Het leven

Al ver voordat ik ooit moeder werd wist ik dat mijn kinderen mijn redding zouden zijn.

Dat klinkt heel negatief. Of depressief. Maar zo voel ik het niet. Of nou ja, ik vind het van tijd tot tijd wel jammer dat ik mijn weg niet kan vinden, maar leg mij daar inmiddels bij neer. Ik heb nooit het gevoel gehad in deze wereld thuis te horen. Paste nooit nergens tussen en lijk een andere denkwijze te hebben dan veel mensen.

Natuurlijk heb ik wel goede tijden gehad. Op school heb ik bijvoorbeeld best een poosje een leuke tijd gehad en later ook nog wel. Toen ik ging werken werd het gevoel van nergens tussen passen alleen maar groter. Ik heb 1 Of 2 vriendinnen die ik weleens spreek. En dat is het dan wel. Naar mijn werk ga ik met tegenzin. Collegas lijken geen klik met mij te hebben en ik heb ook nooit geweten wat ik wilde doen.

Hobby's heb ik ook niet (meer). Ik probeer weleens iets uit, maar niks lijkt echt mijn aandacht vast te kunnen houden. Mensen lijken mij altijd raar te vinden en hoezeer ik ook mijn best doe aansluiting te vinden, het lukt gewoon niet. Ik vind mensen tegenwoordig ook niet echt meer leuk. 

Het enige waar ik daadwerkelijk gelukkig van wordt is mijn gezin. En dat is prima. Het is het allerbelangrijkste voor mij. Ik ben dol op mijn kinderen. Dat wil niet zeggen dat ik ze niet loslaat hoor. Ze moeten hun eigen weg kunnen gaan wanneer het zover is. Maar ik wordt echt alleen maar oprecht blij van bij mijn kinderen zijn.

Van tijd tot tijd vraag ik mij af of ik de enige ben die dit zo voelt. En wat ga ik dan doen als ze groot zijn. Het voelt ook wel vreemd dit neer te typen, maar wilde het een keer ergens kwijt.