Heeft onze regenboogkindje een verbinding met ons sterrenkindje?

Ons verhaal begint met onze eerste zwangerschap van ons  kindje, ons sterrenkindje, onze zwangerschap eindigt helaas in een miskraam.

In december 2015 kwamen wij erachter dat we zwanger waren van ons eerste kindje. We waren heel blij maar in mijn achterhoofd had ik een gevoel dat het niet helemaal goed zat, eerst zien en dan geloven. In januari hadden wij onze eerste echo. 

Zenuwachtig stappen we binnen bij de verloskundige volgens de berekeningen, zouden we rond de 6 a 7 weken zijn. Op dat moment krijgen we te horen dat ons kindje er kwa grootte uitkomt op 5 weken en op dat moment klopt er nog geen hartje, dit is pas rond de 6 weken. We worden 2 weken terug gezet. Aangezien ik vrij zeker ben van mijn cyclus is het bijzonder dat ons kindje aan de kleine kant is maar het kan komen dat het vruchtje later ingenesteld is waardoor de weken verschuiven. Wel wordt er voorzichtig gezegd dat er ook een kans bestaat dat het kindje niet verder groeit en dat we hier rekening mee moeten houden. Verward, vol twijfel maar ergens hoopvol gaan we richting huis. Google afspeuren opzoek naar dezelfde situaties.

We plannen een nieuwe echo in rond de 12 weken. Het gevoel wat in mijn achterhoofd zit wordt sterker. Eerst zien dan geloven. Toch probeer ik dat gevoel om te zetten en een beetje te genieten en blij te zijn. Mijn hele lijf 'voelt' wel zwanger, ik ben misselijk, de wc is iedere ochtend mijn beste vriend, mijn borsten zijn gevoelig en ben erg moe. Daar hou ik me aan vast. 

Mijn man is in februari jarig, tijdens zijn verjaardag maken wij aan onze broers en zus bekend dat we zwanger zijn, ook onze beste vrienden zijn op de hoogte. We vinden het fijn om er met hun over te kunnen praten en ergens hopen we dat ons kleine gaat groeien en dat alles goed komt.

Op naar de 12 weken echo, termijn echo. Voor ons de echo die ons duidelijkheid gaat geven, of het hartje van ons kindje klopt, of zij/hij gegroeit is. Zenuwachtig klim ik op de tafel, mijn broek wordt dubbel gevouwen en de koude gel gaat op mijn buik. Ons kindje was gegroeid, dat was gelijk zichtbaar maar het blijft stil, heel stil... Er is helaas geen kloppend hartje. Ons kindje is gestopt met groeien rond 9 weken. Mijn voorgevoel is helaas waar. We luisteren naar wat er komen gaat en wat de opties zijn. Het enige wat ik op dat moment aan kan geven is dat ik wil wachten tot mijn lichaam 'zelf' ons kindje los laat en liever niet met medicatie of courtage begin. Verdrietig, beduusd en zonder al te woorden verder te wisselen gaan we naar huis.

Na ongeveer 3/3.5 weken wachten op de miskraam geef ik boos en verdrietig aan bij mijn man dat als het maandag niet begonnen is, we gaan bellen. Het is genoeg geweest. Het doet te zeer dat ons kindje, die we zo graag bij ons wilde hebben en die ik zo graag in mijn lichaam had willen laten groeien. Nu niet meer verder groeit in mijn lichaam. Mijn lichaam lijkt het op de een of andere manier niet door te hebben. Ik kan het emotioneel en lichamelijk niet langer meer aan. Het idee om nog langer zo samen te zijn kan ik niet meer, mijn hoofd kan het niet meer plaatsen, ik wil verder gaan met mijn verwerking. Dit voelde zo egoïstisch en tegenstrijdig, met het idee het aan mijn lichaam over te laten. . 

Alsof mijn lichaam deze strijd die in mijn hoofd zat van mij hardop moest horen want de volgende ochtend op 13 maart begonnen de krampen en bloedverlies. Op 15 maart 2016 wordt ons kindje geboren.

Bijna precies een jaar later wordt onze regenboogkindje Xamm geboren op 9 maart! Als Xamm wat ouder is, denk een jaar 3, begint hij steeds vaker te praten over een oudere zus die dood is. Als we doorvragen vertelt hij dat zijn zus ouder is en in de wolken is. Hij vertelt verhaaltjes over haar en hij begint op verschillende momenten over haar. 

Wij hielden het vooral op fantasie maar toch voel ik een twijfel, een hoop op dat er meer is. Stel je voor dat ons eerste kindje een meisje is en zij een connectie of verbinding hebben, hoe mooi en bijzonder is dat. 

Wij hadden Xamm toen nog niet vertelt over ons eerste kindje omdat we Xamm daar te jong voor vonden. Dit hebben we toen ook zo gelaten.

Xamm is 5 jaar als we hem door een privé situatie, vertellen over onze eerste zwangerschap. Xamm begon gelijk over zijn zus in de wolken. We gaan hier verder op in en geven aan dat wij toendertijd geen naam hebben gegeven aan ons kindje omdat wij niet wisten of ons kindje een hij of een zij is. En vragen aan hem of hij een naam weet voor zijn zus. Xamm weet een naam, een hele mooie bijzonder naam. Ik kreeg kippenvel over heel mijn lijf, en ook nu op het moment dat ik dit schrijf. Hij geeft haar de naam Maan. Waarom is dit zo bijzonder en waarom krijg ik kippenvel? Is omdat mijn man 6 jaar geleden een maan heeft laten tatoeëren voor ons kindje. Xamm wist dit niet. 

Is het toeval of is er meer?