Het leven laat zich niet plannen. Het leven werkt, als je geluk hebt, slechts met je mee.

In februari 2017 ben ik ongepland zwanger geraakt van ons zoontje. Destijds waren we absoluut niet bezig met het starten van een gezinnetje, sterker nog ik deed havo en woonde nog bij mijn ouders. Ik was pas net een maand 18 en mijn vriend studeerde en woonde ook nog bij zijn ouders thuis.... 

"Maar hoe kan dat dan?!"Ik zou willen dat ik hier een duidelijk antwoord op had. We waren bijna een jaar samen toen ik zwanger raakte en we hadden afgesproken dat ik snel een spiraal zou laten plaatsen. Een weloverwogen keuze in onze ogen: Een spiraal is vooral aan te raden bij vaste, langdurige relaties(tenzij je dubbele anticonceptie wil gebruiken.) En in de tussentijd gebruikten wij heel verantwoord condooms. Ik controleerde deze zelfs op lekken en we waren ons heel bewust van het juist gebruiken van condooms. Maar toch, ondanks het feit dat we in deze maand erg druk waren en niet eens heel vaak intiem waren geweest, was er toch een klein zaadje dat te slim bleek te zijn voor condooms. Echt wat voor Olivier trouwens, om zo verwekt te worden. 

"En toen?"Toen heb ik besloten om mijn zwangerschap niet af te breken, mijn moederliefde was sterker dan alle redenen om er niet aan te beginnen. Het 1,5 jaar dat hierop volgde was hectisch en stressvol. Mathijs een ik gingen kort uit elkaar, er werd vanaf heel veel verschillende kanten met ons bemoeid en toen beviel ik. Ook toen was de stress niet over want naast het feit dat moeder worden en het grotendeels alleen moeten doen ontzettend zwaar is kreeg onze zoon als klap op de vuurpijl ook nog eens een hersenvliesontsteking door de meningokokken bacterie. 

Na een hele heftige, en achteraf gezien traumatiserende, periode in het ziekenhuis begonnen alle onderzoeken naar restschade. Er werd getest op gehoorproblemen, zijn ogen werden gecontroleerd, we moesten regelmatige naar de fysio om zijn ontwikkeling in de gaten te houden en zijn immuunsysteem werd uitgebreid onderzocht. Hij is er goed vanaf gekomen, alleen blijkt hij een klein foutje in zijn immuunsysteem te hebben. Maar gelukkig niet met grote gevolgen. 

Naast de stress om zijn gezondheid voelde ik me ook helemaal niet meer relaxed bij mijn ouders: Ik wilde zelfstandig zijn en voelde me gecontroleerd. Ik had een enorme behoefte aan een eigen plekje. Om een echt gezin te kunnen zijn. Ik was er klaar mee om me, de nog-thuis-wonende-tienermoeder te voelen. En daarbij ontstond er ook nog een breuk in de relatie van mijn ouders en hebben wij nog een periode bij hen gewoond terwijl er een scheidingsprocedure werd gestart... Het huis was gevuld met nare spanningen en dat brak mij als thuisblijfmoeder enorm op. 

"En nu?" Rond Oliviers eerste verjaardag kreeg Mathijs een goede baan aangeboden waar hij nu bijna een jaar full-time werkt. En vlak daarna kregen we een mooie huurwoning in het centrum van Winterswijk toegewezen: Hier zijn we in februari ingetrokken. Ik ben nog steeds bewust thuisblijfmama en we redden het inmiddels erg goed. Financieel zijn we helemaal onafhankelijk en alles gaat veel beter en makkelijker dan ik me een jaar geleden had kunnen indenken. 

Inmiddels hebben wij sinds een aantal maandjes nog een andere knoop doorgehakt: Mijn spiraal mocht weer verwijderd worden. 

Omdat mijn vriend nu veel doorgroeimogelijkheden heeft binnen het werk dat hij doet en het daarvoor erg gunstig is dat wij ons wat traditioneel opstellen (en ik me daarbij erg comfortabel voel als thuisblijfmama) hebben wij onze "planning" anders opgesteld dan de meeste 20 en 21-jarigen. We hebben een vaste en veilige basis én NOG een kinderwens. Wij weten al een lange tijd dat we 2 kindjes willen. Of deze wens ook vervuld wordt is natuurlijk afwachten. Maar wat ik wel wist is: Als Olivier straks naar school gaat en ik dan ga studeren en daarna ook meteen een baan wil dan zijn we zo 8 jaar verder. En naast het feit dat ik dat leeftijdsverschil voor Olivier en een eventueel broertje of zusje erg groot zou vinden is dit iets waar ik zelf ook erg tegenop zou zitten. Jarenlang zwoegen op een studie en dan snel aan het werk om daarna "snel nog even" zwanger te raken..... Dit soort keuzes zijn heel persoonlijk en ik heb enorm veel respect voor vrouwen die hier wel voor kiezen. Maar voor mij persoonlijk.... Nee dankje.... 

We hebben nu de tijd, ruimte, de financiële middelen en een 2e kindje is meer dan welkom. 

We hebben nu, zoals ze dat noemen, 5 rondes achter de rug. En 1 positieve zwangerschapstest, die tot groot verdriet na een week uiteindelijk weer negatief werd. Daarop volgde een vroege miskraam die gelukkig geheel natuurlijk is verlopen. Mijn lichaam herstelde zichzelf en ik had gelukkig de maand erna meteen alweer een eisprong. 

Gek is dat hè? Wanneer je met totaal andere dingen bezig bent, je enorm je best doet om "veilig" te vrijen en totaal niet bezig bent met je vruchtbare dagen je zo maar ineens zwanger blijkt te zijn.... En wanneer je dan graag zwanger wil raken je zo een halfjaar verder bent.... Inclusief een vroege miskraam....

Ik heb deze blog al veel eerder willen schrijven, maar omdat we toch wat bang waren voor de reacties van buitenaf heb ik dat in eerste instantie niet meteen gedaan. Maar ik merk, nadat ik een miskraam heb gehad, ik het toch wel erg fijn vind om gewoon open te kunnen zijn over onze kinderwens en alles wat daar bij komt kijken. En eerlijk gezegd kan het me ook geen bal schelen, wat andere mensen denken. Vooral de negatieve meningen kunnen mij echt gestolen worden, we weten toch allemaal dat deze mensen er echt niet echt wakker liggen als het slecht met ons zou gaan. 

Tegen die mensen wil ik zeggen: Het leven laat zich niet plannen. Het leven werkt, als je geluk hebt, slechts met je mee.