan E.J. zijn kant onder de dekens te huilen. Ik stap aan de andere kant in en ga ook onder de dekens liggen. M. kruipt tegen mij aan en zo onder de deken zie ik haar betraande gezicht naar mij toe gericht en zo blijven we elkaar een poosje aankijken. “Het spijt me zo lieverd.” Fluister ik. Ze knikt. “Ik ben zo bang dat jij nu ook dood gaat.” “Dat snap ik, en is ook niet gek om te voelen na alles wat er gebeurd is.” “Wil je asjeblieft niet dood gaan mama?” Vraagt ze mij terwijl er wanhoop klinkt. En het liefst zou ik zeggen dat ik dat niet zal doen. “Dat kan ik je niet beloven, maar ik ben het niet van plan.” “Ik hou van jou mama.” Is wat ze daar op zegt. En ze kruipt nog dichter tegen mij aan en valt dan vol verdriet, boosheid en wanhoop toch veilig in slaap.-