Help, een huilbaby!

Philou was een huilbaby, daar kan ik heel kort over zijn. En dat was alles behalve leuk! Het rare is, dat ik nu op instagram moet nakijken hoe het verloop was. Ik hield het daar als een soort ‘dagboekje’ bij, anders had ik nu echt niet meer geweten hoe dit verlopen is. Alsof ik het weg heb gestopt lijkt het..…

Instagram

Mijn eerste post op insta die het huilen naar voren laat komen, dateert van 5 maart. Philou is dan 3 weken oud. Ik schrijf in deze post dat het niet alleen heel mooi is met Philou in ons leven, maar dat het ook hard werken is met nieuwe onzekerheden en dubbele zorgen. Ook het huilen wordt hier al genoemd. Kortom, met 3 weken begon het al. Omdat we dit van Lauren niet zo gewend waren, moesten we hier wel even aan wennen. Maar ik wist ook dat huilen er af en toe bij hoort. En tja, wanneer huilt een baby (te)veel, wat is normaal, wanneer trek je aan de bel…? Ik voel me al snel een zeikerd en zal nooit om het minste of geringste naar de huisarts gaan. Andersom juist, ik zal eerder te laat aan de bel trekken. We dachten simpelweg ‘het hoort erbij’, ‘baby’s huilen nu eenmaal’. De post erna is Philou precies 1 maand oud. Ik geef in deze post aan dat het een pittige maand was. Een maand waarin Philou veel huilde en we soms gewoon niet snappen waarom (dat vond ik zo enorm moeilijk!). Vervolgens post ik een foto waar Philou 1,5 maand is. Ik kreeg naar mijn gevoel steeds beter door waarom ze huilde en die dag was een goede dag (wat een verademing!). Met 11 weken heb ik het idee dat Philou wat beter in haar vel zit. Ze is vrolijk en goedlachs en oefent al lekker met allemaal geluidjes. Met 3 maand heb ik het idee dat ze écht goed in haar vel zit en we eindelijk de echte Philou te zien krijgen. Ik schrijf dat de afgelopen maanden erg pittig waren maar dat ik de laatste 2 weken eindelijk kon genieten van haar.

Het grappige is, dat als ik dit zo terug lees op insta, ik niet de pijn en emoties lees die er thuis en bij mij van binnen wel waren. En misschien maar goed ook. Als je dit hierboven zo leest, vraag je je vast af waarom ik überhaupt een blog schrijf met als titel ‘Help, een huilbaby!’. En dat snap ik. Maar ik zal je nu mee nemen in het verhaal achter het verhaal en dan begrijp je het waarschijnlijk wel.

Het verhaal dat zich afspeelde achter social media

De eerste 3 a 4 maanden met Philou waren een hel! Ja, echt. Het is verschrikkelijk om het zo zwart op wit op papier te zetten. En eerlijk gezegd, begint mijn hart direct harder te kloppen nu ik dit zo schrijf, maar zo voelde ik het wel helaas!. Ik verafschuwde mijn eigen kind af en toe en er zijn momenten geweest waarop ik oprecht spijt had van een tweede kind. Ik pakte door mijn eigen emotionele, hormonale staat, zowel Lauren als Philou af en toe te hard aan. Nee, ik heb ze niet geslagen, geschopt, mishandeld (godzijdank!) maar ik was ook absoluut niet de moeder die ik wou zijn voor mijn kinderen. Verschrikkelijk was het, wat ik zei een regelrechte hel. Naast dat ik een verschrikkelijke moeder was, was ik ook nog eens een rot vrouw. Ik was niet te genieten, had geen kort lontje, maar simpelweg géén lontje. Ik was niet voor reden vatbaar, ik was op, kapot, gesloopt en één brok ellende. De reden? Philou. Lieve, kleine Philou. Ze huilde van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Of nou ja, huilen. Krijsen kan je het beter noemen. Krijsen alsof haar leven er vanaf hing. Door merg en been, oorverdovend krijsen. En het maakte me gek!!

3 keer naar de huisarts

Ik ben drie keer bij de huisarts geweest waarbij ik aangaf dat dit gekrijs me niet normaal leek. De eerste keer kreeg ik te horen dat huilen er nou eenmaal bij hoort. Omdat ik het idee had dat ze ook veel last had van krampen kreeg ik de tip om een paar drupjes olijfolie in haar flesje te doen. Daarmee liet ik me (achteraf) afschepen en ik ging weer naar huis. Onderweg naar huis realiseerde ik me dat ik me totaal niet gehoord voelde. Maar met goede moed voegden we olijfolie toe aan haar flesje. Omdat het weinig tot geen verschil maakte en ik vond dat Philou elke keer melk opboerde maar niet uit spuugde, klopte ik weer aan. Ik zag aan alles dat ze veel pijn had en ze bleef ontroostbaar. De huisarts opende thuisarts.nl (serieus!) en begon voor te lezen wat je kon doen bij reflux klachten. Als ik dit zo terug lees dan kan ik eigenlijk alleen maar heel hard lachen. Zo bizar vind ik het eigenlijk! De tip was om johannesbrootpitmeel toe te voegen en haar zo lang mogelijk na een fles rechtop te houden. De eerste beste ontlasting na een fles met johannesbrootpitmeel was dusdanig dik (met het minimale toegevoegd) dat we hier direct mee stopten. Ze kreeg het er amper uit, arm kind. Juist omdat ze al zoveel krampen had, wilden we dit haar niet aan doen. Dus, terug bij af. Een krijsend kind met veel pijn, veel opboeren, niet spugen en krampen waar je spontaan zelf buikpijn van kreeg.

Dit kan zo niet langer!

Ik was bij mijn moeder op de koffie en Philou zette het daar weer volledig op het krijsen. Mijn moeder had haar echt wel vaker horen huilen en wist van mij ook dat Philou veel huilde en ik het er erg zwaar mee had. Maar dat ze zó kon krijsen…. Daar schrok ze wel van. Ze zei ‘maar Suus, dit is niet normaal hoor. Dit is geen huilen meer’. Dat was voor mij het moment dat ik zelf ook in zag dat dit zo niet langer kon. Ik belde de huisarts en eiste een doorverwijzing naar de kinderarts en een middel tegen de reflux klachten. Na veel aandringen kregen we Ranitidine (maagzuurremmer) voorgeschreven en een doorverwijzing (zonder spoed).

Ik nam ontslag….

Ondertussen ging het met mij steeds minder goed en vroeg mijn man zich af of ik niet leed aan een postnatale depressie. Ik zat (en deels nog steeds) echt niet goed in mijn vel, maar daarover wilde ik niets horen. In die periode zocht ik afleiding buiten huis, zonder kinderen. Ik ging naar sample sales, reed naar Oosterhout (NB) om kinder kleertjes te kopen. Wat ik mentaal te kort schoot, probeerde ik materialistisch goed te maken. Onzin natuurlijk, maar ik deed het wel. En het hiel kortstondig. Al realiseerde ik mij op de terugweg vanuit Oosterhout dat het ;echt niet goed met mij ging! Ik zag enorm op tegen de dagen die ik met de kindjes alleen had. ’s Ochtends stond ik op met de gedachte ‘hoe gaan we vandaag weer overleven’. Mijn familie had ook wel door dat het echt niet goed met me ging en waar nodig sprongen ze hier thuis bij. Ik hoefde maar te vragen of we stond iemand op de stoep om me te helpen. Zo fijn en lief! Enorm dankbaar ben ik ze. Ik keek in die periode erg uit om weer aan het werk te mogen (dan kon ik thuis lekker weg was mijn gedachte). Maar eenmaal begonnen merkte ik dat dit de oplossing niet was. Ik was veel verder ‘heen’ dan ik dacht. Ik had een mooie, uitdagende, goedbetaalde baan, goede voorwaarden, leuke collega’s en een mooi bedrijf waar ik voor werkte. Alles waar ik 4 jaar voor gestudeerd heb. Maar ik kon het simpelweg niet aan. Ik werd gek!

Shitty mom & shitty wife

Ik schoot voor mijn gevoel op alle fronten te kort. Voor mijn gevoel was ik een shitty mom, een shitty vrouw en op mijn werk kon ik niet geven wat nodig was. Ik voelde me zo énorm verloren en was mezelf kwijt. In overlevingsstand, dat is hoe ik de dagen doorkwam. Wederom klopte ik bij de huisarts aan om aan te geven dat het écht niet goed met me ging en dat dit zo niet langer kon. Ik werd doorverwezen naar de praktijkondersteuner en had diezelfde week nog een gesprek. Een fijne vrouw waar ik 2 gesprekken had. Na het tweede gesprek heb ik (zonder haar weten) een keuze gemaakt. Namelijk dat ik in deze fase van ons leven, met mijn huidige mentale staat, niet alle ballen zo hoog kan houden als ik ze hield. Ik kan niet én een leuke vrouw zijn, én een leuke moeder, én een carrièrevrouw, én er ook nog een sociaal leven op nahouden. Aangezien je je man en je kinderen niet ‘zomaar’ op een zijspoor zet, heb ik er voor gekozen om mijn baan op te zeggen. Een ballsy move maar mijn eigen geluk en dat van mijn gezin gaan voor.

Nu ik niet werk

Ondertussen ben ik alweer bijna 2 maand thuis. De tijd vliegt en ik voel me steeds beter. Ik heb af en toe ook echt dagen dat ik het heel slecht trek en niets kan hebben. Dan val ik terug in mijn ‘oude gedrag’ en merk ik direct dat mijn lontje weer zeer kort is. Daarbij vind ik het op zo’n dag dan lastig om mijn mood te wijzigen. Als ik me op een dag zo voel, dan houdt dat meestal ook een hele dag aan helaas. Maar ik heb nu wel direct door dat ik dan terug val en kan dat nu ook benoemen richting mijn man.

Dus tja, ik ben er nog lang niet! Het doet me wel goed om meer tijd te hebben voor mijzelf op dit moment en ook even de rust te pakken waar het kan. Ik heb weer plezier in en met de kindjes en kijk oprecht uit naar onze vakantie. En natuurlijk kan ik ze soms ook achter het behang plakken en halen ze het bloed onder mijn nagels vandaag. Maar volgens mij is dat normaal ? En ja, ik ben er zelf mentaal niet op vooruit gegaan en had dat natuurlijk graag anders gezien. Ik wijt het grotendeels aan het feit dat Philou zoveel huilde. Want nog steeds triggert het mij als Philou huilt en ik niet begrijp waarom, of ontroostbaar is.

Spijt?

Ik heb, ondanks dit verhaal, geen spijt van onze keuze om bewust twee kindjes kort op elkaar te plannen (los van of het ons gegund is of niet). Verder hebben we het geluk dat ze goed slapen en we 9/10 keer vanaf 7 uur ’s avonds tot half 7 ’s ochtend ‘kindloos’ zijn. Dus die momenten op een dag pakken wij onze rust, quality time, doen we spelletjes, schrijf ik blogs en kijken we lekker Netflix. We hebben met de kindjes een goed ritme gevonden en worden er steeds handiger in. Ja, het is aanpoten. Maar tropenjaren? Nee, zo wil het niet noemen (al komt dat vast nog wel)!

Herkenning?

Herken je mijn gevoelens? Of zit je momenteel zelf in een dergelijke situatie? Dan kom ik graag in contact met je! Ik ben in de heftigste periode toevallig in contact gekomen met een oud vriendinnetje die hetzelfde doormaakte. Het deed mij erg goed om met iemand te praten die precies snapte wat ik doormaakte. Dus schroom niet!

Ps. Uiteindelijk komt het goed!