Snap
  • Mama
  • depressie
  • kraamweek
  • postnatale
  • opname
  • schuldgevoelens

Herinneringen aan de kraamweek

✧ En de weken erna... ✧

De kraamweek

Helaas heb ik weinig herinneringen aan de kraamweek. Ik kan mij veel dingen ook gewoon echt niet meer herinneren. Hoe ik de dagen ben doorgekomen, geen idee? Ik was alleen maar met Noah bezig en met mezelf.

Omdat ik gelijk door had dat het niet heel goed met mij ging, heb ik belangrijke dingen opgeschreven in mijn agenda. Wie er langs is geweest, hoe het met Noah die dag ging en of er nog iets bijzonders was.

De eerste dagen moest ik weer veel terug naar het ziekenhuis. Ivm de katheter. Elke keer opnieuw proberen om te plassen, dit lukte pas na 12 dagen. Nadat ik had besloten mezelf te gaan katheriseren, lukte het ineens om zelfstandig te plassen. Geloof me, met nog veel moeite en veel concentratie.. In de kraamweek kreeg ik ook nog een blaasontsteking.

Ik besloot al op dag 2 te stoppen met borstvoeding. Door de stress en spanning lukte mij het echt niet om van zo'n moment te genieten. Het leek mij van te voren zo mooi om je kindje borstvoeding te mogen geven. Maar ik vond het echt verschrikkelijk. Naast dat het gewoon veel pijn deed, leverde het mij extra spanning op. Noah hapte soms heel slecht aan. Of begon ineens hysterisch te huilen. Nadat hij teveel (volgens de richtlijnen) was afgevallen, besloten we over te gaan op flesvoeding. Dit was voor mij echt een verademing. Hallo stuwing. Dit was pijnlijk maar ik kon het makkelijk accepteren want dit hoorde er nou eenmaal bij.

Hidde wou graag kraambezoek uitnodigen maar mijn hoofd stond hier echt niet naar. Ik had geen eens tijd voor mezelf. Even douchen, naar de wc gaan, of überhaupt even iets eten. Ik wist niet hoe ik dit moest plannen. Hoe kon ik dan bezoek ontvangen? Normaal een gesprek voeren kostte mij ook teveel energie.

We nodigden alleen onze familie en beste vrienden uit. Iedereen had veel begrip voor de situatie. Deze momenten zijn echt een waas voor mij. Ik heb het gevoel dat ik deze dagen niet bewust heb meegemaakt..

Iets wat ik erg jammer vind is dat je op alle foto's uit de kraamweek kan zien hoe slecht het met mij gaat. Ik kijk dus liever niet naar deze foto's. Ik heb een hele lege blik en zie er onverzorgd uit. Toch erg jammer want dit kan je niet overdoen en Noah zal nooit meer zo klein worden..

Week 2

Deze week hebben we om veel hulp gevraagd bij mijn ouders en bij mijn schoonouders. Noah is zelfs 2 keer daar blijven slapen. Zo konden we slaap inhalen. Ik sliep als een roosje, uiteraard wel met slaapmedicatie. Want ookal was Noah niet thuis die nachten, ik hoorde hem zelfs in mijn slaap.

De ochtenden werd ik wakker met het gevoel "shit nog maar 2 uur even geen mama hoeven zijn".. Jeetje wat was dit een rot gevoel. En wat voelde ik mij schuldig om dit te denken! Uitspreken, ho maar, mensen zouden denken dat ik gek ben..

Week 4

Ik ben ÉÉN uur van huis weg geweest. Iets voor mezelf proberen te doen en om even niet thuis te hoeven zijn. Ik spreek met mijn beste vriendin af, we gaan lunchen op het terras. Mijn hoofd zit alleen maar bij Noah. Concentreren op ons gesprek lukt mij totaal niet. Ik probeer wel naar haar te luisteren. Het enige wat ik fijn vind is dat het even niet over mij of over Noah hoeft te gaan. Mijn telefoon kan ik niet weg leggen, ik app Hidde 10 keer hoe het met Noah gaat. Hij wil niet slapen en is huilerig. Ik voel mij zo opgejaagd. Ik kan niet genieten, want hierna moet ik weer naar huis.. Dat ik deze gedachten heb maken mij verdrietig. Ik wil gelukkig zijn. Ik wil mij een moeder voelen.. Ik wil het gevoel krijgen dat ik blij ben om thuis te komen en blij te zijn om mijn kind te zien.

Het is helaas bij deze ene keer gebleven. Waarom zou ik nog tijd voor mezelf proberen te nemen als het mij toch niet lukt om te ontspannen? Het bezorgt mij alleen maar meer stress, heb ik het idee.

En ik ben de moeder van Noah, ik MOET hem toch kunnen troosten? Ik MOET toch snappen wat hij nodig heeft. Ik moet maar gewoon bij hem blijven zolang het nog niet goed met hem gaat.

Week 6

Deze week had ik leuke dingen gepland met vriendinnen, ik zou langs mijn werk gaan en we zouden kraambezoek ontvangen. Maar nee, ik zeg alles af. Het lukt mij niet.. Het enige dat ik deze week wel doe, is naar de kapper gaan. Ik pak helemaal uit, laat mijn haar verven, knippen en krullen. De hele middag zit ik hier. Met een opgejaagd gevoel maarrrrr stiekem ergens een klein geluksmomentje dat mijn haar zo mooi is geworden!

Helaas gebeurd er ook iets wat ik moeilijk vind om te vertellen. Ik schaam mij ervoor.. Ik heb dit volgens mij alleen aan mijn ouders durven vertellen maar voor de rest aan niemand. Deze week loop ik met Noah buiten in de wandelwagen. Noah blijft een huilbaby (lees: krijsbaby). Daarom lopen we kilometers met hem buiten. Liever buiten dat gehuil, dan continu binnen. Noah wordt soms ook goed stil in de wandelwagen, maar niet altijd. Zo ook helaas die ochtend. Nadat hij thuis zo onrustig bleef, ben ik met hem naar buiten gevlucht. Ik loop met hem in de wandelwagen alleen buiten. Het is heerlijk weer. Noah blijft de hele weg onrustig waardoor ik het plan al heb gewijzigd. Naar de supermarkt gaan doe ik nu toch liever even niet. Mijn spanning zit heel hoog. Ik voel de tranen prikken. Waarom huil je nou? Wat doe ik nou verkeerd? Je hebt alles gehad, fles, knuffel, speen, schone luier.. We lopen lekker buiten, maar dit vind je ook al niet goed. Ik zing liedjes, ik praat tegen je, je ruis staat zelfs BUITEN aan. Niks maakt je rustig.. Wat wil je nou? Zie je, ik kan dit gewoon niet. Ik wil wegrennen, vluchten. Dan schiet even de gedachten door mijn hoofd: als ik hem nou hier in deze woonwijk laat staan, vind vast iemand hem die wel voor hem kan zorgen. Terwijl ik de gedachten voorbij hoor gaan, begin ik al te huilen. HOE KAN IK DIT NOU DENKEN?! Dit zou ik nooit doen! Ik zou nooit, maar dan ook nooit mijn kind achterlaten! Sorry.. Sorry dat ik dit denk. Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij. Ik ben niet geschikt om moeder te zijn, het spijt me..

Ik loop huilend naar huis. Gelukkig schijnt de zon, dus kan ik dit mooi verbergen achter mijn zonnebril. Bij thuiskomst til ik Noah uit de kinderwagen, ik doe hem in de draagzak, hij wordt meteen een stuk rustiger en wieg net zolang totdat hij in slaap valt. Het spijt me, ik laat je nooit alleen.

Week 7

Ik ben er helemaal klaar mee. Kraamtranen? Hormonen? Het zal allemaal wel. Mijn negatieve gedachtens worden alleen maar met de seconde erger. Het huilen wordt met de dag erger. Slapen doe ik nauwelijks tot helemaal niet. Ik slaap een paar keer bij mijn ouders om even op adem te komen. Maar ik ga dan weer met lood in mijn schoenen naar huis. Ik wil het liefst niet bij mijn eigen kindje zijn. Ik heb het gevoel dat ik niet voor hem kan zorgen.

20 september huil ik de hele dag door. Soms weet ik niet eens waarom ik nou echt huil? Hidde vraagt vaak ook waarom ik moet huilen. Ik weet hier vaak geen antwoord op te geven. Ik voel mij diep ongelukkig. Maar om dit telkens te herhalen tegen Hidde.. Dat doet hem ook pijn. Ik vraag mij wel af, die tranen zijn nu toch wel eens op? Ik heb letterlijk emmers vol bij elkaar gehuild. Ik word gek van mezelf. Knettergek dat ik zo in deze negativiteit blijf hangen. Zo ben ik normaal niet! Nou is het genoeg! Ik heb hulp nodig!

De volgende dag, 21 september, kan ik langs komen bij mijn eigen huisarts. Ik voel mij eindelijk een beetje serieus genomen. Omdat ik aangeef niet weet hoe ik nog 1 week moet overleven op deze manier, besluit zijn om contact op te nemen met een psychiater uit het ziekenhuis. Meer het idee omdat ze wil overleggen welke antidepressiva geschikt zou zijn, zodat ik snel effect voel. Prima. Alle hulp is welkom! Ik word later terug gebeld. Die middag is dat al, de psychiater heeft een beter idee, een opname voor mij en Noah. Een opname... Dit klinkt heel spannend maar echt super fijn! Want er wordt naar mij geluisterd! Ze nemen mijn gevoelens serieus, eindelijk... Ik krijg hulp! Dit is een opluchting want zelf weet ik het niet meer.

Één week later word ik opgenomen op de MBU. Hier ben ik ontzettend dankbaar voor. Dat wij deze hulp hebben gekregen. Ik weet anders niet hoe ik deze 7 maanden overleeft zou hebben....

MamavanNootje's avatar
2 jaar geleden

Vervelend dat het helaas herkenbaar voor jou is.. Gun je niemand! In mijn andere blogs lees je hoe het verloop is gegaan. Misschien vind je dat fijn om te lezen. Het gaat nu gelukkig steeds beter. Ik hoop met jou ook! 🌼

#MemVanMinimeisje's avatar
2 jaar geleden

bijzonder om zoveel herkenning te lezen. hopelijk gaag nu alles redelijk oke!

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij MamavanNootje?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.