Het gevoel van even falen.

Afgelopen zondag begon als een fijne dag. Ik zat volop in mijn goede energie lekker muziekje op en meebleren, heerlijk! Jammer voor Wolf dat hij nog niet kan zeggen "mama hou op" 😂 Geluksmomentje voor mama.

Zoals een Zondag hoort te zijn ging alles op een niet te snelle stand. Ik had in de ochtend boodschappen gedaan en lekkere broodjes meegenomen. Even later ging ik met Wolf naar boven. Zijn papa was op dat moment bezig met zijn spullen voor zijn hobby aan het uitzoeken (lees vissen) dus die was het ene moment in huis en het andere moment in de schuur. Ik ben normaal van het tig keer checken van alles... maar waarom deze ene zondag opeens niet?

Ik had even op bed geknuffeld met Wolf en vervolgens gaat Wolf zelfstandig spelen. Vind hij helemaal leuk gaat hij van kamer naar kamer! En hele kasten worden geplunderd. Ik doe dan net alsof ik dat niet door heb want hij speelt dan zo leuk met alle spulletjes. (of misschien beter gezegd "zooi" alles wat geen speelgoed is) 

Ik ben op de slaapkamer en Wolf was naar de gang gekropen. En op dat moment hoor ik zijn stem... en niet eens hard huilen of gillen maar een verandering dan normaal in combinatie met een zachte "knal" en gelijk wist ik dit is de trap. Mijn hart schoot bij wijze van echt naar het topje van mijn hoofd. Ik kreeg even het gevoel of ik bevroor dat het mega lang duurt voor ik bij de trap ben. Terwijl het slechts 2 stappen zijn. 

En op dat moment zie ik hem liggen aan de rand van een trap trede. En nu weet ik niet meer of ik daarvoor gilde of daarna maar hallelujah mijn stem was spontaan mijn bil uitgerold. Gelukkig kon ik Wolf vastpakken en was hij "maar" 5 tredes naar beneden gegaan en niet tot het eind. Door dat papa druk bezig was kreeg hij niks mee. Onze hond daarin tegen wel, die rende de trap op en ging naast ons zitten. JEETJE wat was ik in shock mijn benen die gingen me een potje heen en weer. Had even het idee dat ik aan het paarrijden was zonder paard. Maar Wolf is nooit zo snel onder de indruk. Hij had een paar tranen maar hij was misschien wel meer in shock door mijn reactie. Vervolgens komt zijn papa erbij en wat doet Wolf.... hard lachen. Niks is te gek voor wolf. Wordt nog leuk later in een pretpark want mama houd totaal nieeeeet van actie! Gelukkig kan ik dit met een beetje sarcasme erbij vertellen. Maar jeetje wat heb ik me schuldig gevoeld. Voor even voelde ik mij zo'n slechte moeder....