Het einde van de ontkenningsfase

Lang zat ik in de ontkenningsfase. Maanden riep ik nog dat ik een baby had, terwijl ze nu echt bijna 1,5 is. Al een echte dreumes. Maar sinds deze week komt het besef. Ze wordt écht ouder.

Zo loopt ze het huis door en begint ze met praten. “Papa” en “mama” kon ze al een tijd. En inmiddels is het ook “hoi” en “doei”, met high five en uitbundige zwaai. Maar wat mij echt uit die ontkenningsfase haalde, is hoe slim ze aan het worden is. Als we thuiskomen, trekt ze haar eigen jas en schoenen uit. Ook die van papa en mama. Als iemand weggaat wacht ze bij het raam in de woonkamer om te zwaaien. Om vervolgens naar het keukenraam te gaan voor de laatste zwaai-sessie. Bij het zien van een bordje eten gaat ze naar haar stoel. En als de reclame begint tijdens Bing is het “oh oh” en kijkt ze wanhopig papa of mama aan. Wijzend naar de afstandsbediening. Ze zegt nog net niet “mama, zappen”, maar haar ogen en dat wijzende vingertje zeggen genoeg.

Het is een heerlijke fase, ondanks dat het mijn neus op de feiten drukt. Olivia is geen baby meer. Ik moet er nu écht aan geloven.

Dit klinkt nu allemaal heel schattig, en dat is het ook. Soms. Want wat ik nu niet vertel is dat haar favoriete woordje “nee” is en dat de peuterpubertijd al lijkt te zijn begonnen (met 1,5? 🤷🏻‍♀️). Zelfs de opvang en het CB zeggen dat het een pittige dame is. Ik zie het maar als voorbereiding. Zo is de echte pubertijd appeltje eitje voor papa en mama. Hoop ik dan maar. Ik zal het jullie tegen die tijd vertellen.