Heimwee naar ons 💙

Al 3 jaar schreef ik niks. Maar vanavond vond ik het tijd om wat te schrijven. Vanavond werd ik overmand door emoties die ik eigenlijk nooit eerder heb gehad.

Ik ben altijd een vrij makkelijke moeder geweest. De afgelopen 5 jaar waren er genoeg logeerpartijtjes bij opa’s, oma’s, oom, vriendjes en weet ik het wat. Eigenlijk was dat ook wel even lekker. Dan hadden we ook tijd samen.

Toen kwam Corona de wereld binnen. Onze wereld werd ineens een stuk kleiner, al zullen meer mensen dit herkennen. Ik ging thuiswerken. De scholen dicht. Dat betekende natuurlijk heel veel tijd met elkaar. En stiekem vond ik dat ook wel fijn. Even de agenda’s leeg, veel minder prikkels (vooral voor mijzelf als HSP’ er erg fijn!). Gewoon. Alleen wij. Langzaamaan startte het echte leven een beetje, maar ik ben wel thuis blijven werken tot nu toe. 

Ik merkte aan de kleine man dat logeren wat lastiger ging worden. Hij en ik zijn zo hecht geworden in deze Corona-periode, dat hij geen minuut meer zonder mama kon. Het benauwde me, want ook moeders hebben soms even tijd voor zichzelf nodig. 

Voor de zoveelste keer regelde de kleine man zelf een logeerpartijtje bij opa en oma. Hij besloot 3 nachtjes te gaan. Ik ging er al direct vanuit dat ik hem na 1 nachtje op kon gaan halen, maar heb dat (uiteraard) niet met hem gedeeld. 

Vandaag was het dan zover. De hele dag is hij niet zichzelf. Hij kijkt droevig, zit zichzelf in de weg en weet niet wat hij met zichzelf aan moet. Ik zette me schrap voor een ‘dramatisch’ afscheid met als resultaat dat de kleine man gewoon thuis bleef. 

Toen hij eenmaal de auto in stapte na oneindig veel kusjes en knuffels, keek hij me beteuterd aan. Ik vertelde hem dat hij een kanjer was en vooral lekker veel plezier mocht maken met opa en oma. En daar reden ze weg. Een extra rondje door de straat voor nog twintig handkusjes en een ‘I love you mama!’. En toen was hij echt weg. 

Omdat het nogal zelden voorkomt dat ik even op de bank een serie kan kijken, besloot ik te genieten van de rust om me heen en lekker op de bank te ploffen. 

Toen ik eenmaal naar boven ging werd ik extreem onrustig. Er klopte iets niet. Ik keek naar het lege bedje. Ineens werd ik overspoelt door emoties en voelde ik de tranen opkomen. Ineens voelde ik een enorme drang om de kleine man vast te kunnen houden. Ik raapte mezelf weer op en zei tegen mijzelf dat ik normaal moest doen. Hij komt immers gewoon weer thuis. Maar het gevoel liet me niet los. Eenmaal in bed komen de tranen weer. Ik loop weer naar zijn kamertje en pak een van zijn knuffeltjes. Die houd ik stevig beet. De onrust blijft.

Ik mis mijn kind. Ik mis hem zoals ik hem nooit eerder heb gemist. Is dit dan de moederliefde die ik nooit op die manier heb gevoeld? Of ben ik gewoon extreem emotioneel? Ik hoop in ieder geval dat hij de tijd van zijn leven heeft. Mama wacht op je. Met honderd knuffels en kusjes.