Het is een ritme-ding

Op de camping komen verschillen tussen ouders mooi naar voren. Laat ik vooropstellen dat er geen goed of fout is en dat iedere ouder zijn kind kent en doet wat bij hen past. Toch vind ik het fascinerend om te zien wanneer kindjes van een jaar of 2 alleen spelen in een pierenbadje en ouders een uiltje knappen aan de andere kant van het zwembad. Het kindje valt, voor een tweejarige zonder bandjes is een pierenbadje dan nog best diep. Ik pluk het proestende kindje op met een "ahoh!!" geef een emmertje van onze dochter, het kindje speelt verder en zoekt aandacht bij mij. Prima, reuze gezellig! Ik trek kindjes vaak aan als een magneet en hoor de meest ingewikkelde verhalen van kleine stoere ventjes, familiestambomen ken ik inmiddels van vele uit mijn hoofd en als ik nog eens zegt dat Rubble van PawPatrol zilver is dan zijn de poppen aan het dansen. Enfin, dat kindje lijkt het niet erg te vinden om alleen te zijn, mijn kleine plakkers hangen altijd in een straal van 2 meter om mij heen, dit kindje lijkt het gewend.

Ik weet nog niet wat ik ervan vind. Zo klein, zo alleen, zo gewend. Even later kom, zo weet ik uit de stamboom, oma buurten; "gaat goed he!?"

Tja. Gaat goed.