Herinneringen aan Ellen Tijsinger

Kinderboekenschrijfster

Vandaag is het de dag van het kinderboek. Ik moet natuurlijk meteen terugdenken aan de crematieplechtigheid van Ellen Tijsinger, mijn favoriete kinderboekenschrijfster. Het was een grote schok voor mij dat ik een rouwkaart in de brievenbus vond. Ondanks dat ik wel vermoedde dat ze erg verzwakt was door ziektes, behandelingen en operaties, had ik geen idee wat ik me daar concreet bij moest voorstellen. Dit is dus voor mij erg onverwacht. Na de eerste schok ga ik regelen en ik krijg het voor elkaar om Dunya onder te brengen en mijn werkdag te ruilen.

Condoleanceboek

Het is nog best een flinke reis met het Openbaar Vervoer naar Bilthoven, maar ik ben op tijd in het crematorium. Ik haal opgelucht adem. Ik sta te wachten om het Condoleanceboek te tekenen en dan komt de uitvaartondernemer de hal binnen. Of iemand nog wil spreken tijdens de dienst. Ik aarzel. Eigenlijk wil ik best iets zeggen, maar ik ben hier niet op voorbereid en zou het wel op papier willen hebben. Zo uit mijn hoofd vind ik dat moeilijk, zeker op zo’n emotioneel moment. Ik kan mijn blog voorlezen, vanaf mijn telefoon, maar wil ik dat? Ik zeg niks, niemand zegt iets, dus ik laat het zo. Alles wat ik wil zeggen staat in mijn blog en daar komen mensen vroeg of laat wel op uit.

Mag ik dan bij jou?

De bijeenkomst is mooi en indrukwekkend. Beide kinderen van Ellen delen hun herinneringen aan hun moeder met ons en veel dingen herken ik wel. Ik besef dat ik eigenlijk heel veel weet en dat ze in de loop der jaren best veel heeft verteld. Een heleboel dingen weet ik ook uit haar boeken. Er is een meisje dat een lied zingt. “Mag ik dan bij jou” van Claudia de Breij. Ze is iets ouder dan Dunya en het verdriet van een kind grijpt me zoals gewoonlijk nog meer aan dan van een volwassene. Als ze halverwege door emoties wordt overmand, net als de rest van de mensen in de zaal, drinkt ze een slok water, haalt diep adem, sluit haar ogen en begint opnieuw. Ze zingt het lied helemaal uit en krijgt applaus van de hele zaal. Ik ben blij dat ik zakdoekjes in mijn tas heb, want ik had niet verwacht dat ik zo emotioneel zou worden.

Laatste groet

Na afloop lopen we langs de kist en kunnen we een laatste groet brengen. Dat vind ik wel mooi. Heel even sta ik daar stil en het is net alsof het dan pas echt tot me doordringt. Als ik zo dichtbij haar ben. Vechtend met mijn emoties zit ik in de koffiekamer. Ik ben blij met de thee, maar pas na twee glazen merk ik dat ik mezelf weer in de hand heb. Naast me staan mensen op om te condoleren en ik besluit met ze mee te lopen. “Ik ga mee, want het is altijd moeilijk als je dit soort dingen in je eentje moet doen” zeg ik zomaar. Ik realiseer me ineens dat dit eigenlijk de kern is van mijn gevoel op dit moment. Wat is het moeilijk om dit alleen te doen. Ik vind alleen zijn niet erg. Ik geniet van Dunya en afgezien van praktische dingen, vind ik het geen probleem om haar alleen op te voeden. Wel mis ik soms een maatje, waarmee ik mijn emoties van tijd tot tijd kan delen. Iemand die letterlijk naast me kan staan als ik verdrietig ben. Ik ben heel blij met vriendinnen die telefonisch, via mail of Facebook met me meeleven, maar het is anders dan een partner die in real life bij je is als je het moeilijk hebt.

Trouwste fan

Ron, de man van Ellen, weet wie ik ben. Ik heb hem nooit ontmoet, maar hij kent me waarschijnlijk van foto’s. “Uit Drenthe” zegt hij. “Lang geleden” kan ik niet laten om er bij te zeggen. Hij is even mijn naam kwijt, maar als ik die noem weet hij het weer. Ik ken hem eigenlijk alleen van de telefoon. Als ik bij een zus aankom, vraagt zij waar ik Ellen van ken. Ik leg uit dat ik altijd fan ben geweest van haar boeken en dat ik haar heb geïnterviewd. “Daarna hebben we altijd contact gehouden!” vertel ik. “Ik was haar trouwste fan zei ze altijd” voeg ik eraan toe, terwijl ik voel dat ik vanzelf weer glimlach. Ik weet nog hoe trots ik was als ze dat tegen mensen zei. Haar zus reageert enthousiast. “Wat leuk! En wat zal Ellen het leuk vinden dat je er was!” zegt ze. Ik knik. “Dat denk ik ook!” Ondanks de emoties, of misschien juist wel dankzij de emoties, ben ik heel blij dat ik ben gegaan. Ik denk ook dat Ellen het gewaardeerd had, maar ik denk ook dat ik nog dagen had geworsteld met emoties die maar niet kwamen als ik niet was gegaan. En ik zou altijd een gevoel van spijt gehad hebben..... Ik kreeg een kaart en dat vind ik al zo bijzonder dat ik er heel graag naar toe wilde. 

Boekhandel

De mensen bij mij aan tafel kennen Ellen niet persoonlijk, maar komen voor de familie. Ze stellen vragen over haar boeken en ik vertel natuurlijk graag. “Ik vind het zo geweldig dat ik mijn dochtertje nu voorlees uit haar boeken. En ik ben heel blij dat ik Ellen dat ook heb verteld!” vertel ik. Als ze vertrekken kan ik meerijden naar het station. Ik kan op internet geen bus vinden die binnen een paar uur naar het station gaat. Wel heel fijn om gebracht te worden. Ik word afgezet bij de boekhandel. “Dat is een teken!” lach ik. Ik kan het natuurlijk niet laten om even binnen te kijken, maar er staan geen boeken van Ellen in de kast. Ze kunnen ze wel bestellen. Tja, dat kan ik zelf ook. Maar eens op zolder kijken is misschien wel goedkoper. Die avond lezen we weer verhalen uit: “Een heel jaar lief en soms een beetje stout”. Dunya geniet er nog steeds erg van. Ik ook. Het blijven mooie verhalen, die tijdloos zijn.

Jeugdboeken

De dag erna ben ik doodmoe. Zo’n definitief afscheid is altijd erg aangrijpend. Dunya vraagt of ik er iets over wil vertellen en ik vertel over dingen die er gezegd zijn en over het lied dat gezongen werd. “Ik heb nog gezegd dat ze mooi gezongen heeft. Ik vond het zo knap van haar!” Dunya vindt het jammer dat ze Ellen niet gekend heeft. “Nee, maar haar boeken wel. En als je groter bent, ga je ook ‘Word toch wakker!’ en ‘Nikolaj’ lezen” zeg ik tegen haar. Daar heeft ze vrede mee. Ik kan het niet laten om op zolder te kijken en vind daar een aantal boeken van haar. In sommige boeken staat een tekst, dat deed ze altijd. Nooit alleen een handtekening. Dat deed ze bij iedereen. Ik mis het boek ‘Zonnekind’, over kinderarbeid in India, maar dat moet dan in een andere doos zitten. ‘Morgenster’ heb ik wel gevonden, dat is zelfs bekroond door de Kinderjury. Als ze niet gekozen was zei ik altijd: “Maar ik heb wel op je gestemd hoor!”, maar dat wist ze natuurlijk zo ook wel. Ik ben benieuwd hoe Dunya de jeugdboeken vindt, want ze heeft niet altijd dezelfde smaak als ik. Voorlopig is ze nog iets te jong voor deze verhalen. Eerst ga ik er zelf weer van genieten en totdat Dunya oud genoeg is, lezen we lekker de verhalen over Jet en Frank.