9 jaar geleden
Het leven gaat door.....
Zoals elke net bevallen (werkende) moeder, moet ook ik weer aan het werk.....
Daar zijn we dan weer... Op kantoor. Officieel loopt mijn verlof tot 10 maart, maar het leek me verstandig om weer te gaan beginnen. Als het kon zou ik lekker thuis blijven zitten met Ruben maar na Lieke* het leek me goed om weer te proberen in het ritme te komen en rustig aan weer aan het werk te gaan. Geeft hopelijk wat afleiding en dan hoef ik niet in een keer meteen volledig aan de gang; tot 10 maart op arbeidstherapeutische basis, mag naar huis als ik naar huis wil.
Na een week 50% gewerkt te hebben moet ik zeggen; het valt tegen. Erg tegen. Veel indrukken die op me af komen. Veel mensen die naar me toe komen. De een is tactisch (raakt me aan en zegt "het is goed je weer te zien"). De ander is Lomp (ja met hoofdletter L) "je moet het afsluiten" (nou dan mag jij mij uitleggen hoe je je kind kan "afsluiten"). Weer een ander is oprecht geïnteresseerd en komt even bij me zitten praten. Met als gevolg dat ik op een volle afdeling in huilen uitbarst. En dan heb je nog de mensen die je ontwijken of maar gewoon doen alsof er niks is gebeurd.
Op werk gebied... Is het net zo een grote ramp. Er zijn mensen die denken dat ik achterlijk ben en ineens niks meer kan. Maar er zijn ook mensen die denken dat ik precies weet wat er twee weken geleden is gebeurd.
Op de terugweg van werk fiets ik langs de begraafplaats. Een mooie smoes om elke keer even af te stappen en naar mijn meisje te gaan. Even hoi zeggen en bijkomen van alle werkperikelen. Even mijn tranen de vrije loop laten voordat we weer verder fietsen naar huis waar mijn zoon Ruben en mijn man op me wachten. Haar steentje is afgelopen donderdag geplaatst waardoor het nog meer Lieke* haar plekje is.
Maar het vervelendste van alles is dat ik Ruben verschrikkelijk mis. We zijn al die tijd voor de bevalling samen geweest en nadat Lieke* is overleden zijn we weer veel samen geweest. Het mannetje van 20 maanden is een super grote steun voor me, ondanks dat hij net 7 woorden kan spreken. Gelukkig mag ik zo weer naar huis. Tot die tijd kijken naar een van de drie foto's die op mijn bureau staan en proberen me door de (halve) dag te worstelen....
Annemiek2
Ik wil je alleen maar heel veel sterkte wensen met het weer aan het werkt gaan, ik vind het heel dapper dat je dat zo doet. Ik zou me eerlijk gezegd ook geen houding weten te geven en goed bedoel eerst ook zeggen wat fijn dat je er bent. Of juist je eerst even laten "bijkomen" en weer laten aarden om een paar dagen later naar je toe te gaan omdat je nu toch al zoveel mensen bij je krijgt. Nogmaals heel veel sterkte met alles wat je doet.
BMulder
Kan me (gelukkig voor mij, hoe naar dat ongetwijfeld ook klinkt) absoluut onvoldoende voorstellen wat er nu allemaal door je heen gaat en hoe ongelooflijk zwaar het voor je moet zijn. Ik vind het heel moedig dat je zo sterk bent hier op je eigen manier mee om te gaan. Ongeacht de reacties en meningen van anderen. De meeste collega's zullen zich simpelweg geen houding weten te geven en echt niet doorhebben hoe vervelend dat naar jou toe kan zijn. Zoek naar de balans die voor jou het meest prettig voelt en nogmaals heel veel sterkte!