Het gevoel van falen

Na de geboorte van onze oudste dochter (12,5 jaar geleden) kreeg ik te maken met een flinke postnatale depressie. Therapie en medicatie hebben mij er toen weer bovenop geholpen. Na een kleine 1,5 jaar volgende de zwangerschap van onze zoon. Angst voerde aan het begin van de zwangerschap de boventoon. Angst om nogmaals door een dal te moeten gaan. Helaas ging het ook hier mis en volgende er al tijdens de tweede helft van de zwangerschap een depressie. Ik vermeed zoveel mogelijk de babykamer en was niet meer met de komst van onze zoon bezig. Bang om ook na de bevalling geen binding met ons kindje te hebben. Wederom therapie en een plan voor na de bevalling werd alvast gemaakt. Ik zou ingeleid worden als het echt niet meer ging en 5 dagen ter observatie in het ziekenhuis blijven.

De uitgerekende datum volgde, echter nog geen bevalling in het zicht. 4 dagen later was ik emotioneel op en volgende de inleiding. Onze zoon werd geboren en mijn tranen vloeide rijkelijk. Ik was op, maar ook boos op mezelf. Boos dat ik niet heb genoten van de zwangerschap. Mijn moedergevoel was er gelukkig direct en de gesprekken met maatschappelijk werk in het ziekenhuis deden mij goed. Ook nu duurde het uiteindelijk bijna een jaar voor ik weer een beetje mezelf werd.

3 maanden geleden ben ik bevallen van ons derde kindje. Het was een zware zwangerschap vanwege hyperemesis gravidarum. Een aantal opnames volgden en mijn lichaam raakte steeds verder uitgeput. Uiteindelijk  een inleiding gekregen met 38 weken. Tijdens en na de zwangerschap heb ik antidepressiva gebruikt ter ondersteuning. Tijdens de kraamweek wederom de angst voor een postnatale depressie, maar gelukkig ging dit goed en genoot ik erg van onze dochter.

En nu…? Ik voel de donkere wolken weer boven mij hangen en ik merk dat ik langzaam afglijd. Hulp is ingezet en ik hoop dat ik geen grote terugval krijg. Wederom een boos gevoel, het gevoel dat ik gefaald heb. Waarom ik? Waar nog een keer?