Help het is Hellp!! (deel 2)

Hoi lieve mensen, daar ben ik weer! Waar was ik gebleven? Oh ja, 20 weken echo moest over in een gespecialiseerd ziekenhuis....

De gynaecoloog was heel lief! Gaf duidelijk aan dat ze eerst de echo ging maken, hier niet zo veel bij zou zeggen maar aandachtig zou kijken. Dan zou ze ons even in een ander kamertje plaatsen om alles beter te bestuderen en daarna zou ze alles uitgebreid uitleggen en antwoord geven op onze vragen. Zo fijn dat ze dit zei, want anders had ik me alleen maar zorgen gemaakt dat het zo stil bleef.

Dus vervolgens bijna een uur verstand op 0 en ondertussen maar genieten van de extra tijd dat we Harrie konden bewonderen. Toen was het spannende moment daar. Ze had 3 'afwijkingen' gezien. 1) een extra klepje bij het hart was nog aanwezig en niet gesloten, zoals eigenlijk met deze termijn verwacht was. 2) Harrie had 2 vergrootte nierbekkens en 3) de bloedstoestroom in de navelstreng zat boven en de afvoer beneden of andersom. Het zat in ieder geval net verkeerd om wat blijkbaar zelden voorkwam.

Punt 1 was vroeger altijd blijkbaar iets wat bij Down voorkwam. Inmiddels was dit achterhaald en was de kans 50/50. Punt 2 was iets wat goed in de gaten gehouden moest worden. Eigenlijk moest dit voor de bevalling vanzelf opgelost zijn, anders had het verdere opvolging nodig. In het ergste geval zou er een afwijking aan de nieren zijn. Punt 3 had ze geen idee over. Maar wat ze erover kon vinden kon het niet zoveel kwaad. Dubbele gevoelens dus. Normaal gesproken zou ze vanaf 3 afwijkingen altijd een vruchtwaterpunctie adviseren, alleen waren deze dingen zo onsamenhangend dat ze dit ook niet vol volle overtuiging durfde uit te spreken. We hadden ook geen NIPT laten doen omdat ieder kindje gewenst was en ik vond de punctie gewoon te risicovol. Dus we zouden afwachten. Voor zijn niertjes kregen we vanaf nu iedere 3 weken een uitgebreide echo en met 32 weken nog een x in Breda (dat zou de bedoeling zijn tenminste, maar daarover later meer).

Het normale leven kon weer doorgaan. Wel onder hoog toezicht ivm mijn hoge bloeddruk dus iedere week controle en echo in het zh in Roosendaal en ik moest mezelf vooral koest houden. Maar het kamertje werd afgemaakt en er werd tussendoor nog een woonkamer verbouwd inclusief nieuwe meubels 🙈

Met 29 weken ging ik nietsvermoedend op controle. Ik ging elke x alleen want normaal was het een kwartiertje + 30min aan de CTG en dan stond ik weer buiten. Zonde voor Lex om daar zijn uren aan op te maken. Ik had aangegeven dat ik best wat vocht vasthield (maar het was inmiddels ook een hete nazomer) en dat ik steeds meer last kreeg van mijn maag. Maar omdat Harrie al goed was gedraaid en daarvoor mijn ribben letterlijk tot kneuzing had geschopt, dacht ik dat het daar aan lag. Voor de zekerheid moest ik toch even een plasje inleveren en een extra rondje aan de CTG. Lex toch maar even gebeld, die was inmiddels al klaar en het idee dat ik een uur alleen in zo'n hok moest zitten vond ik niet zo gezellig. En op zich was het zh 10min van huis.

Na een uur terug naar de gynaecoloog en daar stonden ineens een hoop meer mensen. Uitslagen waren niet goed! Bloeddruk was alleen maar aan het stijgen en er waren eiwitten gevonden in mijn urine. Conclusie? Zwangerschapsvergiftiging en ik moest opgenomen worden! Ik stond een beetje perplex want zo slecht voelde ik me niet!

Even een heel klein uitstapje ivm wat er door mij heen ging. Mijn moeder was toen ik 11 was zwanger van mijn zusje. Zij heeft tijdens een snikhete zomer mijn opa moeten begraven in Zwitserland en hield mega veel vocht vast en had een bandgevoel om haar maag. Ze wijtte het aan stress door het overlijden en de heftige reis met 37 weken zwanger. Uiteindelijk is ze met 40 weken bevallen van mijn zusje. Voldragen maar mijn zusje woog net geen kilo. Ze bleek dus heftige zwangerschapsvergiftiging te hebben. Dit spookte gelijk door mijn hoofd en ik raakte licht in paniek!

Anyway, ik moest naar Bergen op Zoom, daar zat het moeder-kindcentrum. Ik mocht nog via een omweg naar huis om spullen te pakken maar moest me binnen het uur melden. Toch nog maar even een McDrive meegepakt, we waren er toch nog wel nuchter onder. Maar binnen het uur netjes gemeld in Bergen op Zoom en daar werd ik gelijk aangesloten. 24u per dag aan de CTG en ik kreeg gelijk longrijpers en magnesium ingespoten. Man man wat werd ik beroerd van die magnesium!! Alsof je lijf in de fik stond!! Uit mijn hoofd heb ik ook gelijk een blaaskatheter omdat ik mijn bed niet meer uit mocht. En geloof me, ondanks dat ik enorm overdonderd was en ik ook best stukken kwijt ben uit die periode, kan ik me dat gevoel zo voor me halen hoe groot de paniek was!!!

Volgende keer zal ik vertellen over het punt dat ineens alles omsloeg en iedereen dikke paniek had. Nu weer bedankt voor het lezen! 💖