Help ons kind is hoogbegaafd

Toen onze zoon Sam in 2015 ter wereld kwam waren wij de gelukkigste mensen op aarde. Sam bleek echter al snel een eigen wil te hebben en huilde erg veel. Sam was dol op prikkels en wilde overal bij zijn. Sam had vanaf jongs eigenlijk al last van FOMO (fear of missing out) of was die term toen nog niet zo in als nu (geintje). Sam was van jongs af aan al zeer alert.

We zagen wel dat Sam sneller was met sommige dingen maar met sommige dingen ook niet maar als hij het dan kon (fietsen/zindelijkheid) dan wel in 1 keer goed. Wij zijn geen ouders die verder erg van vergelijken houden omdat ieder kind op zijn of haar manier ontwikkeld. En daarin ook uniek is. Let er maar eens op hoeveel ouders prediken dat hun kind zo slim is. Je hoort het zelden andersom.

Sam had ook last van frustraties vooral toen hij nog niet zo goed kon praten. De consultatiebureau arts dacht dat Sam meer wilde doen dan dat hij kon en daardoor die frustraties had. Toen hij leerde praten kon hij al snel zich goed uiten, dat was voor iedereen heel prettig :)

We zagen als ouders wel bijzondere dingen zoals een poppetje tekenen. Blijkbaar maken kinderen eerst een poppetje met harken als benen en armen. Sam maakte poppetjes met echte beentjes en armen met vijf vingers toen was Sam 3 jaar oud. Sam speelde ook heel graag met oudere kindjes. Spelen met de “broekenpoepers” had Sam echt geen zin in. Sam was een heerlijke vrolijke ondernemende peuter maar dacht eerst wel na voordat hij iets ondernam. Gebeurde zelden ongelukjes, morste nooit eten of drinken, was nooit roekeloos. Altijd even beheerst. 

Sam had super veel zin om te beginnen op de basisschool. Vol energie ging hij naar zijn eerste dag in groep 1. Sam kwam nogal teleurgesteld thuis. Want hij dacht dat hij ging leren om te lezen en te rekenen. Dat was een tegenvaller voor Sam. Na de eerste week kwam Sam huilend thuis, school voldeed niet aan zijn verwachtingen.

De juf had wel al snel door dat Sam wat uitdaging nodig had. Maar toen kwam er corona. Een geweldige tijd voor Sam. Lekker thuis dingen doen wat hij wilde. Letterspeurtochten waren aan de orde van de dag. Geweldig vond hij dit. Maar toen moest Sam weer naar school kwam in een andere klas terecht en hebben wij het gelaten qua extra uitdaging omdat Sam thuis wel verzadigd werd.

In groep drie werd het een ander verhaal. Lezen kon hij al (heeft hij zichzelf aangeleerd) en rekenen en getallen vond hij leuk om mee bezig te zijn. Wij komen zelf uit de tijd met AVI 1 tot en met 8 maar school hanteert een andere methode. Wij gingen met ons goede gedrag naar de bieb en lieten Sam zelf zijn boeken uitkiezen die hij wilde lezen. Bij het startgesprek op school kregen we te horen dat dit echt niet de bedoeling was omdat Sam moest beginnen met de AVI start boekjes. Wij dachten oke als de juf dit zegt dan doen we dit. Sam had natuurlijk geen zin meer om te lezen.

In januari van groep drie kreeg Sam zijn eerste IEP toetsen. Toen bleek dat Sam op alle gebieden voor liep. Moet je eerlijk bekennen dit hoorde we niet via school maar van Sam omdat hij opeens in allerlei plusklasjes terecht kwam. Die nieuwe prikkels vond Sam leuk. Maar de aansluiting in de klas ontbrak met zijn klasgenootjes. De onderwerpen die Sam leuk vindt vinden zijn klasgenoten niet zo interessant. Sam voelt zich niet begrepen als hij iets uitlegt snappen zijn klasgenoten hem niet, Sam probeert zijn verhaal aan te passen met andere woorden maar vaak snappen de kinderen hem dan nog niet en dan laat Sam het maar zitten.

Sam heeft een bizar aanpassingsvermogen. Het maakt niet uit waar je Sam naar toe neemt hij past zich altijd aan. Hij voelt feilloos aan wat er van hem verwacht wordt in een situatie en past zijn gedrag hier op aan. Dit is bizar om te zien maar als moeder vind ik dit ook verdrietig. Sam past zich zo aan, maar de ander niet aan hem.

Sam is super sociaal en heeft echt humor. Woordgrappen en moppen zijn de specialiteiten van Sam. Hij is super fanatiek en hij heeft zoveel plezier tijdens de Basketbal. Dit gaat heel goed, een team vol verschillende kinderen waar hij met sommige kinderen wel de aansluiting heeft gevonden. Het sterke rechtvaardigheidsgevoel wordt soms heftig op de proef gesteld ;)

Afspraak is ook echt afspraak bij Sam. Och och en dan zijn kinderen vaak niet helemaal betrouwbaar. Met speelafspraken maken bijvoorbeeld. Dat ging vaak niet vlekkeloos, kinderen vonden dan bijvoorbeeld toch een ander kindje om mee te spelen. Of uitnodigen voor een kinderfeestje (half jaar van te voren) maar uiteindelijk Sam niet vragen. Wat een ellende en verdriet.

Verder thuis ging het goed in groep drie. Sam kon zich goed uiten, klaarde thuis ook weer goed op en de weekenden en de vakanties deed Sam altijd erg goed. Thuis altijd wel veel vriendjes uit de buurt en vooral met zijn buurmeisje die 3 jaar ouder is klikt het goed.

Toen begon groep 4 en het riedeltje begon opnieuw. Na de herfstvakantie wilde Sam niet meer naar school. We gingen opnieuw in gesprek met de juffen. Wij maakte ons zorgen om zijn welzijn. Sam ging niet meer met plezier naar school, kwam vaker huilend thuis dan blij. Zij zagen een Sam die zich vooral aanpaste aan zijn klasgenoten. Juf sprak het woord Hoogbegaafd voor de eerste keer uit. Ik weet nog dat ik daar heel erg van schrok. Ik kreeg een soort van paniek gevoel, nee toch dat is Sam toch niet? Ik hoop het niet. Dat kwam als eerste op. Juf ging het intern oppakken, pakte zijn welzijn op, Sam kreeg een ander aanbod en hij klaarde wel op. Een paar weken, dan is die prikkel wel over en dan is het weer klaar. Sam werd doorgetoetst en daar kwamen hoge scores naar voren. Het idee was om een intelligentie test af te nemen door de psycholoog op school.

Nu moet ik je eerlijk bekennen. Ik heb een hekel aan labels. Ook van toetsen. Maar weet ook vanuit mijn werk ( in het verleden) dat die labels wel deuren opent naar hulp. En dat vind ik eigenlijk heel storend. Waarom wordt er niet gekeken naar een kind wat hij of zij nu echt nodig heeft zonder al die poespas. Maar we hebben ingestemd met een onderzoek, met de wetenschap dat dit Sam gaat helpen om hopelijk zijn welzijn te verbeteren wat er dan ook zou uitkomen.

Verder gingen de juffen met Sam aan de slag om het onderwijsaanbod (serieus die termen die we nu snappen haha) nog breder te maken. Sam kreeg weer nieuwe prikkels en daar houdt hij van. Alleen de aansluiting werd wel nog minder met de kinderen uit zijn klas.

Thuis gaat het goed, wel na schooltijd de frustraties van de dag maar verder is Sam een heel vrolijk, lief, zacht, sociaal en energiek kind. Waar we 100% van mogen genieten. Sam is een echte levensgenieter, gaat graag op avontuur in de natuur en watervogels zijn zijn favoriet. Hij kan zich helemaal verliezen in datgene wat hij leuk vindt.

De uitslag van de test kwam, en die lazen wij en Tim barstte in huilen uit. Op papier lezen hoe je kind is, wow. Dat had wel impact. Geweldige psycholoog en juffen (die heel veel input gaven). Maar help, ons kind is hoogbegaafd. Wat nu? Tijdens het bespreken werd besproken hoe we het welzijn van school kunnen verbeteren. Zes deskundigen gaven aan dat het reguliere schoolleven Sam niet gelukkig maakt. Zij stelden een overgang voor naar het Eureka onderwijs (onderwijs voor kinderen die hoogbegaafd zijn). Hiervoor moest een aanvraag komen en dat wordt in een CTO (commissie toelating onderwijs) besproken en toegewezen of niet.

Toen moest ik huilen, het idee dat onze lieve Sammie naar het speciaal onderwijs? Ik voelde aslof ik gefaald had. Hadden we eerder zelf deze verdenking (van hoogbegaafdheid) moeten hebben zodat er misschien eerder meer actie was genomen, is het nu niet te laat, wordt onze Sam wel gelukkig op school? Hebben wij hier iets beter in moeten doen? Ik voelde mij wel even een slechte moeder. Gelukkig kan ik wel weer relativeren dat we naar ons kunnen altijd er voor Sam geweest zijn en altijd zullen zijn. Altijd geprobeerd hebben om voor Sam het beste te geven, alle aandacht te geven en vooral alle liefde.

Toen kwam de zomervakantie. Een geschenk. Wat een heerlijke tijd voor Sam. We kregen in de zomervakantie twee pleegkinderen (wij zijn een crisis pleeggezin) en heeft Sam de tijd van zijn leven gehad. Een week voordat school begon kreeg Sam weer meer last van frustraties, sneller huilen, minder kunnen hebben.

De eerste schoolweek in groep vijf begon. Naast zijn pleegbroer die met hem mee ging naar groep 5. Maar weer huilend naar huis, juf vertelde dat ze de hele week lekker niets gingen leren. Waar 20 kinderen juichen, huilt er 1 en dat is Sam.

Wij kregen een rondleiding op Sam zijn nieuwe school waar naar alle waarschijnlijk naar toe zou gaan na het CTO overleg die gepland staat. Wat een geweldige school. En wat een geluk dat deze school in ons dorp staat. Kleine klassen, veel aanbod op maat, veel zelf mogen bepalen (iets wat Sam graag doet ;) ) We werden helemaal gerust gesteld en zagen Sam er helemaal tussen lopen.

Het CTO ging anders dan verwacht. De deskundigen daar vonden het Eureka onderwijs nog een stap te vroeg voor Sam. Zij vonden dat de huidige school nog meer aanbod een aanpassingen voor Sam moet inzetten. En als dat niet toereikend is en het welzijn van Sam niet verbeterd dat dan wel de plaatsing kan worden ingezet op het speciaal onderwijs. In de tussentijd kan Sam wel 1 dag per week die kant op om deel te nemen in de plusklas.

Wij hebben hier een dubbel gevoel over, het nieuws is ook nog vers hoor dus het moet allemaal wat dalen omdat je al maanden er naar toe leeft dat Sam mogelijk naar een nieuwe school gaat omdat de deskundigen die Sam goed kennen daarvan overtuigd zijn dat dit de beste keuze is om zijn welzijn te verbeteren. Dus we moeten even schakelen ook de huidige school waar we gelukkig super goed mee overweg kunnen. Hele fijne communicatie en samenwerking. Die we nu aan de andere kan gelukkig nog even kunnen voorzetten.

Waar we ons zorgen om maken is dat Sam zich anders voelt, we zijn met hem in gesprek gegaan over zijn hoogbegaafdheid en boeken aangeschaft (op aanraden van de psycholoog) Sam herkende zich hierin en waren echt helpend. Neemt niet weg dat hij zich anders voelt dan een ander 8jarige al doet Sam zijn uiterste best doet om zich telkens maar weer aan te passen zodat het contact goed verloopt. Daar zijn wij als ouders ook zoekend in, we zijn ons aan het verdiepen voor coaching voor ons als ouders, we lezen veel maar zien wel Sam zoals hij is. Dat hebben we 7,5 jaar gedaan, misschien tegen beter weten in maar altijd met de beste intenties. Wij hopen zo dat Sam zich fijn mag voelen, dat hij op school kan en mag zijn wie hij is en wie hij wil zijn. We zien thuis dat hij dit is en geeft ons hoop dat dit op school ook goed komt. Sam is zo gevoelig en bescheiden, we gunnen hem dat hij zichzelf op 1 mag zetten en dat hij dat zichzelf ook gunt. Hij is zo mooi wie hij is, waren alle mensen maar zoals Sam, dan was de wereld nog mooier dan mooi, nog liever dan lief!