Het komt wel goed, schatje

Ik geef beide kinderen een dikke tuut en zwaai ze uit. De rest van de week zijn ze bij haar. Ik voel mij verslagen en enorm teleurgesteld in zowel haar als mijzelf. Ik had het kunnen weten. 

Gisteravond was het laatste gesprek bij KKE. Er moet een ouderschapsplan komen maar opnieuw is dit niet gelukt. De communicatie tussen mijn vriend en zijn ex-vrouw is zorgwekkend. Als ze niet tot compromis kunnen komen is de kans groot dat het co-ouderschap niet kan worden voortgezet. 

Ik hoor verbaast aan wat ze allemaal tijdens het gesprek heeft gezegd. Hoe ze vind dat er onderscheid is tussen de kinderen. Dat er geen speelgoed zou zijn voor de jongste. Dat ze financieel niet uitkomt, en dus geen kleding kan kopen voor de jongste. Er zijn 45 minuten verstreken met beschuldigingen en vooroordelen als ze een brief overhandigd aan mijn vriend. Hierin staat dat ze het co-ouderschap niet meer voort wil zetten en gaat voor volledige voogdij. Het escaleert compleet. De meest nare woorden vliegen door de kamer heen en mijn vriend wordt verzocht het gebouw te verlaten. 

Daar zitten we dan. Verbaast, verslagen, verdrietig, boos. Bijna elke negatieve emotie komt om de hoek kijken. Maar huilen kan ik niet. We roken nooit, maar er gaat een half pakje sigaretten doorheen. Ik kan niet begrijpen hoe dit heeft kunnen gebeuren. We doen al maanden ons best om te zorgen dat alles hier is. Er is speelgoed gekocht, voor de oudste een nieuwe garderobe, voor de jongste reserve setjes, een box, een kinderstoel, een fiets, noem het maar op. Alles waarvan zij vond dat het er moest komen, hebben we gekocht. Maar het is nooit genoeg.

Het blijft maar door mijn hoofd spoken. "En nu... en nu". Mijn vriend staat weer in vechtmodus maar ik zie in zijn ogen hoe bang hij is voor wat komen gaat. Moeten we het dan maar laten gaan? Tevreden zijn met dat ene weekendje in de twee weken? Dan zijn we van het gezeur af. Dan kunnen we eindelijk beginnen aan een frisse start.

Alle chaos en drama van de afgelopen maanden begint hun tol te eisen. Ik merk aan mezelf dat ik sneller overprikkelt ben, mij meer afsluit en langer doe over geestelijk herstel. Mijn vriend kan moeilijk de motivatie vinden om te werken, gaat naar de kraker omdat alles vast zit. Hoeveel klappen moeten wij nog vangen. En erger nog, hoeveel moeten die kinderen nog verdragen.

Ik ben een heel realistisch persoon. En als ik realistisch kijk is de beste optie opgeven. Want dit is een strijd die wij niet gaan winnen. We ruilen straks de ene schuld in voor de andere. We gaan er straks zelf aan onderdoor. Maar zodra ik weer denk aan die kinderen, hoe blij ze zijn als ze voet over de drempel zetten, kan ik opgeven niet over mijn hart verkrijgen.