Het leed dat hobby's heet.

Waarom doen we het onszelf toch aan vraag ik me 's ochtends  af, als ik te vroeg moet opstaan op een zaterdagochtend om kinderen op tijd op hun hobby te krijgen.

Het is zo lekker warm in bed en ik was vannacht 2 keer wakker om onze baby te voeden, dus ik ben alles behalve uitgeslapen.

Maar, de plicht roept.

Dus na 3 maal op de snooze knop te drukken beslis ik maar om op te staan.

Met een wazig hoofd ontdek ik al 2 pre-pubers in de zetel, in pyjama notabene.

In tegenstelling tot hun moeder denken ze dat 5.30 uur een goed moment is om de dag te starten.

Kwestie van alles uit het weekend te halen wat er in zit ofzo, ik begrijp het alvast niet.

Nu ze wat ouder zijn, vind ik het wel heerlijk dat ik niet mee moet opstaan, maar dat ze zichzelf in leven kunnen houden tot ik die taak weer op mij kan nemen.

Ik maak mezelf klaar voor de dag en vraag of ze zichzelf ook willen klaarmaken. 

Het is tenslotte voor hen dat we zometeen de deur uit moeten.

Nu, de eerste keer vraag ik het op een rustige manier.

Maar dat durft wel eens in snel tempo de andere kant uit te gaan als ik merk dat er niemand is die ook maar iets hoort van wat ik te zeggen heb.

Waarom herhaalt dit zich ook ELKE-DAG-OPNIEUW?

Elke dag opnieuw beginnen we de dag met knuffelen en lief zijn voor elkaar, maar tegen dat het tijd is om te vertrekken hebben we al meermaals ruzie gehad en heb ik al verschillende brandjes moeten blussen tussen de brusjes.

Manlief is niet thuis, want hij is aan het werk.

Wat dus wil zeggen dat ik 4 kinderen meeneem om er 1tje af te zetten en op te halen.

Onze oudste zoon is nu op een leeftijd dat ik hem al eens alleen thuis durf laten als ik iemand moet weg brengen en het is niet zo ver.

Maar die 3 andere moeten altijd mee.

Het lukt mij om goed op tijd de deur uit te gaan, we zijn zelfs 10 minuten te vroeg op locatie.

Voor ik weer vertrek, blijf ik altijd eventjes staan om te kijken of zoonlief oké is.

Ik zie hem zichtbaar genieten dus ik laat hem met een gerust hart achter.

Ik zet de race naar huis weer in, want ik heb anderhalf uur voor ik weer terug moet zijn om hem op te pikken.

Net genoeg tijd om het huis op te ruimen van de ochtendrush.

Dan is het terug netjes, zodat de kinderen er weer een rommelboeltje van kunnen maken.

Anders heeft deze moeder toch niets om handen...

Iedereen die mij ook maar een beetje kent, weet dat ik altijd overal te vroeg ben. 

Het is zelfs zo erg, dat wij als gezin vaak met 2 auto's ergens naartoe gaan omdat manlief AL-TIJD te laat is.

Ik, met 4 kinderen, laat hem dan thuis achter zodat ik ten minste toch op tijd ben.

In discussies heb ik nooit zin, en zo ervaar ik dan het minste stress als ik ergens moet zijn.

Vandaag was het anders...

Ik was te laat om mijn zoon op te pikken.

Hoe? Dat weet ik echt niet!

Ik weet dat de hobby om 10.45 uur klaar is en ik heb 1 en half uur ongeveer elke 5 minuten op mijn klok gekeken omdat ik dacht dat ik te laat ging komen.

En toch... ik stap om 11.00 uur in de auto en vertrek.

Ik had niet eens door dat ik al 15 minuten te laat was.

Om 11.05 uur krijg ik het ineens benauwd! 

Sh*t!!

En net op dat moment gaat mijn telefoon. 

Ze vragen zich af waar ik blijf!

Ik zeg dat ik onderweg ben en krijg nog de boodschap dat het oké is én dat ze mijn zoon aan het troosten zijn.

KRAK! Mijn moederhart in 100000 stukjes.

Ik heb wéér gefaald, want zo voelt het de laatste tijd steeds vaker aan.

 

Ik arriveer 2 minuten later en excuseer mij uitvoerig.

Waarom ik te laat ben laat ik een beetje in het midden, want ik heb zo'n schuldgevoel en schaam mij te pletter.

Ik durf niet zeggen waarom ik er niet was om mijn kind op te wachten.

Mijn zoon was echter weer helemaal in zijn nopjes en had allemaal leuke kadotjes gekregen van de leraar als troost, dus hij neemt mij gelukkig niets kwalijk.

Ik verzeker hem wel dat ik hem altijd kom halen, zelfs als het een beetje later is.

Dat schuldgevoel ga ik nog lang meedragen, want ik kan zoiets niet van me afzetten. 

We eten dan ook pannekoeken als goed-makertje, dat is weet punten scoren hoop ik.