Het leven met 2 kids onder 2 jaar

Het is zo’n dag. Een ochtend waarin we van de ene breakdown in de andere belanden. “Vanmiddag mag je een chocolaatje, nu eten we fruit.” Hup, de prullenbak door de kamer gesmeten. “Je broertje is verdrietig en hij heeft mama nodig om te troosten.” Bam! De deur wordt met een klap dichtgegooid. Het leven van een peuter puber gaat niet over rozen… in mijn hoofd herhaal ik keer op keer het mantra: Hij doet niet moeilijk, hij heeft het moeilijk.

Er was een tijd waarin ik zo diep verlangde naar het hebben van een kindje. Ik voel me dankbaar, ergens, diep verstopt. Vandaag is het zwaar. Ik voel me grieperig, misschien het virus wat ik al de hele week bij iedereen loop op te ruimen. Het huilen staat me nader dan het lachen en om 11:45 denk ik: je kan me wat, je gaat lekker naar je bedje.

Maar daar dacht hij anders over. Er werd mama geschreeuwd alsof z’n leven er vanaf hing en mijn hart breekt. Met de kleine man loop ik naar boven. Iedereen is moe en overprikkeld en niet fit. Ze willen allebei bij mama, maar ik kan ze niet allebei tegelijk dragen.

Dan maar weer mee naar beneden. Het laatste redmiddel wordt ingezet: een rustig Netflix programma en ingestopt in een deken op de bank. De kleinste stop ik in de draagzak en die valt al snel in slaap. Er is weer rust en ruimte om opnieuw te proberen. Als de draagzak vrij is vraag ik of de peuter er misschien even in wilt. Dat wil hij wel! Ik heb m nog niet dicht geklikt of hij slaapt al. 

De aandacht verdelen is moeilijk, voor mij maar ook voor hem. En terwijl ik hem wieg, met de zoete klanken van de baby reaggae op de achtergrond en terwijl ik als een ware mime speler de kleinste non verbaal vermaak, komt er nog 1 vraag in mij naar boven. Wie had dit nou harder nodig? Hij … of ik?