Here we go, on this rollercoaster...

Zoals in mijn vorige blog te lezen was, liep mijn cyclus niet zoals verwacht en hoopte ik op een zwangerschap.

Helaas was dit niet het geval. Bij 40 dagen heb ik naar de huisarts gebeld en een afspraak gekregen voor de andere dag.

En wat denk je dat er diezelfde avond gebeurd? Ja hoor, ik begon te vloeien...

Zucht.

Inmiddels bij de huisarts geweest, bloed laten prikken en gisteren een echo gehad.

Nu nog wachten tot morgen tot ik kan bellen voor de uitslag. Mijn bloedwaardes waren niet afwijkend, dus dat geeft al wat meer hoop. Maarja hoe komen deze onregelmatige cyclussen dan?

Ondertussen zit ik gewoon weer helemaal klem met mezelf en krijg ik het gevoel dat de behandelingen die ik heb ondergaan bij de psycholoog nutteloos zijn geweest. Ik merk dat ik weer terugval in mijn slechte gedachtes en gewoonten, ben prikkelbaar en heb nauwelijks nog energie. 

Gelukkig is het niet iedere dag zo, maar voor mijn gevoel wordt het wel erger als het is geweest. Dit zorgt weer voor een gevoel van falen, wat natuurlijk ook niet positief bijdraagt aan mijn gemoedstoestand.

Ondertussen loopt er ook een behoorlijk eigenwijze peuter om me heen die alles doet wat niet mag, waardoor ik me alleen maar slechter voel en ook gemakkelijker boos wordt. Pff en dat allemaal op je vrije dag...

Morgen weer werken. Bij het idee daaraan kan ik wel huilen. Ik kan voor mijn gevoel bij niemand terecht met mijn gevoelens. Opnieuw ben ik enorm alleen, sta ik te schreeuwen op een berg en te wachten op het moment dat ik definitief instort...

Het klinkt voor een ander misschien heel erg negatief en desastreus, alleen dit is hoe ik me nu voel en ik moet het gewoon kwijt.

Afgelopen maandag ben ik bij een vriendin geweest die vorig jaar na ondersteuning van medicatie (voor PCOs) uiteindelijk moeder is geworden. Haar heb ik verteld wat er speelt, alleen op een of andere manier voelde ik me niet 100% gehoord. Of dit nu komt omdat ze als door een wonder in verwachting is van een tweede kindje, of omdat haar man ook thuis was of dat het komt omdat onze band nog herstellend is (we hebben namelijk jarenlang geen contact gehad), ik weet het niet. Maar wat moet ik nu? Ik wil eigenlijk niemand lastig vallen met mijn misère alleen het staat me wel gigantisch in de weg nu.

Daarbij is mijn huidige werkplek niet wat ik ervan had verwacht en merk ik dat dit ook niet mijn doelgroep is, waardoor ik ook minder energie haal uit mijn werk. Tel daarbij de grote invloed van Corona bij op - hoge werkdruk, continu mondkapje op, geen uitjes - wat maakt dat het er voor mijn gevoel niet beter op wordt.

Nu heb ik al vaker gelezen dat het volgende geldt: moe, moeier, moeder. Alleen zo heftig als ik het nu ervaar qua vermoeidheid, dat had ik niet verwacht.

Ook krijg ik twijfels of deze stap, het wensen van een tweede kindje, wel zo slim, verstandig en goed voor de hele situatie is. Want ja zwangerschap kost nog meer energie, laat staan een baby in je midden...

En toch, zou ik niet weten wat ik dan anders nog wil. Het voelt gewoon heel leeg momenteel. Ondanks het geschenk van een prachtige dochter die in ons midden is. Alsof er iets mist in ons midden. Ik heb geen idee of dit nu ook daadwerkelijk het geval is, het is enkel hoe het nu valt voor me en op een of andere manier is dat iets wat mannen niet begrijpen. Mijn man is er veel luchtiger onder dan dat ik ben en hoe hard hij ook zijn best doet om mij en mijn gevoel te begrijpen, echt begrijpen kan hij het niet.

Ik zou me zo graag anders willen voelen dan hoe ik me nu voel, alleen weet gewoon hoe ik dat nu voor elkaar krijg. Dus schrijf ik het van me af en probeer ik te accepteren dat dit gevoel er voor nu ook gewoon mag zijn. Het leven is immers niet altijd zonneschijn, er is ook wel eens regen.

Liefs,

Butterfly92