Het begon als een gewonen dag, tot het ene telefoontje.

Gistermorgen begon als een 'normale' dinsdag in de voorjaarsvakantie. Deze vakantie is ook Tessa bij ons. Pascal had daarom vrij genomen van het werk. Het weer zat niet echt mee, dus besloten we Tessa te laten spelen in een binnenspeeltuin. Pascal en ik genoten van onze koffie met Isa gezellig op schoot en tussendoor even spelen in de ballenbak.

Toen Pascal en ik weer samen aan ons tafeltje zaten ging zijn telefoon. Zijn neef belde met het bericht, dat hun nicht is neergestoken door een voorbij ganger toen ze  'gewoon' naar het werk liep. Op het moment dar wij het bericht kregen, lag ze al uren op de OK te vechten voor haar leven.

Na het eten, terwijl Tessa en ik een poging doen tot het bakken van koekjes, ging de telefoon weer.. 

Daar kwam het nieuws waar wij vorig vreesde, maar hoopte om niet te krijgen 'Ze heeft het niet gehaald'. Het nieuws was/is zó onwerkelijk we konden het gewoon niet geloven. 

Er is nu een man, waarvan zijn vrouw nooit meer thuiskomt. Ze kleine meisjes die het nu zonder mama moeten doen. Ouders die afscheid moeten nemen van hun dochter. En nog vele andere familieleden, vrienden en collega's die haar moeten gaan missen in hun leven. Onbegrijpelijk dat 1 moment, 1 botsing, het leven van zoveel mensen voor altijd zal veranderen. 

Toen de meisjes op bed lagen, hadden we het er toch nog even samen over. Nouja, hoe ongelovelijk het is, niet te bevatten. We werden hier vooral erg stil van en we zaten samen voor ons uit te staren. Geen woorden die kunnen omschrijven, wat een gemis, leegte en verdriet er ontstaan is bij haar gezin. 

Zulke berichtgeving is helaas vaak in het nieuws, verschrikkelijk voor de nabestaanden. Nu, is het 'gewoon' dagelijks nieuws, wat ineens héél dichtbij komt. 

Het is nu een dag later, nog steeds niet te bevatten dat het écht gebeurd is.

Wat wij ons wel beseffen is, het kan iedereen overkomen. Elkaar altijd gedag zeggen en genieten van elk moment. Het kan zo ineens voorbij zijn.