Het is een vader/dochter ding

Heb je ook zo’n dingetje wat echt van jullie samen is? Ik vind die van papa en Indy best grappig. Want het is iets waarvan hij altijd zei: dat gebeurt bij mij niet!

Indy slaapt vanaf dag 1 in haar eigen kamertje, in haar eigen bedje. Ja, vanaf dag 1. Dus toen wij net uit het ziekenhuis waren, sliep ze gelijk in haar eigen ledikantje. We hebben haar nooit tussenin gehaald om te slapen. Geen wiegje op de slaapkamer. Niks van dat alles. Ze mag ‘s ochtends tussen ons in komen om te kletsen en te kroelen, dat vinden we wel zo gezellig! En dat is altijd ook goed gegaan gelukkig. 

Voor het slapen gaan zorg ik voor de pyjama, de schone luier en het tanden poetsen. Papa brengt haar altijd naar bed. Hij is kort en krachtig. Ze gaan naar boven, legt haar in bed (of kruipt er tegenwoordig zelf in, nu ze haar grote meiden bed heeft), ze krijgt een kus en een kroel, een welterusten en de deur gaat dicht. Tot een paar maanden geleden. 

Ze gingen nog even samen in het grote bed liggen. Ons bed dus. Ik blijf altijd beneden. Houten vloeren dus ik hoor het heel goed wanneer de kleine voetjes van Indy terug naar haar eigen kamer trippelen. Het duurde vijf minuten, tien, twintig. Aangezien mijn man kampioen in slaap vallen is, had ik uiteraard al zo’n vermoeden wat er gaande was. Na een poosje ben ik toch maar eens gaan spieken. En inderdaad, daar lag het spul, hij op z’n eigen kant, Indy op mijn kant. Haar halve knuffelbestand om haar heen en lekker pitten. 

Eén keer werd uiteraard iedere avond. Het is hun ding geworden. Vol trots vertelt hij de volgende dag over de gesprekken die ze samen hadden. Hoe zij bij papa op het kussen wil kroelen, maar dat ze al na 10 seconden weer op het andere kussen wil liggen. Hoe ze samen in slaap vallen. En hoe hij, als hij wakker wordt, kijkt hoe ze lekker ligt te slapen. 

Onlangs had ik haar al op bed gelegd (gelukkig pikt ze dat dan ook gewoon). Hij vond er niks aan toen hij thuis kwam. Hij miste hun dingetje. Hij, die altijd riep: mijn kind slaapt nooit bij mij in bed. Hij, die grote vent. Hij, de trotse papa van onze dochter. 

Dus daar zit ik, zoals nu, om 20.00 uur alleen op de bank. Want ja, man en kind naar bed. En weet je, ik vind dat niet erg. Laat hen maar dat momentje hebben. Als ik naar bed ga, leg ik haar en die hele knuffel verzameling over in haar eigen bedje. En gelukkig gaat dat goed en laat ze zich ook makkelijk verplaatsen. Over een aantal jaar zal het niet meer nodig zijn. Dan slaap je niet meer naast je vader. Dan is dat stom. 

Vertel je mij ook jou ritueeltje? Ik lees ze graag!

Liefs, Joyce 😘