Heb ik gefaald in het moederschap?

Veel van mijn trouwe lezers/volgers weten, dat mijn jongste dochter Macy al een hele poos niet goed genoeg groeide en/of aankwam.

Buiten dat om werd ze zowiezo wel goed in de gaten gehouden gezien het verleden.

Macy was afgelopen Maandag opgenomen in het ziekenhuis, omdat ze het zorgwekkend vinden dat ze maar niet aan kwam... als je haar grafiekje inziet, weet je oké nou ja ze groeit niet goed maar het lijkt me nou niet zo dat ze enorm vermagerd is.

𝙅𝙖, 𝙯𝙚 𝙞𝙨 𝙠𝙡𝙚𝙞𝙣..

𝙅𝙖, 𝙯𝙚 𝙞𝙨 𝙙𝙪𝙣𝙣𝙚𝙩𝙟𝙚𝙨..

𝙅𝙖, 𝙯𝙚 𝙬𝙖𝙨 𝙝𝙤𝙣𝙜𝙚𝙧𝙞𝙜..

𝙅𝙖, 𝙯𝙚 𝙬𝙖𝙨 𝙝𝙪𝙞𝙡𝙚𝙧𝙞𝙜..

𝙅𝙖, 𝙯𝙚 𝙝𝙚𝙚𝙛𝙩 𝙚𝙚𝙣 𝙚𝙣𝙤𝙧𝙢𝙚 𝙢𝙚𝙙𝙞𝙨𝙘𝙝 𝙫𝙚𝙧𝙡𝙚𝙙𝙚𝙣..

Maar wilt dit alles zeggen dat ik mijn meisje verwaarloos?

Waarom denk ik dit zou je denken? Hoe haal ik dat in mijn gezonde verstand?

Macy mocht afgelopen vrijdag weer mee terug naar huis, dit in overleg met de KA.

Dit gesprek enorm teleurstellend!, en buiten dat om totaal niet wat je van iemand zou verwachten...

Ze mocht eigenlijk helemaal niet mee, ze vertelde ons, ons niet te vertrouwen... dat ze het gevoel had wij Macy tekort deden of in andere woorden ( verwaarlozen ), ik moest dit echt even verwerken en kon niets anders dan in tranen schieten... alles kwam weer naar boven! 

Ik heb haar gedragen met zoveel OERKRACHT! Ik heb voor haar gekozen, ondanks alle beweringen! Wat achteraf grote medische fouten bleken te zijn! Ik was DOODZIEK, en vocht voor mijn leven! Ik vocht voor mijn gezondheid, en dat nu hedendaags nog, ik ben zo iemand die alles, maar dan ook ALLES voor mijn kids zou doen...

Ik krijg het gewoon niet in mijn verstand dat iemand zo iets mag zeggen zonder concreet bewijs, daarnaast gaf ze aan dat ze inderdaad hongerig was, en wij meer moesten aanbieden.

Ik had zo iets van, “oke als dat het toch is dan doen we dat toch gewoon? Wat is dan het probleem?! “

Ze zei nadrukkelijk nog eens dat het vertrouwen er niet was want “ jullie zijn een paar keer niet op afspraken verschenen “

Dit klopt overigens want ja, mijn man werkt in ploegen,

Ik mag niet met mijn twee kids op een afspraak verschijnen vanwege de corona maatregelen, al mijn familie woont in Brabant... ik heb geen rijbewijs en daarnaast plannen ze altijd alles heel klakkeloos in zonder even samen, in overleg te kijken wat het beste schikt...

Buiten dat hebben wij wel altijd netjes afgebeld, 2x omdat ik erg ziek was en een coronatest had ondergaan.

En 1x omdat we ons verslapen hadden, ook daarna netjes gebeld of we nog konden komen... 

Ik heb dit netjes aangegeven maar dit is blijkbaar een reden waarom ze ons wantrouwen, en ik als moeder zijnde faal? 

Ze begon over het feit dat al die “insta mommys” geen ideaalbeeld waren om naar op te kijken, of uberhaupt tips aan te vragen omdat zei “ Macy zo goed kent , en weet waar Macy mee kampt “ 

Echt, het was niets als negativiteit onder mij brengen, en alles wat ik zei was niet goed.

De KA vertelde ons als we nog eenmaal niet zouden verschijnen ze stappen zou ondernemen, als Macy Zondag niet aangekomen zou zijn (vandaag terwijl ik dit schrijf) ze weer zou moeten worden opgenomen, ik dacht echt “werkelijk?, want wij verwaarlozen ons kind hé dat is wat je denkt” ik zei het maar niet, want ik wil gewoon de rust behouden. 

“𝘔𝘢𝘤𝘺 𝘪𝘴 𝘨𝘦𝘭𝘶𝘬𝘬𝘪𝘨 𝘷𝘢𝘯𝘥𝘢𝘢𝘨 𝘨𝘦𝘸𝘰𝘨𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘻𝘦 𝘸𝘦𝘦𝘨𝘵 𝘯𝘶 𝘪𝘯𝘮𝘪𝘥𝘥𝘦𝘭𝘴 6040 𝘨𝘳𝘢𝘮, 𝘵𝘦𝘳𝘸𝘪𝘫𝘭 𝘮𝘦𝘵 𝘥𝘦 𝘰𝘱𝘯𝘢𝘮𝘦 𝘻𝘢𝘵 𝘻𝘦 𝘳𝘰𝘯𝘥 𝘥𝘦 5440 𝘨𝘳𝘢𝘮 𝘥𝘦 𝘭𝘢𝘢𝘵𝘴𝘵𝘦 𝘬𝘦𝘦𝘳 𝘥𝘢𝘵 𝘸𝘦 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘨𝘦𝘸𝘰𝘨𝘦𝘯 𝘩𝘢𝘥𝘥𝘦𝘯 𝘪𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘡𝘪𝘦𝘬𝘦𝘯𝘩𝘶𝘪𝘴, 𝘋𝘶𝘴 𝘥𝘢𝘵 𝘪𝘴 𝘸𝘢𝘵 𝘱𝘰𝘴𝘪𝘵𝘪𝘦𝘧𝘴! “

Om even erop terug te komen waarover ik aan het vertellen was, ik wilde de rust behouden maar ze bleef doorgaan ze zei vervolgens “ Je bent ook nog een jonge mama, zonder vrienden en zonder familie als opvangnet, dan is het zwaar”

Alsof ze gedachtes in mijn hoofd wilde stoppen die er helemaal niet waren!

Waarom, denken ze toch altijd dat ondanks dat we het zwaar hebben, wij het dan maar niet aan kunnen? 

Het is niet zo dat ik niet voor mijn kinderen kan zorgen, ik vertelde haar dat in mijn dochter volg in wat zij aangeeft wat goed is, 

Zit ze vol? dan zit ze vol! 

Huilt ze? dan huilt ze toch? 

Wilt ze niet slapen? dan hoef je niet te slapen! 

Ze heeft wel een structuur in haar leven hoor, maar ik volg mijn dochter zoveel ik kan, ze is heel duidelijk met het aangeven van wat ze wel en niet wilt.

𝗔𝗹𝘀 𝗶𝗸 𝗺𝗶𝗷𝗻 𝗸𝗶𝗻𝗱 “𝗯𝗲𝘄𝘂𝘀𝘁” 𝘇𝗼𝘂 𝘃𝗲𝗿𝘄𝗮𝗮𝗿𝗹𝗼𝘇𝗲𝗻, 𝘄𝗮𝗮𝗿𝗼𝗺 𝘃𝗿𝗮𝗮𝗴 𝗶𝗸 𝗱𝗮𝗻 𝗖𝗢𝗡𝗦𝗧𝗔𝗡𝗧 𝗼𝗺 𝗵𝘂𝗹𝗽?

Ik weet niet wat er erger is, in het feit dat ze heel respectloos met mij omgaan.

Of het feit dat ik er bijna in geloofde, want het is zo nasty als ze je pakken op hetgeen waar je zo gevoelig voor bent;

Het falen.

Ik kamp vanaf een leeftijd van ongeveer 13 jaar al met een angststoornis dit heb ik ontwikkeld om het feit dat ik geen gewilde thuissituatie had in mijn hele periode als kind zijnde, ik weet als geen ander wat het is om JUIST het goede voorbeeld te zijn voor mijn kinderen, en ik weet heel goed hoe het is om warmte te geven en steun als ze het nodig hebben, en dit ONVOORWAARDELIJK.

Maar toch, ergens het plekje dat ze benoemde van het geen vrienden hebben of familie om op terug te vallen! 

Dat is zo laf! Want dit staat compleet los van wat er met Macy is, ik snap überhaupt niet waarom ze daar over praten.

Altijd maar zoeken naar dingen die er niet zijn, en weetje ik heb nu echt zo iets van.... goed we go with the flow.. en ze zien uiteindelijk dat ik NIETS maar dan ook NIETS te verbergen heb! 

Mijn oudste dochter die had rond deze periode precies hetzelfde en daar was ook uiteindelijk niets uit voort gekomen... ze is gewoon een klein fijn meisje ze is nu inmiddels 2 en een half jaar oud, en een fijne 10 KG

Oprecht, ik vind dat mensen hedendaags nog steeds te snel oordelen.

En een excuses? Dat kan er niet eens meer vanaf.

Ik heb gewoon geen vertrouwen meer in de zorg zoals ik het ervaar.