Het is op.

Jaren vechten voor een huwelijk dat niet meer werkt.

Praten, praten, praten.. dan gaat het weer beter en na een maand is het weer zoals het was.

Maar ja voor de kinderen vechtte ik door.

Het is op, het is klaar. Ik kan niet meer en wil niet meer, hoe erg ik het ook vond voor de kinderen.

Al jaren doe ik alles maar dan ook echt alles. In huis, voor de kinderen, werk daarnaast ook 4 dagen in de week.

Hij gooit met geld, eind van de maand is het geld bijna op en dan ben ik de schuldige 🙄

Zeg ik er wat van dan komt er ruzie en hoor ik hoe slechte vrouw ik ben.

Ik heb vaak mijn mond gehouden om de vrede te bewaren, ik ben niet zo, sta altijd vooraan met mijn grote mond behalve thuis, daar hield ik mij stil.

Nu is hij de eeuwige vrijgezel, elk weekend stappen. Kinderen? Niet belangrijk, zolang ik maar kan feesten en mijn geld kan uitgeven.

Wat heb ik mij vergist in deze vent. Maar stiekem wist ik eigenlijk allang dat hij zo was.

En ik? Ik geniet van de rust. Nog doe ik alles alleen maar zonder irritatie dat mijn man niks doet.

Geen 3 maar 2 kinderen. 

En mijn kinderen doen het top! Het lijkt of hun ook rust hebben en zij zijn blij alleen met mama te wonen (zegt genoeg)

Dit had ik jaren eerder moeten doen!