Hersenspinsels over de toekomst & verleden

Lang geleden dat ik m'n laatste blog schreef.

Maar er is iets dat ik toch graag van me af schrijf. 

Geboorteaankondigingen, mensen die een huis kopen en gaan samenwonen. Ik zie het op social media bij oud klasgenootjes van mijn leeftijd. Maar ook bij collega's en kennissen die ouder zijn. En ik gun het iedereen echt van harte maar ergens diep van binnen geeft het mij een raar gevoel. 

En het is niet dat ik graag nog een 4e kind zou willen. Ik heb mijn handen meer dan vol aan 2 pre-pubers en een peuter puber. Mijn lichaam voelt weer als dat van mezelf en langzaam krijg ik ook weer wat meer tijd voor mezelf.

Maar het is wel een dingetje om te zien dat voor andere 26 jarigen dit leven nu pas begint terwijl ik het stukje "baby" al achter de rug heb.

Maar ergens knaagt het een beetje aan me. Dan vraag ik me weleens af. Hoe had ons leven eruit gezien als ik geen tweeling kreeg op mn 17e?

Als we toen een andere weg in waren geslagen. Had ik dan alsnog een andere opleiding gekozen? Had ik dan langer thuis kunnen wonen? Kunnen sparen? Nu in een koophuis kunnen wonen?

En nee, ik heb geen spijt, we hebben het leuk samen, we hebben het goed samen.Maar we hebben het niet makkelijk gehad, financieel, we hebben zware jaren gehad.

De vooruitzichten voor de toekomst zijn nu goed. Maar gaat het ons ooit lukken? Groter wonen? Een huis kopen? Alle meiden een eigen slaapkamer? Dat we wonen in een huis waarvan klasgenootjes die komen spelen niet zeggen "jullie huis is wel klein".

Gewoon een toekomst met een goed gevulde spaarrekening zodat we zonder zorgen door het leven kunnen en de kinderen alles kunnen geven wat ze nodig hebben.

Ja, gewoon even een random gedachten spinsel op deze vrijdag...