Heb jij d'r ook zo één?

Saar en ik leerden elkaar kennen op het HBO. Het klikte direct en waren de studie zo'n beetje onafscheidelijk. Na school groeiden we al snel uit elkaar. Zij woonde ons laatste studiejaar al samen met haar vriend en stapte het gesettelde leven in. Ik nog lang niet. We zagen elkaar met verjaardagen en meestal wel een avondje met carnaval. Maar dat was het wel.

Enkele jaren later trok de vriendschap weer wat aan en al snel zagen we elkaar weer wekelijks. Zij werd zwanger en niet veel later lukte het ons ook om eindelijk zwanger te raken.

Tijdens mijn zwangerschap besloten mijn man en ik dat ik zou stoppen met werken na de bevalling. Volgens haar was dit echt NOT DONE. Prima, maar dit is de keuze die wij maken. Had ze alle respect voor, moest ik inderdaad zelf weten, maar voor haar kon dit echt niet.

"Fine, breath and drop it"

Zij beviel en ik kreeg vervolgens bij elke ontmoeting te horen wat ik allemaal MOEST doen. Als de bevalling begon, tijdens de bevalling, als de baby er is.

Ik luisterde, ene oor in andere oor uit. Ben zelf meer iemand die zijn eigen info zoekt en het dan wel ziet als het zo ver is. Dus ik kon er niet zo heel veel mee.

Maar dit bleek wel de nieuwe Saar. Zij weet precies hoe alles moet en in één adem gaf ze aan dat ieder het op zijn eigen manier moest doen maar dat het eigenlijk alleen goed is op haar manier.

Na haar verlof heeft ze nog 3 maanden gewerkt en toen verliep haar contract. Ze heeft zich netjes aan de regels gehouden om haar uitkering te behouden, maar eigenlijk kwam het wel goed uit. Was toch wel wat, huismoeder zijn. Maar toen ik dit beaamde kreeg ik heel verontwaardigd te horen dat haar situatie niet met de mijne te vergelijken was, ik koos er zelf voor, zij niet. Ondertussen is haar oudste bijna 5 en is ze nog steeds lekker thuis bij de kids.

Haar oudste doet alles beter dan andere kindjes in de omgeving en zij weet ook beter hoe je overal mee om kan gaan. Loopt er een ouder in het centrum met een krijsend kind dat niet wil luisteren, zou zij wel weten wat er mee te doen. Het liefst zou ze dat ook even gaan zeggen tegen die ouder, wat ook al enkele keren is voorgekomen.

Naast dat ze vindt dat haar oudste alles beter kan dan andere kinderen, kan ze het ook niet velen als een ander kind iets kan wat haar oudste niet kan. Onze beide oudsten kunnen gewoon goed mee met leeftijdsgenoten wat mij betreft en daar ben ik heel blij mee. Maar zij is er erg op gebrand dat haar dochter echt heel goed is. Dus als onze oudste iets kon wat zij nog niet kon, werd er kei hard aan gewerkt zodat zij het ook kon. Wat dat betreft heb ik regelmatig medelijden met haar dochter.

Ik vind het langzamerhand erg vermoeiend worden om altijd maar te horen hoe goed haar kinderen zijn en hoeveel beter haar opvoeding is dan die van andere. Daarnaast valt ze vrienden van haar, familie van haar, vrienden van ons beiden regelmatig af omdat ze vindt dat ze iets niet goed doen in hun opvoeding of omdat ze trots zijn op hun kind dat kan fietsen zonder zijwieltjes wat haar dochter echt al ruim een maand eerder kon.

Ik blijf maar herhalen dat iedere ouder zijn eigen manier heeft en ieder kind zijn eigen ontwikkeling en interesses. Maar de vriendschap wordt er wel minder gezellig op moet ik zeggen.