Het begin van het einde; terug van weggeweest.

Op 3 februari plaatste ik een blog over de longrijping en weeënremmer. In totaal heb ik 5 dagen in het ziekenhuis gelegen en ben ik naar huis gestuurd zonder baby's en met 2 cm ontsluiting.

10 februari had ik een afspraak in het ziekenhuis bij de gynaecoloog. Sinds 7 februari voel ik baby 1 wat minder en ook baby 2 heeft weinig actie. Ik ben daarom elke dag in het ziekenhuis voor een CTG.

Wanneer ik bij de gynaecoloog ben geweest en ik nog even naar de wc ga, voor ik de auto in stap, is mijn broek wat nat. Een gekke plek vond ik zelf en dus trek ik mijn broek weer omhoog en stap ik in de auto. Halverwege de weg naar huis vertel ik mijn vriend dat mijn broek nat was en hij kijkt mij verbaasd aan. Bij thuiskomst ga ik weer naar de wc en nu valt het mij op dat ook mijn onderbroek wel erg nat is. Wanneer mijn vriend vraagt of dit mijn vliezen zijn die zijn gebroken, wuif ik het weg, trek een schone onderbroek aan en ga ik naar een vriendin.

Die vriendin is dezelfde dag jarig en ik ga bij haar lunchen. We bestellen eten en na de lunch vertel ik over mijn natte -onder-broek verhaal. Zij begint te lachen en vindt dat ik het ziekenhuis moet bellen want dit zijn ''natuurlijk'' mijn vliezen. Zij zegt al weken dat ik op haar verjaardag ga bevallen en ook nu moet ze lachen en denkt ze nog gelijk te krijgen ook.

Bij thuiskomst besluit ik toch maar even het ziekenhuis te bellen en leg de situatie uit. Zij willen uiteraard dat ik langskom en voor de tweede keer die dag rijden we naar Gouda.

In eerste instantie wordt ik nog in de triage kamer geplaatst maar al snel komt een verpleegkundige mij halen en brengt mij naar een beval kamer ''voor het geval dat''. Ik moet op een matje liggen om het vocht op te vangen zodat ze kunnen kijken of dit vruchtwater is. Omdat ik alleen in deze kamer zit mag mijn vriend gelukkig naar boven komen en kunnen we samen wachten voor ik verder onderzocht word. We moeten allebei lachen om het natte broeken verhaal en ik ben er nog steeds van overtuigd dat het niks is en we zo weer onderweg naar huis zijn.

De gynaecoloog komt binnen, ze haalt het matje weg en ik doe ondertussen verhaal. Ze pakt het echo apparaat erbij. Ze kijkt nog geen 10 seconde en zegt lachend dat het duidelijk vruchtwater is. Baby 2 heeft overduidelijk minder vruchtwater. Het matje mag de prullenbak in en we worden overladen met informatie. Wat ben ik blij, eindelijk zit er actie in en worden we misschien wel binnen 24 uur papa en mama.

Omdat ze niet weten of ik een infectie heb opgelopen krijg ik preventief een infuus. Hier zit antibiotica in en dit krijg ik tot de bevalling (mocht deze doorzetten) en anders tot de uitslag van de kweek binnen is.

2 dagen is het wachten in spanning en bij elk krampje en pijntje word ik aan het CTG gelegd om te kijken of er beweging in zit. Weeën activiteit is duidelijk te zien maar helaas zet het elke keer niet door. De artsen maken mij elke keer weer duidelijk dat de baby's het beste nog in mijn buik zitten en dat elke dag, zelfs elk uur mooi is meegenomen.

Hoe graag ik hier ook blij mee wil zijn, is er een groot deel van mij dat zo blij is dat het straks klaar is, dat ze geboren zijn en ik niet meer met deze extreme buik zit.

De uren tellen voorbij en we zijn al over de 24 uur heen. Tijdens de visite lopen vertellen de artsen mij dat de kans zwaar is afgenomen dat ze snel geboren gaan worden en dat de uitslag van de kweek ook nog niet binnen is. Alle factoren bij elkaar opgeteld maakt dat ze besluiten mij te willen houden tot aan de bevalling. (gepland op 25 februari) Dit komt even hard binnen en ik breek. Ik ben zo moe van de zwangerschap en ik moet nog 2 weken. Nog 2 weken in het ziekenhuis. In dit ziekenhuis waar de ramen in je kamer niet open kunnen, het eten niet het beste is, ik niet mijn eigen bed heb en ik straks een kamer moet delen met iemand die ook 's nachts elk uur naar de wc moet. Ik wil dit niet, ik wil naar huis, ik wil bevallen. Haal ze eruit, alsjeblieft.

Ik word naar een andere kamer gebracht, dit gaat mijn kamer zijn voor de komende twee weken. Vanaf dat moment ging het redelijk snel (achteraf gepraat natuurlijk)

Helaas mocht er geen bezoek komen. Maar ook die regel weet ik goed te omzeilen. Elke dag kreeg ik bezoek op de parkeerplaats van het ziekenhuis. Lieve vrienden en familie kwamen eten brengen (zo was het, niet zo lekkere, ziekenhuiseten probleem ook opgelost) ze namen de hond mee en kwamen bloemen, cadeautjes en gezelligheid brengen. Hier knapte ik van op, zo hou ik het vol.

De laatste echo was een week voor de geplande datum. Baby 2 lijkt minder te groeien, hier hebben ze geen verklaring voor. Het kan zijn door het breken van de vliezen maar het kan ook nog door heel veel andere dingen komen. Ze bellen met Leiden om advies te vragen. Eerder halen omdat baby 2 niet groeit of laten zitten omdat baby 1 wel groeit en de CTG's er goed uit zien. Uiteindelijk wordt het laatste besloten.

De artsen zien dat ik het zwaar heb en de dag van inleiden wordt 2 dagen vervroegd.

Yes; Dinsdag 23 februari zullen onze kindjes geboren worden.