Het einde is in zicht - BV Avontuur

Toen ik zwanger bleek van Emma, wist ik niet zeker of ik borstvoeding wilde geven. Niet omdat ik bang was dat ik het niet zou hebben, want ik had een contract met een melkleverancier kunnen afsluiten en rijk kunnen worden.

Vragen als ‘groeit de baby er wel van’, ‘zou ze het wel lusten’, ‘durf ik het aan’ lieten me nachten wakker liggen.

TessVanaf dag 1 heb ik Tess borstvoeding gegeven. Ergens in mijn moeder-onderbuik gevoel, wist ik dat ze niet voldoende kreeg. Na het toeschietreflex spoot de melk letterlijk haar mondje in. Tess werd al eerder ziek dan toen we naar het ziekenhuis moesten. Dat weten we nu achteraf. Ik was bij de huisarts omdat ik dacht dat haar tongriempje misschien te kort was. Misschien kon ze het daardoor minder goed verwerken. Toen Tess opgenomen werd, had ze haar geboorte gewicht. Ik voelde direct dat ze dus niet voldoende voeding uit mijn melk haalde. Achteraf bleek dat ze doodziek was en gewoonweg geen energie had om te drinken. Daardoor liep mijn productie terug en groeide ze niet meer.

In het ziekenhuis heb ik elke 3 uur gekolfd. Alles wat ik had, gaf ik haar. Eerst via de natuurlijk weg, maar dat lukte haar niet. Toen via de neuszonde, rechtstreeks haar maagje in. We werden na de diagnose overgeplaatst naar een academisch kinderziekenhuis. Kinkhoest. Niet kunnen hoesten, veel slijm en geen energie, waardoor ze aan de machinale beademing moest. We wisten al snel dat voeding nu geen prioriteit had, maar ik bleef kolven. Tess overleed en ik doneerde de voeding.

Maatschappelijk debatTijdens mijn zwangerschap van Emma viel het mij op dat er op social media veel gezegd en geschreven werd over het geven van borstvoeding en het belang daarvan. Dat het altijd en overal moet kunnen en dat het een natuurlijk proces is. Daar ben ik het deels mee eens. Je bent net mama, je kindje heeft je nodig en als borstvoeding daarbij een rol speelt, is dat erg belangrijk om te kunnen geven. Maarrr, naast mama ben je ook vrouw, partner, en eventueel mama van andere kindjes. Ik vind dus niet dat altijd en overal die borst in het openbaar nodig is. Natuurlijk kan je je afdekken en het heel zorgvuldig regelen. Maar ik wist niet zeker of ik daar wel zin in had. Mensen vinden er iets van.

Durfde ik het borstvoedingspad wel weer in te slaan na de pech met Tess? Zou ik me niet gek maken of Emma wel voldoende zou binnenkrijgen? Ik besloot een weegschaal in huis te halen, zodat ik Emma eens per week kon wegen. Dat hielp. Daarnaast kwam ‘gelukkig’ Covid en opnieuw lockdowns en regels. Ik hoefde me geen zorgen te maken over openbaar voeden in een restaurant of lunchroom. Dus, besloot ik er vol voor te gaan en Emma alles te geven wat ik had.

EmmaToen Emma een maand of 4 was, liep de productie iets terug. Ik heb gehuild boven haar lieve koppie, terwijl zij een fles kunstvoeding wegslobberde. Ik was er nog niet klaar voor!

We hebben doorgezet, zonder verplichtingen en het lukte.

Emma is nu 5,5 maand. Ons borstvoedingsavontuur loopt ten einde. Emma heeft er genoeg van gehad. Ze heeft zelf aangegeven dat het voldoende is geweest. Ze is er enorm op gegroeid. Een heerlijke dame van 6,5 kilo. Ik ben trots op wat we samen hebben bereikt!

Heel eerlijk vind ik het een bevrijding dat ze goed doorslaapt op de kunstvoeding, dat ik weer een beetje kan doen wat ik zelf nodig heb en de deur uit kan als het moet. Emma lust de kunstvoeding graag en wordt er blij van.

Want naast mama ben ik ook vrouw en partner en mag ik mijn eigen dingen doen. Papa is een natuurtalent en Emma is graag bij hem. Samen vinden we een balans in eigen tijd en Emma-tijd.

En de periode dat ze wél bij mij dronk en ervan groeide, pakt niemand ons meer af.

Borstvoeding is mooi. Het is goed en een heerlijk intiem moment. De afgelopen 5,5 maand had ik niet willen missen, maar het is ook goed geweest zo.

Ik ben blij dat ik Emma dit heb kunnen geven. En af en toe een slokje voor het slapengaan zal nog wel even blijven. En dat vind ik vooralsnog heerlijk!