"Het is niet kwaadaardig maar ook niet goedaardig"

"Het is niet kwaadaardig maar het is ook niet goedaardig." 

Dat waren de eerste woorden die de gynaecoloog mij gaf toen mijn partner en ik afgelopen vrijdag bij haar langskwamen voor de uitslag van de patholoog. 

We noemen het een Mucineus Borderline Tumor. Een grensgeval. 

16 dagen eerder melde ik mij op een ochtend bij mijn huisarts. Na lang wikken en wegen, wetende dat we allemaal ouder worden en daarbij nieuwe lichamelijk klachten horen, belde ik toch maar eens de huisarts dat ik een wat gekke iets verdikte plek in mijn onderbuik voelde. Een plek die alleen pijnlijk was wanneer je er goed op drukte. In mijn dagelijks bezigheden merkte ik er weinig van. De opgezette buik die steeds vaker zichtbaar werd, wuifde ik weg als hormonale cycles verschijnselen.

Ik zag de huisarts schrikken. "Je lijkt wel zwanger!" was haar opmerking toen ze mij bloot zag. Ik voel een bal in je buik, wat de grote heeft van een mandarijn. Met grote ogen en ineens trillingen over mijn hele lichaam keek ik haar aan. Dus zij voelt ook iets?! Een mandarijn? Een bal? Spoed echo in het ziekenhuis. Radiologie gaat mij zo bellen? 

"Sorry dat ik geen antwoorden voor je heb, veel sterkte deze dagen!"

De achtbaan begon. Een snelle achtbaan waarin je geblinddoekt stapt. Niet wetende welke kant je op gaat, een looping gaat maken of dat je door een kurkentrekker afgeschoten wordt. 

Nadat ik en mijn partner zich hadden gemeld bij radiologie voor een spoedecho, werden we al snel doorverwezen naar de afdeling Gynacologie. De inwendige echo gaf snel duidelijkheid dat het om een cyste ging. Oh dacht ik, pfffff...dit kan ik aan. Een cyste hoor je wel vaker. Ik kon alle gekmakende opties in mijn hoofd in de prullenbak gooien, een cyste > check > appeltje eitje! 

De cyste is abnormaal groot hoorde ik haar zeggen, nadat we weer aan tafel zaten. En ik zie helaas een grillige rand die ik niet kan plaatsen. Er is meer onderzoek nodig. We gaan een spoed CT-scan aanvragen en we gaan je met spoed prikken op tumoren-waarden. 

We wachten deze uitslagen af en plannen dan een spoedoperatie in. Zeker is dat het eruit moet, maar hoe ingrijpend is afhankelijk van de uitslagen. 

48 uur later werd ik gebeld, we vertrouwen het niet. De bloedwaardes zijn goed maar we vermoeden toch een borderline tumor. Dit maakt dat er een ingrijpende buikoperatie nodig is. We gaan je eierstok verwijderen inclusief cyste en je eileiders. Hiervoor is een grotere incisie nodig dan eerst verwacht. Met spoed wordt je ingepland.

Mijn buik was inmiddels zo groot dat geen broek meer paste en de kinderen thuis mijn vroegen of er echt geen broertje of zusje kwam. De grapjes over mijn belly buik maakte dat het draagbaar werd. Emoties moesten en konden geparkeerd worden, angst voor de operatie mocht er niet zijn, ik moest sterk zijn voor de kinderen. Een beetje dikke buik, maar voor de rest was mama gewoon mama!

Een waanzinnige team in het ziekenhuis zorgde ervoor dat de zenuwen op de dag van de operatie onder controle bleven. Mijn man die mij bleef toespreken dat het goed zou komen, en dat hij zsm bij mij zou zijn in het ziekenhuis met de kinderen. Het volle vertrouwen ging ik de OK in. 

Beroerd maar overweldigend met de lieve verpleegkundige om mij heen kwam ik de OK weer uit. De operatie was geslaagd. De gynaecoloog had op mijn verzoek een foto gemaakt van de cyste. Een ballon van 20 cm groot was verwijderd uit mijn buik. Een snede van 2 cm boven mijn navel tot op mijn schaambot zat er. Jeetje dit was even slikken. Hoe kan dit zo in je buik groeien in zo'n rap tempo? 

Na 5 dagen mocht ik het ziekenhuis weer verlaten en met een grote lach op mijn gezicht duwde mijn zoon de rolstoel vooruit. Scheurend door het ziekenhuis op naar huis! Mijn ouders die thuis gelijk klaarstonden met een grote bos bloemen. De tafel vol met kaarten, bloemen en chocolade van zoveel lieve mensen om mij heen maakte dat ik kon beginnen aan herstellen. De bezige bij in mij groeide en had plannen om weer snel back in business te zijn. 

Dat viel flink tegen.... Het gevoel dat je faliekant in elkaar getrapt bent in je buik. Nu snapte ik de opmerking van de verpleegkundige in het ziekenhuis of er thuis wel zorg was geregeld voor mijn herstel. Dit kan je niet alleen. Wat een geluk dat ik dit niet alleen hoef te doen. 3 lieve kids die op en af voor mij wilde zorgen, dingen bedachten om mij op te vrolijken, mijn lieve zorgzame maar vooral nuchtere man die nergens een hand voor omdraait, zorgden er samen voor dat ook dit opgelost word. Mama is back! 

"Het is niet kwaadaardig maar ook niet goedaardig", waren de woorden van mijn gynaecoloog uitsprak toen we 5 dagen later bij haar opnieuw aan tafel zaten voor de uitslag van de patholoog. 

We noemen dit een Mucineus borderline tumor. Een grensgeval. De tumor is goedaardig maar heeft kwaadaardige grillen. Positief nieuws is dat de operatie die we uitgevoerd hebben de juiste operatie is. Je eierstok is verwijderd. Beide eileiders zijn verwijderd. Alles is in zijn geheel eruit gehaald. Je buikwand is volledig gecontroleerd, deze zag er mooi uit. De uitslag van de patholoog gaat ook naar het AMC, zij zullen zoals eerder in dit traject hier naar kijken en hun bevinden geven. Dit volgt later.

Mijn man keek blij! Opgelucht! En hoe opgeluchter hij klonk, hoe onzekerder ik werd. "Grensgeval?" Waarom niet gewoon de boodschap dat het een goedaardige tumor was? Ik ben geen vrouw van grijs-gebied. De touwtjes heb ik vaak zelf in handen. Ik weet vaak waar mijn kracht ligt, en moet misschien af en toe bijsturen maar ben vaak zelfverzekerd in mijn eigen kunnen.

Een tumor van 20 cm is uit zichzelf gaan groeien in mijn eierstok. Dat ik hier in het begin totaal geen weet van had maakt mij onzeker. Het vertrouwen in mijn eigen lichaam is ineens als sneeuw voor de zon verdwenen. Zoveel vragen die omhoog komen en waar gelukkig alle ruimte voor is om te stellen aan mijn gynaecoloog. 

Er zit nog een eierstok, en die is niet verwijderd is! En hoe zit het met mijn baarmoeder? Haal alles er maar uit, is wat ik eerder in gesprek aangaf. Ik heb het niet meer nodig. We hebben 3 kids, mijn huis zit vol!

Maar zo makkelijk is het helaas niet. Alle neveneffecten van beide eierstokken verwijderen is niet misselijk. Weer een operatie. Nog meer herstel. Alle opties blijven wel open. We krijgen tijd om na te denken en het te laten bezinken. Tijd om juiste keuzes te maken over mijn andere eierstok maar ook mijn blindedarm. Maar vooral om te herstellen van de achtbaan die nog steeds rondjes rijdt. 

Als een slak beweeg ik mij het ziekenhuis weer uit richting huis. Terug naar mijn kindjes die mij toch elke keer weer een lach op mijn gezicht geven in deze turbulente dagen. We gaan bouwen aan zelfvertrouwen van mijn eigen lichaam. I Will be back, niet als een slak maar als de eeuwige bezige bij!