Het gevoel alsof ik me nooit echt wou binden.

Achteraf.... nu ik er echt over na denk.... het gevoel dat je denkt dat je voelt als kers verse moeder... en het gevoel nu.... soms lijkt het alsof mijn gevoel wat ik vanaf de geboorte tot nu heb ... niet is. Was het schijn liefde van mij uit?

Ken je dat gevoel dat je je ergens niet aan wilt binden? Niet die band ergens mee voelt? Bang bent om je ergens aan vast te klemmen omdat je ergens in je onderbewustzijn het al weet dat je het gaat verliezen?

Soms... soms denk ik dat ik me zo gevoeld heb... 

Natuurlijk hou ik van mijn jongen... natuurlijk mis Ik hem vreselijk... maar dat is omdat je het weet. Het is die oerinstinct wat automatisch komt.... hij is mijn zoon...mijn eerste kind...maar ik voelde meer een connectie toen hij nog in mijn buik was... dan erna.

Zal het zijn dat mijn hoofd daar nu zo over denkt... omdat ik zijn gevoel ..zijn aanraking... zijn geur...zijn hele zijn.. mis?

Toch weer die achterliggende schuldgevoel ondanks dat ik echt heus wel weet dat het niet mijn schuld is?

De jaloezie die er stilletjes in slijt op H omdat hij nog wel zijn liefde aan de andere 3 kan geven? (Jah ik weet dat ik dat ook kan... maar ze zijn niet ... niet mijn! En dat is toch heeeeel anders! Ik wil ook onvoorwaardelijke liefde... iemand die mij als het belangrijkste in zijn/haar wereld ziet... en dat kan alleen als je ouder wordt... ok.. ik ben moeder... maar zonder de wederzijdse onvoorwaardelijke liefde) Ondanks dat ik echt wel weet dat H er ook nog veel moeite mee heeft! En het zo af en toe ook laat zien dat hij K heel erg mist.

De wens is er nog steeds. Het wensgevoel is alleen nog sterker geworden dan het al was. En eerlijk gaat dat ook echt nog wel gebeuren... maar ik had het liever gisteren dan over een paar maanden! 

Ik heb het nu geproefd... ik wil het nog een keer proeven... maar dan wel volledig tot het eind met een gezond en levend kindje.

Mijn lichaam daarentegen zegt echt nog overduidelijk dat ik nog wel even moet wachten... behalve dan dat we nog geen 7 maanden verder zijn... en ook nadrukkelijk tegen me gezegd is dat ik echt minimaal 9 tot 12 maanden moet wachten om weer zwanger te worden.... 

Jah..dat.. 7 maanden nog maar... 

We zijn verder dan dat ik zwanger ben geweest.... 

Morgen (dinsdag 22 februari 2022) is het precies 30 weken geleden dat K geboren is. 

8..9.. 10 maanden.. hmmm... nog 3 maanden wachten en dan stop ik gewoon weer met de pil... 

Zo gaat het tegenwoordig in mijn hoofd... maar ik weet niet of ik het al aandurf... bang...heeeel erg bang voor een herhaling... of nog erger... dat het niet meer lukt door de spoedkeizersnede. Ik merk echt dat het inwendig toch wat meer tijd nodig heeft om te genezen.

En toch.... Overal waar ik kom... baby spulletjes... ooooeeehh die zijn leuk.. die wil ik meenemen... 'NEEEE... niet doen.. wacht gewoon nog even... je bent er nog niet mee bezig.. wacht gewoon tot je echt daadwerkelijkweer zwanger bent..... en dan... strax gaat het weer fout.. zit je weer met al die spullen...!' 

Mijn hoofd gaat van super vrolijk en enthousiast... naar ... depri en onzeker over alles.

H had afgelopen week een paar dagen vrij. Zijn baas vond dat hij even moest uitrusten en bij komen. H slaapt de laatste tijd niet zo veel en dat kon je wel aan hem zien.

Einde van die paar dagen (op donderdag, zijn begin van de werkweek) voelde hij zich alleen maar rotter dan uitgerust. Hij zag er echt depri uit.. echt een goeie dip. Sliep de hele dag en had nergens zin in. Normaal gesproken is hij degene die de hele dag door het huis heen stuiterd om mij op te vrolijken. Maar die dag niet. Het was dusdanig zo erg dat hij gewoon op janken stond. Hij vroeg me zelfs de huisarts te bellen hiervoor. Nou heb ik dat expres nog niet gedaan omdat ik hem langer ken dan vandaag. Maar in mijn hoofd had ik allang gebeld.

Nou weet ik heel goed hoe dat voelt... tis voor mij bijna dagelijks dat ik me zo voel. Maar ik verplicht mijzelf om door te zetten en niet toe te geven aan een depressie. Ik geef me echt wel de ruimte om ook aan die gevoelens en sombere dagen toe te geven, maar ik laat me er niet door onderuit halen. Ik moet van mijzelf gewoon naar m'n werk gaan ook al sta ik met tranen op.

Dus ik vertelde hem hoe hij nu aan dit gevoel komt. Waarom hij het nu opeens zo hard als een mokerslag krijgt. 

26 augustus 2021 was de eerste werkdag weer van H na alle gebeuren. Vanaf dat moment is hij alleen maar wezen werken.. en niet zo'n klein beetje ook. Naast een hobby thuis wat ook heel veel tijd en energie vraagt heeft hij tot aan vorige week geen rust meer gepakt. Dus alleen maar druk bezig geweest. Doorgaan en doorgaan... dus afgelopen week was zijn 1e keer rust sinds overlijden van K. 

'Nu je lichamelijk maar ook geestelijk wat rust gepakt hebt komt alles eruit. Je hebt voor jezelf de tijd niet genomen om tussendoor lichamelijk te rouwen. Rouwen doe je namelijk geestelijk maar ook lichamelijk. En nu je weer moet beginnen met werken zegt je lichaam eigenlijk dat je daar nog niet aan toe bent. Geestelijk heb je nu een dip omdat je uit je dagelijkse routine gehaald bent. Maar zodra je strax weer aan het werk bent word je hoofd weer afgeleid en ga je je vanzelf weer wat beter voelen. Maar ga het vooral niet negeren. Laat het gebeuren als het komt. Laat het voor even de hand nemen... omarm die ellende die je voelt en laat het gebeuren.

En toen was het mijn beurt om als een debiel te gaan stuiteren door het huis heen om hem weer een beetje aan het lachen te krijgen. En het heeft gelukkig een beetje geholpen.

Volgende dag was hij weer vrolijker en beter in zijn vel. Gelukkig heeft hij zijn afleiding in z'n werk kunnen vinden.

'Maar als dit vaker gaat gebeuren. Dan ga ik echt naar de huisarts.' zei hij. En daar ben ik het meest trots op. Dat hij toegeeft aan iets wat hij normaal gesproken zou weg wuiven.

Volgende keer zal ik weer verder gaan met mijn vorige blog.

Lots of love

Kumiko.