Het eeuwige schuldgevoel

Ik denk dat bijna iedere (tweeling) moeder dit gevoel wel herkent, het eeuwige schuldgevoel. Op een of andere manier kom ik altijd handen te kort en moeten er altijd wel één of twee kinderen wachten. 

Jax is inmiddels oud genoeg om te begrijpen dat ik ook tijd voor Indie en Novée vrij moet maken. Voor Indie en Novée ligt dit anders, die zijn jonger. Het gebeurd dagelijks dat ik een fijn momentje heb met een van de twee terwijl de ander toekijkt. En daar voel ik me ontzettend rot over. Want ondanks dat het me mega speciaal lijkt om als tweeling op te groeien.. Het betekent ook dat je altijd de aandacht moet delen. 

Dagelijks ben ik in tweestrijd met mezelf omdat ik keuzes moet maken, kleine keuzes weliswaar maar toch vind ik ze lastig. Haal ik nou alweer Indie als eerste uit bed, wacht Novée nou al de hele dag op mij? Het zijn vragen die mijn gedachte vaak doorkruisen. Moeder zijn van een tweeling is magisch maar emotioneel zwaar. Ik probeer dagelijks een weg te vinden om hiermee om te gaan. Gelukkig merken de kinderen hier weinig van, aan liefde geen gebrek. Toch ben ik benieuwd hoe andere (tweeling) moeders hier mee om gaan!