Het is echt niet overal rozengeur en maneschijn..

Kinderen die braaf aan hun huiswerk zitten en moeders die er met een kopje koffie naast zitten. Ze stralen rust uit en ik vraag me af hoe ze het doen?! Waar halen deze moeder en/of vaders de rust, het geduld en de energie vandaan? Hoe kan het dat het bij die gezinnen zo gezellig is, en waarom lukt dat hier niet? Ik vraag mezelf hardop af, wat doe ik fout, wat doen wij fout? Of delen deze ouders alleen de fijne momenten van hun gezin en is het achter die voordeur heus niet altijd gezellig?

Ik herken ons gezin helemaal niet in al die fijne plaatjes op het WWW, niet in de blogs die ik lees of de onderschriften bij een Instagram post. Ik ben nu na die drie weken of zijn het er inmiddels vier?! al buiten adem van alles wat er moet gebeuren, het schoolwerk, het online meeten met alle juffen, de telefoontjes met de GGZ instelling hier in de buurt, het constante gemama ik heb honger, ik heb dorst, hij doet dit, zij doet dat, en de strakke schema’s waar Mas zo bij gebaat is. Het voelt als een marathon, een wedstrijd eentje waarbij wij zeer zeker niet gaan winnen, we halen die finish misschien wel, maar uitgeput en net met onze hakken over de sloot.

Ik verdwaal in alle uitleg die we krijgen, de apps die ik moet bijhouden omdat de kinderen op een andere school zitten en de verschillende programma’s waar ze mee werken. Aan de school opdrachtjes van Sid kom ik niet eens toe.

Misschien komt het omdat het bij ons thuis net iets anders gaat als bij de meeste gezinnen, een kind met ASS heeft nou eenmaal meer begeleiding nodig, hangt meer aan structuur en heeft meer tijd nodig om dingen uitgelegd te krijgen, op te slaan en te leren. We werken hier thuis met een schema, je zou denken gooi dat schema aan de kant en kijk hoe de dag loopt maar helaas zo werkt het hier niet. Dat hebben we 2 dagen geprobeerd, Sid doet het daar prima op, die moddert wat aan, speelt lekker buiten en kijkt af en toe een filmpje op de tv op iPad. Helaas werkt dit voor Mas niet, zodra er geen schema is loopt hij vast, vraagt hij iedere 5 minuten wat hij moet doen en staat hij constant naast me of zeurt hij of hij op de computer mag om te gamen, zo’n beetje zijn enige interesse. Voor beiden kinderen een schema maken lukt me niet, nog meer schema’s nog meer tijden waar ik me aan moet vast houden en zodra Sid iets doet gaat Mas lopen klieren, want negatieve aandacht is ook aandacht. 

Ik loop vast, de balans is zoek, weg, kwijt.. nergens te vinden. De gezelligheid idem dito, hij is er wel, zo af en toe komt hij eens om de hoek kijken voor een paar minuten, en als we geluk hebben misschien wel een half uur. De rest van tijd bestaat uit motiveren, stimuleren, uit elkaar houden, waarschuwen, nog meer waarschuwen, motiveren en stimuleren…

Om 16:00 mag Mas op de computer en Sid op een ander schermpje, plof ik uitgeput met een kop koffie op de bank om na een half uur weer op te staan en aan het eten te beginnen, geen 3 gangen maaltijd maar een makkelijke hap omdat er vast iemand tijdens het koken weer aan mijn zij staat om zijn beklag te doen, te zeuren of te huilen dat het allemaal niet eerlijk is… 

De juf van Mas belde afgelopen week om te vragen hoe het ging, en toen ik haar vroeg of ze een eerlijk antwoord wilde snapte ze gelukkig dat wat er van ons gevraagd wordt hier niet haalbaar is. Gelukkig is er op school nog plek voor zorgintensieve kinderen en mag Mas vanaf volgende week 2 ochtenden per week naar school, zodat wij weer even adem kunnen halen…

Liefs van een uitgeputte moeder ;-)