Het afscheid van onze dochter Yfke deel 1

Een week en een dag mag Yfke nog bij ons zijn. En kon ik aansterken van de geboorte door middel van een keizersnede met veel bloedverlies.

Maar de dag van het afscheid is vandaag echt aangebroken. 24 maart 2016 een dag waarop er een waterig zonnetje schijnt en we weten dat het goed is dat ze gaat. Maar wat zal het een zware dag worden ondanks dat we al afscheid hebben genomen van ons klein meisje. Het definitieve is dan ook echt definitief. Deze week werden we geleefd,  hoe ziet onze wereld er morgen uit zonder ons mooie meisje in haar wiegje.

Voor de buiten wereld hebben we dan "gewoon" weer 1 gezond kindje. Maar dat zal ik niet kunnen accepteren ik heb 2 kinderen een zoon en een dochter en dat zal ik altijd blijven volhouden. Nooit zal ze mogen worden vergeten. Ze was hier maar even maar in ons hart leeft ze voor altijd.  

En door dit afscheid hoop ik dat de mensen die bij haar afscheid zijn haar ook niet zullen vergeten.

We proberen er samen  met onze dierbaren een mooie dag van te maken. Want dat verdiend ze. Een feestje want ze was hier. Het afscheid begint pas om 4 uur die middag. We hebben er voor gekozen om het in een klein zaaltje te houden waar maximaal 30 personen in kunnen. Zo houden we het klein maar wel groot genoeg voor ons klein meisje. Anders zou het een zaal worden  waar meer dan 100 personen in kunnen dat vonden  wij persoonlijk te massaal. En lang niet zo intiem. Of een halve zaal. Nu moesten we wel wat keuzes maken wie er wel bij zouden zijn en niet maar achteraf was dat goed. Op dat moment is het gewoon wat je hart je ingeeft.

Die ochtend doe ik alles in etappes om mijn krachten te sparen. Hidde is lekker bij ons thuis. Hij zou eerst naar de oppas en daar zou een familie lid hem ophalen voor het afscheid. Maar we vonden het fijner om hem bij deze speciale dag te betrekken. Vandaag komt er ook geen bezoek meer. 

Het is een lange dag. We wachten op het ergste. Maar we kijken ook nog veel naar Yfke. Ik maak haar mandje vast op waar ze vanmiddag in gaat liggen. Marius koopt nog 3 witte rozen voor haar. En de kraamzorg neemt ook nog een kleine witte bloem mee. Zo lief.

We eten op tijd een broodje zodat Hidde nog lekker op bed kan. De kraamzorg gaat ook op tijd weg zodat we nog even een momentje samen hebben. 

Ik moet eigenlijk rusten, maar heb zoveel kracht en adreline. En ik ben veel te onrustig.  Ik wil bezig blijven. Wil alles nog doen wat ik kan doen voor ons meisje. Onzinnige dingen maar toch voor mij nu even zo ontzettend belangrijk. Alles moet perfect voor onze dochter. Dit is het enige "feestje" dat ze ooit zal krijgen en dit moet goed gaan. Dat ben ik haar verplicht als moeder.

Ik zoek de knuffeltjes uit die met haar mee gaan en welke bij ons blijven. Sowieso geven we kleine vos mee.  Die hebben we gekocht toen we 12 weken zwanger waren en de echo niet goed leek en we de zwangerschap af moesten breken. Hidde heeft grote vos en Yfke haar kleine. Voor altijd broer en zus hoeveel tijd of afstand er ook tussen zal komen.

Ik zoek nog wat knuffeltjes uit en de foto van ons drietjes gaat mee zodat we altijd samen zijn. Ook stoppen we er een klein briefje in waar we haar vertellen dat we altijd van haar blijven houden en dat ze altijd bij ons mag komen. En we elkaar wel weer zien.

Marius en ik kleden ons langzaam aan. Ik een zacht roze jurkje met een zwarte bolero en zwarte panty. Marius een zacht roze blouse. Hij vindt het verschikkelijk roze maar nu doet hij het met trots aan. Ook Hidde draagt een roze blouse. Een meisjes feest....

We nemen in stilte afscheid van onze dochter. Die nooit zou gaan spelen in ons huis, oh wat hadden we het graag anders gezien. Wat doet dit pijn.

LIEVE POP, JE BENT ONS ONTNOMEN,

MISSCHIEN OM ERGER TE VOORKOMEN...

Om 2 uur komt de begrafenisondernemer om Yfke over te dragen van haar wiegje in haar rieten mandje. Wij wilden dat zelf niet doen. Yfke is helemaal bevroren en keihard. We willen haar niet zo herinneren

Ze pakt haar er zo liefdevol uit en knuffelt haar nog even.  Dat voelt zo goed. We zien haar nog even hoe ze was zoals ze in het ziekenhuis was. Zonder dekentje gewoon onze kleine Yfke. Dat beeld willen we houden niet de bevroren Yfke.

In haar mandje dekken wij haar toe en maken het gezellig in haar mandje zodat ze er straks prachtig bij ligt. Zodat iedereen haar nog kan bewonderen. Ze ligt er nog prachtig bij. We hebben dat nog gevraagd aan de begrafenisondernemer.  Omdat je als ouders je eigen kind altijd prachtig vindt. Maar ze was het er helemaal mee eens. Er was niks schokkend aan te zien. Een baby die ligt te slapen alleen dan voor altijd....

We houden allebei haar nog vast in haar mandje en maken nog laatste foto's samen met onze dochter.

Marius zijn ouders komen ons ophalen. Wij halen Hidde uit bed en geven hem nog wat te eten en drinken en trekken zijn kleertjes aan. Zijn haartjes netjes. En samen de auto in. 

Ik neem nog wat pijnstilling en dan gaan we richting Yfke haar afscheid. Wat is dit onwerkelijk en wat is het een roes. Dit is gewoon een nare droom die morgen voorbij is. En ik een gezonde dochter in mijn armen heb. Maar nee...het is de bittere waarheid.