Opstaan en Doorgaan

Mijn vorige post is alweer een aantal maanden geleden. Wow en wat een mooie berichten! Het was op deze manier ook makkelijker om te delen met een aantal vriendinnen. Om even een kijkje te geven in ons leventje. Want wat je aan de buitenkant ziet.. is niet altijd hoe het werkelijk gaat.  

Hoewel ik super zenuwachtig was en bang voor oordelen, luchtte het best een beetje op. Om eens helemaal eerlijk te zijn in de moeilijkste periode van mijn leven. Ik kreeg berichtjes van moeders die mijn post hadden gelezen die blij waren met mijn eerlijke verhaal, en daarbij de herkenning fijn vonden en ik kreeg lieve woorden van vriendinnen. Dit deed me goed! 

Nu een paar maanden verder zijn er wel wat stapjes vooruit gezet  maar ook weer stapjes achteruit. Gelukkig zijn de stapjes vooruit in de meerderheid.  

In mijn vorige post schreef ik dat vermijden niet helpt bij je herstel. Ik kreeg destijds de opdracht om een fotoboek te maken van het eerste jaar van minimeisje. Maar dan wel op mijn manier, en hoe ik (wij) het beleefd hebben. Niet perse een mooi baby boek die iedereen mag bekijken, maar een echt puur fotoboek. Dit viel tegen. Meteen toen ik begon met foto’s uit te zoeken, voelde ik een enorm beklemmend gevoel en kwamen er gedachten en gevoelens die ik niet wilde voelen. Dus wat deed ik.. Juist! Vermijden en er niet meer aan denken. Tot dat de therapeut mij er weer op wees. Ik probeerde het weer, en nogmaals vond ik het te moeilijk en bleef ik vermijden. Tot op heden. Ik merk dat ik hoe vaker ik de foto’s bekijk er steeds minder lading bij komt, dus ik ga het aan en maak het af!  Dit brengt wel met zich mee dat ik besef dat ik zo wazig was in die periode. Zoveel haat naar mijzelf. Herbeleving aan gedachten waar aan ik liever niet denk. Het voelde achteraf alsof ik verdoofd was voor de buitenwereld en compleet in mijn eigen negatieve binnenwereld zat. Ik wist totaal niet wat er om me heen gaande was met mijn dierbaren en met de wereld om me heen. Het interesseerde me ook niet. Met een soort waas heb ik geprobeerd om de beste moeder voor minimeisje te zijn en ik denk dat met het masker dat ik op had, haar niet vaak mijn verdriet heb laten zien. Hier ben ik blij mee. Dat ik destijds niet de verwachtte liefde voor haar voelde schaam ik me nog erg voor, maar des te blijer ben ik nu. Ik heb nu momenten dat ik wel de liefde voel, mezelf wel haar moeder voel en haar mis als ze niet bij me is. Dit is compleet nieuw voor me en zo waardevol!  

Die zware periode ligt gelukkig achter me en maakt plaats voor periodes die in het teken staan van herstel en een start van weer een beetje op aarde komen. Het is een bewogen, hardwerkende periode. Het afronden van mijn schema therapie die plaats gaat maken voor groepstherapie bij het GGZ. De relatie therapie is gestart, en ik volg een zelfcompassietraining. Daarnaast werk ik en probeer ik enorm mijn best te doen om als een ‘’normale’’ moeder en partner te functioneren. Dit ervaar ik stiekem best zwaar. De therapieën brengen de nodige strubbelingen met zich mee wat maakt dat het soms moeilijk is om ook nog de energie te hebben voor alle andere dagelijkse dingen. Daarom staat onder andere het sociale leventje een beetje on hold. Voorheen kreeg ik vaak energie van sociale leuke gelegenheden, maar nu kost het energie en heb ik de puf niet om zelf initiatieven te nemen. Daarbij is het masker wat ik graag opzet nu ook energievretend.  Ik probeer dit te accepteren en het mezelf zo min mogelijk te verwijten. En het belangrijkst.. ik kies voor mezelf en probeer de wens van een ander nu naast me neer te leggen. Dit voelt onwennig maar ook als een stap! Dit betekend dat ik aan mezelf MAG denken.  

Het afronden van de schema therapie vind ik moeilijk. Het heeft best lang geduurd voordat ik een beetje opende naar de therapeut, en nu na 15 maanden ronden we het af terwijl het niet zo is, dat ik me weer goed voel. Het traject is afgelopen, en door een ingewikkeld verzekering technisch verhaal is het handiger dat we het afsluiten. Maar dat maakt niet dat het proces voor mij is afgelopen. Toen ik bij hem binnenkwam hoopte ik op een ander soort afsluiting dan dat het nu is. Het is deels teleurstellend dat waar ik op hoopte, niet is bereikt. Aan de andere kant heb ik wel hele grote stappen gezet. Hij adviseert mij om  groepstherapie bij het ggz te volgen. Deze gaat pas over 12 weken starten gezien de wachttijd. Ondertussen volgen mijn partner en ik relatietherapie. Dit op advies van mijn schematherapeut. Het ging er hem vooral om dat ik mij kwetsbaar blijf durven op te stellen naar mijn partner, maar ook omdat onze relatie natuurlijk nogal is veranderd sinds minimeisje er is. Dit gebeurd denk ik bij alle stellen die een kindje krijgen maar gezien de verhoudingen een beetje scheef zijn komen te staan, door de periode waar we door heen zijn gegaan, is het goed om dit eens onder de loep te nemen. Het is voor mij ook belangrijk dat mijn partner zijn verhaal kan doen, en dat er tussen ons weer verbinding ontstaat als geliefden en niet alleen als een opvoedteam.  

Zoals ik eerder zei, er zijn stappen vooruit gezet maar ook achteruit. De paniek is er bij momenten nog steeds. Het krampachtige met controle loslaten doet zich nog dagelijks voor.  Ook de storm in mijn hoofd is nu weer vol op aanwezig. Maar deze storm gaat af en toe ook even liggen gelukkig.  

Het moeilijk slapen is nog  een issue en meteen ook een trigger voor de storm in mijn hoofd. Het onrustig blijven in de nacht waardoor steeds meer behoefte is aan de slaapmedicatie. Hier ging ik eerst heel bewust mee om maar nu iets minder bewust. Het voelt bijna, alsof ik eigenlijk niet zonder kan, en dit beangstigd me natuurlijk best wel. Het helpt me om in slaap te vallen maar het duurt wel maar een paar uur. Ik ben meestal wakker rond half 4 en slaap dan niet meer. Ik houd het nog uit tot 5.00 in bed. Dan mag ik van mezelf op staan. Het wakker liggen in bed met alle gedachten zijn de eenzaamste uren.  Meestal ga ik dan naar buiten met de hond en luister vroege radio programma's. Dit helpt tegen het eenzame gevoel en het oneindige gepieker. Tegen de tijd dat het tijd is om minimeisje aan te kleden en zelf te gaan werken, heb ik er voor mijn gevoel al een halve dag op zitten. Maar dankzij de slaapmedicatie houd ik de dag iniedergeval vol!

De uurtjes die ik nu wel kan slapen met medicatie is me zoveel waard.. dat ik het nu accepteer dat dit nodig is.    

Maar daar tegenover ga ik situaties aan die ik eigenlijk enorm spannend vind. Zoals drukke sociale activiteiten met minimeisje, op vakantie, weekendjes naar familie, weekenden alleen thuis zijn met minimeisje, en echt liefde voor haar voelen. Dit allemaal had ik een jaar geleden niet kunnen indenken. Ik ga het met veel spanning allemaal aan, maar ik ga het aan! En dat is het belangrijkste. Exposure werkt toch echt het beste!  

Lieve mede moeder, weest trots op jezelf. Je bent keihard aan het knokken met alle liefde die in je zit. Wees niet te streng voor jezelf als je de liefde eventjes niet kan geven. Blijf knokken, wees dapper en ga het aan. Ook al kun je het je niet voorstellen het komt echt goed, de liefde voor jezelf en je kindje komt er aan.