Het is al weer even geleden..

Het is al weer even geleden dat ik hier iets plaatste..

Mijn gevoel om van me af te schrijven was er wel, al wist ik niet precies waarover. Helaas is de rollercoaster weer gaan rijden.. Gelukkig deze keer niet echt om mijn meisjes, maar om R. en mijn vader..

Terwijl ik dit schrijf kijk ik naar buiten en zie dat het weer is zoals ik me voel, somber, nat en onstuimig. Want helaas werd R. alweer 9 weken geleden opgenomen in het ziekenhuis, in kritieke toestand.. Een bloedbacterie die al zijn organen hadden aangetast. Na 2 redelijk goede weken van antibiotica kuur en rust was hij wel in de mogelijkheid om naar huis te gaan. Nog een laatste keer kijken naar de organen en dan mocht hij mee, want de artsen verwachtte niet dat er iets mis was...

Helaas zagen ze 2 lekkende kleppen die ze hoe dan ook gingen opereren, want voor de transplantatie is dat nodig, net als de afspraak die een aantal dagen voor die operatie gepland stond.. zijn gebit onder handen nemen.. 

Beide dingen gingen redelijk goed, maar betreft zorg dragen voor zn spullen dan weer niet! Want hoe kun je een hartpatiënt die 3 dagen ervoor een operatie heeft gehad 3 verdiepingen met de lift laten gaan om vervolgens zijn spullen zelf te moeten zoeken, en ook vond waar hij ze gelaten had. Ik kan er nog steeds niet bij, maar vanaf dan begon de ellende en gesukkeld, ic op en af..

Maagzweren, bloedingen, darmperforatie, en nu afgelopen week dan een stuk verwijdering van de maag en de darm.. Helaas gaat het niet voorspoedig en liep de dialyse al ruk, nu dan weer overdreven.. ze halen er zo veel af dat hij niet eens energie heeft om te praten.. of wat ook..

Alsof dat nog niet genoeg was werd mijn vader geheel onverwachts opgenomen, en in zeer kritieke toestand aan de andere kant van de muur bij R. Gelegd.. Aan de beademing, kunstmatig in een slaap, waar hij niet meer uit gekomen is..

Mijn vader had COPD in fase 4.. de laatste.. maar er was niets aan de hand.. hij had zelf 2,5 week terug zelf besloten om de corona vaccinatie te nemen.. die in mijn ogen z'n dood geworden is..

Er was niks aan de hand daarvoor, niet kwakkelen met z'n gezondheid, geen signaal van dit..

12 - 05 - 2021 om 19.23 had de hemel er een engel bij..

"Je vleugels waren klaar, mijn hart was dat niet.."

Ik heb de keuze gemaakt om mijn vader niet te laten lijden, zoals hij zelf niet wilde.. Maar het was zo verdomd moeilijk om degene waar ik mijn hele leven van waar ik nu ben aan te danken heb.. De helft van mij stierf op dat moment mee..

Momenteel worstel ik met dat mn broer, die waar ik en mijn vader geen contact mee hadden ineens de dienst uit wil maken van de afwikkeling.. Dat hij geen donder om onze vader gaf en alles afzeikt geeft dat heel duidelijk weer. Maar vergeet dat ik degene was die ALTIJD mijn vader hielp, tot aan de deur van de oven om te cremeren aan toe.. Het maakt me zo woest!

Het bovenop R. Die daar nog steeds op de IC ligt en de dienst niet heeft meegemaakt behalve in lifestream.. Ze ook geen perspectief kunnen bieden en ook nog niet eens weten of hij het überhaupt wel zal overleven..

Het maakt me nog verdrietiger en boos enz.. als dat ik al was.. Want ondanks dat ik mensen om me heen heb die me steunen, moet ik steeds het lege huis van mijn vader binnen, stap ik in mijn eigen huis ook in de leegte, slaap ik alleen in bed zonder R. zo vertrouwd naast me, moet ik alle verdriet alleen verwerken, en moet ik de meisjes steunen in hun onmogelijke verdriet...

Nu met alle gedoe met m'n broer en dat ric daar zo ligt, mis ik mijn vader meer dan ooit.. Want ik belde of ging langs als er zulk soort dingen zich voordeden..