Het leed dat Corona heet.

Oke, waarschijnlijk is dit de zoveelste klaagzang die je gaat lezen en waarschijnlijk ook nog niet de laatste. Toch weerhoud het mij niet om deze blog te schrijven. Vandaag ben ik 16 weken zwanger en mijn kwaaltjes zijn helaas nog steeds niet verdwenen. Ik ben dag in, dag uit enorm moe. Na elke maaltijd heb ik het idee dat mijn maag door de wasmachine gehaald word en mijn hoofd lijkt helaas een kanon dat op ontbranden staat. Echter is het zoals het is en voor dit kleine frummeltje wil ik met alle liefde ziek zijn. Nouja, dat is ook niet helemaal waar. Ik ben er echt wel toe bereid, maar  de huidige situatie maakt het niet bepaald makkelijker. 

Toen wij net ontdekte dat ik zwanger was hebben wij dit echt even moeten verwerken. We hebben natuurlijk al 4 kinderen, net een nieuw huis waar iedereen een eigen slaapkamer en eigenlijk gaat alles zoals wij graag voor ogen hadden. Dit werd allemaal met 1 positieve zwangerschapstest even door de wc gespoeld. De grote vraag was eigenlijk of wij überhaupt wel een 5de kindje wilde. Wilde we alles wat wij opgebouwd hadden weer afbreken en een nieuwe basis leggen? Na lange gesprekken, slapeloze nachten en een aantal huilbuien hebben wij samen besloten voor dit wondertje te gaan. Natuurlijk gaan wij van dit kindje houden, natuurlijk is dit kindje net zo welkom als dat de andere 4 welkom waren. Met liefde maken wij een nieuwe basis. 

Wat ik alleen niet had zien aankomen dat de zwangerschap tot nu toe al zo zwaar zou zijn. Helaas is het bij mij bekend dat ik niet zo goed ben in zwanger zijn. Elke zwangerschap tot nu toe heb ik in het ziekenhuis gelegen vanwege een te hoge bloeddruk en en ik voor de bevalling ingeleid. Ik had me helemaal voorgenomen om er nu het kan en nu de zwangerschap nog pril was er volop van te gaan genieten. Nou dit liep een beetje anders. Net na ons besluit dit kleintje te gaan verwelkomen sloeg de bom op mijn lichaam. Ik heb bloedarmoede ontwikkeld, elke maaltijd kwam terug naar buiten en het liefst zou ik de hele dag slapen. Oke het genieten stellen we nog maar even uit. Na de 12 weken word dit vast minder dus ik besluit om kort na de voorjaarsvakantie van de kinderen zelf een weekje vrij van het werk te nemen. Ik keek er zo naar uit! uitslapen, met maskertjes in bad liggen, lange wandelingen maken en eigenlijk onder schooltijd alleen maar leuke dingen doen. 

Het was echt heel leuk en een heel fijn idee, maar dit is flink in de soep gelopen. Net voor mijn vakantie kwam Corona ons land in en een paar dagen voor ik vrij zou krijgen kwam het bericht dat de scholen dicht zouden blijven. Daar ging hij dan! Alle kinderen thuis net op het moment dat ik een mezelf een momentje voor mezelf zo gunde. 

Ik kon wel janken! Het klinkt heel egoïstisch en misschien is het dat ook wel, maar ik keek er zo naar uit. Slapen wanneer ik wilde slapen even in een helemaal stil huis. Een moment om alles te kunnen overdenken. Welke keuze hadden we nu eigenlijk gemaakt, hoe kunnen wij dit ook waar maken en vooral wilde ik tijd om zelf op te krabbelen en te hopen dat ik me iets beter zou gaan voelen. 

Helaas ging dat hem niet worden. Prima ik mag hier heel even om treuren en dan door. Zo gezegd zo gedaan. Ik ben een avond chagerijnig geweest, heb bij mijn man even getreurd en kon weer door. Ik zocht een ander moment om naar uit te kijken, dat werd mijn 30ste verjaardag. 12 april, eerste paasdag. Iets waar ik eigenlijk al een jaar tegen aan aan het hikken was, maar ik graag iets moois van wilde maken. Vorig jaar heb ik mijn verjaardag ook al laten wegvagen, omdat er zo veel afzettingen waren. Dan er dit jaar maar een mooi feest van maken en de avond van te voren uit eten met mijn man. Een echt weekend om naar uit te kijken. 

Misschien was dit wel een beetje voorbarig, ja ik vind dat zelf ook nu ik er op terug kijk.. Alleen ik had het even zo nodig. Van een echte date night kan ik net zo genieten als even alleen zijn, dus het leek een heel erg goed idee. Al helemaal bedacht. Deze keer zouden we geen sushi gaan eten zoals we altijd doen, maar we zouden echt uit eten gaan. Naar een luxe restaurant, na de tijden die wij hadden gehad vond ik dat we dat hadden verdient. Ik regelde alvast oppas en voor Arjen moest dit een verrassing worden. Een verrassing waarvan ik denk dat hij hem niet had verwacht. Altijd leuk