HET IS FEEST, FÉLI IS 100 DAGEN

Is dat een mijlpaal, hoor ik je denken. En hoort daar een feest bij? Als het aan mij ligt, is het elke dag en alle eerste keertjes van Féli een mijlpaal en reden voor een feestje, maar dit is wel eventjes wat anders. De 100 dagen is wederom een Chinese traditie en staat in het teken van moeder en kind. Lees gauw verder als je meer wilt weten.

Ok, laat ik eerst beginnen met het uitleggen waar deze traditie vandaan komt. De 100 eerste dagen is een traditioneel feest dat het einde van de eerste 3 maanden van het leven markeert voor een nieuwe baby - met andere woorden, het is het einde van het vierde trimester! De traditionele Chinezen geloven dat de eerste 100 dagen van zowel moeder als kind het meest kwetsbaar zijn, dus werd hen aangeraden om binnen te blijven om ziekte te voorkomen (ook wel sitting the month genoemd, welke ik voor een maand heb volgehouden). Een ander verhaal legt uit dat het in de dagen van weleer zeldzaam was dat een baby de eerste 100 dagen overleefde, dus toen ze dat deden, was het een reden tot feest!

Een 100 dagen feest vier je samen met je dierbaren en tegenwoordig vind dit vooral plaats in een Chinees restaurant waarbij je een x- aantal gangen voorgeschoteld krijgt. De kleur rood is prominent aanwezig van rode kleding, rode tafelkleden, rode decoratie tot aan rode geld envelopjes, ook wel Hongbao (Mandarijn) of Laj Sie (Kantonees) genoemd. Het is feest en dat mag iedereen weten ook. 

Goed, toen ik eenmaal zwanger was van Féli hebben wij goed nagedacht of wij zoiets wilden gaan doen ja/ nee. Ikzelf, hechte niet veel waarde aan deze traditie, puur omdat ik er niet mee ben opgegroeid. Maar dat liet mij ook aan het denken zetten, want wat ik heb gemist, hoeft niet te betekenen dat Féli dat ook moet gaan missen. Met die reden besloten we toch voor een 100 dagen feest te gaan. Het had overigens ook een ander voordeel, het zou gelijk als een babyborrel fungeren, hiermee hadden we gelijk twee vliegen in een klap.

Onze families zijn best groot, daarnaast hebben wij ook aardig wat vrienden samen, en om die allemaal over de vloer te krijgen voor kraamvisite, dat zagen wij niet zo zitten. De familie zou hoe dan ook wel met regelmaat langskomen, dus de 100 dagen feest zou puur voor de vrienden zijn. Dit leek ons wel handig, allemaal dezelfde leeftijd en sommige ook in dezelfde fase. Toch viel het niet mee, want de gastenlijst bereikte bijna de 100 man en dan hadden we nog niet eens de kennissen meegeteld. Schrappen was voor ons geen optie, dus besloten we maar om de locatie daarop aan te passen.

Mijn voorkeur qua locatie ging uit naar een restaurant en geen zaal. Puur omdat een zaal huren zoveel geregel is. Bij een restaurant wordt je meer ontzorgd. Je hoeft bijvoorbeeld niet een heel supermarkt leeg te kopen aan drank en voedsel en op de dag zelf ben jij de hoofdgast en niet daarnaast nog een gastvrouw/ nanny/ serveerster noem het maar op. Daartegenover kost het wel wat meer, maar wij hadden dit er wel voor over. De locatie die we uiteindelijk gekozen hebben, had ik al een lange tijd op het oog, namelijk Ohana. Een restaurant in het teken van Aziatisch/ Exotisch en vooral heel veel roze. Dat laatste vond ik vooral praktisch, aangezien mij dat veel decoratie gedoe zou schelen.

Op 1 maart was het dan zover, het 100 dagen feest van Féli. Last minute bedacht ik mij opeens dat er ook kinderen zouden komen, en ik nog voor een kinderhoekje moest zorgen. Gauw naar de Action voor wat kleurboeken, potloden, stiften, maar ook spelletjes en maskers. Ook had ik als bedankje voor de kids allemaal gekleurde bellenblaas gekocht welke ik in een leuke verpakking had verpakt. On to the next, de taart..of ik bedoel de tompoucen. Bij de Hema had ik van die mini tompoucen laten maken met haar naam in de stijl van haar geboortekaartje. Deze konden we gelukkig nog net ervoor vers ophalen. Natuurlijk kon ik het weer niet laten en had ik toch stiekem wel wat voor extra versiering gezorgd. Deze moesten ook nog snel opgehangen worden. Onze goeie vrienden met hun zoontje waren zo lief om wat eerder te komen om ons te helpen, waar zou je zijn zonder vrienden. Wij nergens in ieder geval. Eenmaal alles klaar, keek ik tevreden rond, nu hopen dat Féli geen last gaat krijgen van de drukte. Van te voren had ik mijn beste vriendin gevraagd of zij op Féli wilt letten, om te voorkomen dat ze van hand tot hand gaat. 

Een voor een druppelden de gasten binnen, twee keer knipperen en de hele ruimte was vol. Het was giga druk, een beetje te druk zou ik zeggen. Gelukkig had niemand daar zichtbaar last van, maar het leek wel een kippenhok. Een gezellige kippenhok, maar nog steeds een kippenhok. Je wilt eigenlijk met iedereen praten en uiteindelijk heb je misschien met een kwart van je gasten echt wat woorden kunnen uitwisselen. Gedurende de middag werden we voorzien van pokebowls, fingerfood en andere snacks. De kinderen vermaakte zich heerlijk bij de kinderhoek, en de volwassenen hadden het ook naar hun zin. 

Al met al, het was een gezellige middag. Eenmaal thuis plofte ik meteen op de bank om na te genieten van de dag. En Féli? Féli had haar de gehele dag voorbeeldig gedragen. 

De vraag of ik het ooit nog een keer ga doen? Lastige vraag..Het voordeel is dat je niet maandenlang je weekenden vol heb staan met kraambezoek, nadeel is dat je iedereen maar kort even spreekt en niet op je gemakje even lekker kan bijpraten. Het is minder intiem zeg maar. Maar goed, wat je ook besluit te doen, zorg dat jezelf niet voorbij rent. Jij voelt zelf aan waar jij je prettig bij voelt.