Het leed dat de peuterpuberteit heet

Oké dit is even een blog om mijn frustratie van me af te schrijven. Want man, man, man. Wat word ik af en toe moe van mijn kind. 

Laatst waren we gezellig in de stad aan het wandelen en bedacht ik dat het leuk was om even wat samen te gaan drinken en eten. Zo gezegd, zo gedaan. Meneer wilde een verse jus en een worstenbroodje, dus dit bestelde ik voor hem. Het drankje ging er nog wel in, maar het worstenbroodje werd geen blik waardig gegund. Vervolgens gaat Isaï keihard met de stoel schuiven, en als een (nep) huilende baby over de grond kruipen, waardoor de aandacht al flink op ons gevestigd werd. Met het schaamrood op mijn kaken kijk ik mensen aan en haal ik beduusd mijn schouders op. Waarop meneer vervolgens besluit om het op een rennen te zetten, naar buiten. Alles achter latend ren ik er maar achter aan. Isaï rende namelijk een vrij drukke straat in waar fietsers reden en af en toe ook auto’s, levensgevaarlijk. Als een inmiddels rood aangelopen tomaat zette ik een sprint in, wat in mijn hoofd half in slow motion ging. En jij blijft maar lachen tot je vervolgens struikelt en valt. ‘Jahaaa nou heb ik je’ schreeuw ik uit. Waarop jij begint te huilen en ik je boos toespreek en ik mensen zie hoofdschuddend nee zie knikken. In mijn beleving denkend aan wat een gemeen mens ik ben, want dat arme jochie is net gevallen. Mijn boiling point was in ieder geval bereikt en het huilen stond mij ook nader dan het lachen. 

Ik pakte je arm stevig vast en nam je streng toesprekend weer mee naar binnen, mezelf verontschuldigend bij het personeel. Wat een relaxed onderonsje had moeten zijn was de meest stressende lunch ever geworden. De vrouw die daar werkte had zichtbaar medelijden en kwam op een gegeven moment aan met een papiertje en een stift, zodat ik eventjes mijn latte kon opdrinken. Wat een heldin! Dit leek een paar seconde goed te gaan tot jij alles op de grond gooide en als kers op de taart de stift ook nog kapot maakte. Met hartkloppingen heb ik afgerekend en ben ik met een huilend kind mijn toch naar huis vervolgd. 

Onderweg naar huis heb jij jezelf nog 2x op de grond laten vallen om daar te blijven liggen. Mijn telefoon staat inmiddels vol met foto’s er van ‘voor later’. De laatste keer dat jij ging liggen negeerde ik je en ging ik tien meter verder kijken wat je deed. Een mevrouw sprak jou aan en vroeg aan je waarom je op de grond lag en dat je wel lief moest zijn tegen je moeder. Hier schrok jij zo van dat je direct opstond en naar me toe kwam rennen, mijn hand vastpakte en vervolgens poeslief de tocht naar huis vervolgde. 

Onbekende vrouw, ik wil jou graag bedanken. Op dat moment voelde je echt even als een reddende engel die mij een hart onder de riem stak. Dit was voor mij een verademing ten opzichte van de hoofdschuddende menigte die vaak commentaar hebben en beter weten hoe ze Isaï zijn moeder moeten zijn. 

Dit soort situaties zijn vast voor alle mama’s heel herkenbaar. Hebben jullie ook wel eens vervelende reacties gehad of juist hele liefdevolle? Ik ben heel benieuwd.