Het is helemaal niet raar als je het eerste jaar niet op een roze wolk zit en niet overloopt van liefde voor je kind.

Inmiddels zijn de laatse loodjes van alle therapieën ruim een halfjaar geleden afgerond! In deze laatste blog over mijn postpartum depressie wilde ik nog graag wat aandacht besteden aan het onderwerp hechting.

Voor mij persoonlijk spelen er een aantal dingen uit mijn verleden waardoor ik hier wellicht meer moeite mee heb dan een andere mama. Zo heb ik het vermoeden dat ik zelf niet heel goed gehecht ben (ik kreeg een vrij afstandelijke opvoeding, waarin ik al jong het gevoel kreeg dingen zelf op te moeten kunnen lossen). Daarnaast heb ik vanuit mijn jeugd te maken gekregen met enkele trauma’s. Toen ik moeder werd en (weer) in een burnout maar ook postnatale depressie belandde kwam er vanalles terug vanuit vroeger. Het is zo bizar wat een geboorte allemaal teweeg kan brengen op emotioneel niveau naast de doordewar geschopte hormonenhuishouding. Dingen waarvan je dacht ze verwerkt te hebben, duiken ineens weer omhoog. Ja het moederschap is pure confrontatie met jezelf.

Waar sommige mama’s juist last hebben van loslaten, was mijn ´probleem´ juist dat ik last heb van het voelen van de verbinding met m´n kind. Dit gevoel kwam voortgevloeid uit de periode waarin hij extreem veel huilde en bijna niet sliep, en ik opgebrand raakte. Maar als ik dieper kijk misschien ook wel omdat ik zelf vroeger niet goed gehecht ben, of bepaalde dingen van vroeger zo´n invloed op mij als persoon hebben gehad, dat ik het behoorlijk moeilijk vond om er op bepaalde momenten continue voor m’n kind te moeten zijn. Emotioneel, want fysiek ben ik er bijna altijd.

Ik hoorde van alle mama’s in mijn omgeving nooit iets over het onderwerp hechting. Dat gaf mij het gevoel dat er waarschijnlijk wel iets geks met mij aan de hand moest zijn. Ik bedoel; ik vond het onbeschrijflijk bijzonder dat ik moeder was geworden van zo’n prachtig kereltje, ik vond het geweldig en verschrikkelijk tegelijk, maar ik was ook extreem angstig, overweldigd, verdrietig, en wilde er vaak eigenlijk niet meer zijn.

Toen ik zwanger was voelde ik alleen maar liefde.

Toen ik zwanger was voelde ik behalve de 5maanden vreselijk ziek zijn, wel heel veel liefde voor m´n ongeboren kindje. Eenmaal geboren, bleek m´n zoontje een huilbaby. Dit in combinatie met reflux, de ´powernaps´ die m´n kindje deed, mijn gebrek aan slaap in combinatie met heftige slapeloosheid, bouwde ik langzaam maar zeker een postpartum depressie op. Ik had geen partner om op terug te vallen, en kon maar beperkt een beroep doen op mijn eigen familie. De slapeloosheid brak mij op een gegeven moment op.

Na de geboorte ontstond er geleidelijk aan een gevoel van niet bij m’n kind willen zijn, een gevoel van afkeer & schaamte hierover. Het werd beter in de loop van de tijd, maar bleef me in de weg zitten.

Het feit dat m´n kindje na een jaar nog steeds slecht sliep, slecht at, en ik vaak met m´n handen in het haar zat hoe ik met zijn overgevoeligheid en temperament om moest gaan, maakten dat mijn liefdesgevoel voor mijn kind na de geboorte regelmatig overgingen in gevoelens van leegte, ´had ik maar nooit een kind gekregen´, verdriet, ‘wat doe ik verkeerd?’, ’ waarom doet mijn kind nou zo anders dan andere kindjes?’. Ik probeerde echter wel altijd de knuffels te geven die nodig waren, en er te zijn, maar ik deed het met weinig gevoel. Mensen zeggen vaak dat het gedrag van je kind een reflectie van eigen gedrag is. Daar kan ik me zeker iets bij voorstellen, maar ik blijf erbij dat ik het gevoel heb dat m’n kind voor een groot deel ook meer wil dan hij al kan, niks wil missen en hooggevoelig is, en zich daardoor soms extremer gedraagt, waardoor mijn gevoel van liefde afnam. Maar nogmaals, het probleem ligt natuurlijk bij mij, want ik moet leren hiermee op een andere manier om te gaan!

Daarom besloot ik aan het einde van mijn reguliere therapie, nog een 6tal sessies hechtingstherapie eraan vast te plakken. Je zal misschien denken ‘jeetje, da’s toch niet nodig, dat komt wel goed joh, hij is nog maar zo klein’, maar ik ben meer van de aanpak dat als mijn gevoel zegt dat ik er iets mee moet doen, ik daarnaar luister, ipv alle goedbedoelde adviezen om me heen.

Hoe werkt hechting tussen ouder en kind? Een veilig gehecht kind ervaart de wereld als ongevaarlijke en fijne plek

Vanaf de geboorte ontstaat er tussen baby en verzorger een band waardoor hij zich veilig en geliefd voelt. De baby weet dat de ouders er voor hem zijn en op ze kan vertrouwen. Gehechtheid is nodig om de wereld te kunnen ontdekken en zelfstandig te worden. Deze basis beïnvloedt de ontwikkeling op fysiek, mentaal, sociaal, emotioneel gebied. Op deze manier krijgt hij zelfvertrouwen en kan hij op een gezonde manier later omgaan met stress, emoties en lastige situaties. Daarnaast helpt het je kindje bij de ontwikkeling van zijn hechting aan anderen, zijn leergierigheid en nieuwsgierigheid. Vanaf het 4e levensjaar is 60 tot 70 % veilig gehecht aan zijn ouders/verzorgers.

Postpartumdepressie kan een oorzaak zijn van een verminderde hechting

Er zijn veel oorzaken te noemen, waaronder huilbabies & temperamentvolle kinderen, prematuren, maar ik beperk me nu tot het hebben van een ppd. Als een ouder namelijk depressief, oververmoeid is of blootgesteld wordt aan teveel stress, kan dat doorwerken in het gedrag van het kind. De ouder is er te weinig voor het kind en handelt vooral sensitief en responsief, maar is minder bezig met de signalen van het kind. De kracht ontbreekt bij de ouders om de lichaamssignalen op te pikken bij het kind. Zo kan de gezichtsuitdrukking bij ouders een rol spelen; als moeder geen emotie toont bij een reactie van het kind. Als het kind herhaaldelijk geen reacties krijgt, geeft hij het op.

Op oudere leeftijd krijgen kids vaak concentratieproblemen, vooral jongens. Hechtingsproblemen uiten zich vanaf 4 jaar in gedragsproblemen. Bij meisjes als kind/jongeren zijn er meer stemmings/verslavings/eet/angstproblemen.

NIKA hechtingstherapie. Hechting werkt als een trui.

Deze methode richt zicht op het verbeteren van de hechting tussen ouder en kind. Dmv videofeedback word er in beeld gebracht waar aan gewerkt kan worden. Een hele mooie en duidelijke, maar ook confronterende manier om samen aan de slag te gaan.

Wat ik persoonlijk zo mooi vind is de vergelijking met een trui. Veel kinderen dragen een lekkere warme comfortabele trui, het kind is er gelukkig mee. Andere kinderen hebben een te krappe of juist te wijde trui aan; er is juist teveel of te weinig ruimte. En bij andere kinderen zit de trui de ene dag heel fijn, en de volgende dag voelt hij kriebelig aan. Dit werkt uiteindelijk onvoorspelbaar, beangstigend voor een kind en werkt door in een verstoord hechting.

Confronterend, intens & verhelderend ; Video-feedback. Stoppen met wat niet werkt en versterken met wat helpend is.

De 6 hechtingssessies zitten er inmiddels op. Mijn psychologe kwam vanaf de 2e sessie thuis. De 1e sessie was daar op haar kantoor. We werden gefilmd tijdens het spelen. Ik herinner me nog dat ik het ontzettend spannend vond.

Maar ook confronterend! Lastig, verhelderend, leerzaam, kortom, heel trots op mezelf dat ik dit aan durfde te gaan. Om samen te kijken naar ons gedrag als ouder en kind, en hierop te reflecteren.

Na elke sessie, bekeken we tijdens de volgende sessie de video, en vertelde ze mij wat er opviel en wat goed en minder goed ging tussen onze interactie. Ik kreeg ook een hele fijne uitleg hoe hechting tussen ouder en kind werkt m.b.v. de cirkel van veiligheid; wat hebben kinderen nodig van hun ouders? & hoe je als ouder stilstaat bij wat je kind zegt, doet, voelt, wilt of bedoelt & dit benoemt. Mijn ‘doel’ was om Zayn meer zelfstandig te kunnen laten spelen, zonder dat ik de hele tijd in de buurt hoefde te zijn, en niet continue de tv in te zetten als redmiddel.

Via de video feedback, keken we samen naar wat ons opviel in zijn en mijn gedrag. Zo zag ik bijvoorbeeld dat ik mijn kind niet altijd aankijk als ik met hem speel, of ik vergeet hem even échte aandacht te geven als we samen zijn, of als ik het druk heb met iets, minder goed zijn signalen oppik van wat hij nodig heeft op dat moment, en hij daardoor vervelend wordt. Je kind vraagt meestal niet zomaar om aandacht, zoals er vroeger vaak gezegd werd. Tuurlijk elk kind wil aandacht, en dat is ook superbelangrijk voor de hechting.

Conclusie:

De hechting tussen ouder en kind is een groeiproces. Het is helemaal niet raar als je het eerste jaar niet op een roze wolk zit en overloopt van liefde voor je kind. Dat heeft tijd en ruimte nodig om te groeien. Je kunt er dus voor kiezen om het op een beloop te laten totdat je kindje 4 is, en dan actie ondernemen als je struggles ervaart. Ikzelf vond het erg fijn om juist nú al de handvaten aangereikt te krijgen, om meer inzicht te krijgen in mijn én zijn gedrag. Zodat we elkaar beter kunnen gaan begrijpen, zonder woede op woede, frustraties, en een vermijdend gedrag richting elkaar.

Mijn conclusie is dan ook; bij twijfel, doen! Merk je dat het niet lekker loopt tussen jou en je kindje qua gevoel/gedrag, dan kun je al tijdig iets doen om de hechting te verbeteren.

Zelf ga ik na deze sessies zelf aan de slag met alle tools, en ik sluit zeker niet uit dat ik nog wat hulp nodig ga hebben in de toekomst. Maar wat ben ik al blij met deze mijlpaaltjes! Het geeft al zoveel meer voldoening om samen te kunnen zijn zonder frustratie, maar juist met een gevoel van verbinding.

Wil je meer weten? Neem dan een kijkje op www.nika-nederland.nl of vraag aan jouw hulpverlener of het misschien ook wat voor jou en je kindje is. Op www.oudersvannu.nl kun je ook meer vinden over dit onderwerp.