Het laatste half jaar was het hier heel stil…

Nadat ik vol goede moed was begonnen met beter eten en meer bewegen om de blijvende zwangerschapskilo's eraf te krijgen, werd ik ziek. Steeds zieker... ik was moe, echt doodmoe. Bij de minste inspanning kreeg ik hartkloppingen en het gevoel dat ik flauw zou vallen. Nadat ik zelfs de zorg voor onze dochter niet meer aankon en dagelijks hulp kreeg bij de zorg en het in- en uit bed halen van onze kleine meid, werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Na wat onderzoeken bleek ik een CMV-infectie te hebben. Niets ernstigs, een soort klierkoorts, en na enkele dagen mocht ik terug naar huis om verder te rusten.

Maar enkele dagen later had ik een afspraak in een universitair ziekenhuis. Met mijn voorgeschiedenis van medische problemen en enkele afwijkende resultaten die niet direct te linken zijn aan de diagnose, wilden ze verder onderzoek doen. Er werd besloten dat ik binnenkort een week moest worden opgenomen zodat ze me grondig konden onderzoeken. Een hele week vol onderzoeken werd gepland: bloedonderzoeken, scans, biopties, puncties, het hele rijtje werd afgewerkt, en er werden dingen gevonden die ze niet hadden verwacht. Op de PET-scan waren oplichtingen te zien in mijn beenmerg en hersenen. Extra biopties en puncties werden gepland, en op vrijdag mocht ik naar huis, vol onzekerheid en zonder antwoorden. Ik wist niet wat de massa in mijn hoofd was. Was het kwaadaardig? Of niet? Uiteindelijk moesten we nog bijna een maand wachten op de antwoorden.

Een maand vol stress en spanning, waarin goede moed en positieve gedachten werden overschaduwd door momenten van angst en twijfel. Wat als het kwaadaardig is? Zal ik mijn kleine meid zien opgroeien? Haar volwassen zien worden? Hoe zal het allemaal verlopen? Hoe moet ik het mijn geliefden vertellen? Hoe gaan ze hiermee om?

Maar dan komt het verlossende antwoord. Het is goedaardig. De verkleuring van mijn ruggenmerg was een reactie op het afbreken van mijn bloed. Het moest extra hard werken om extra bloed aan te maken. De verkleuring in mijn hoofd wijst ook op een infectie, en de massa zou normaal gezien vanzelf moeten verkleinen.

Een enorme opluchting. Het beste nieuws waar we op hadden kunnen hopen. Maar toch blijft er onzekerheid, want we weten nog steeds niet precies wat er mis is.