Hè, hè, weekend...

Man, man, man, het zit erop. De eerste echte week manlief en ik weer werken en de kinderen naar de opvang. We hadden het enorm getroffen hoor, de afgelopen 5 maanden. Dankzij mijn zwangerschapsverlof, COVID-19 en de zomervakantie erachter aan geplakt zijn we zo ontzettend veel samen thuis geweest met z'n 4jes. En dat was heerlijk. Niet zoveel moeten, niet zoveel willen en vooral zien wat de dag ons bracht.

Deze week was echt weer even aanpoten. Zelf ben ik al een aantal weken aan het werk, manlief begon deze week weer aangezien hij werkzaam is in het voortgezet onderwijs. De kinderen sinds vorige week weer volledig naar de opvang 2 dagen en nog een dagje oma als oppas. En dan denk je, heerlijk zo langzaam aan weer in het ritme komen. Nou, dat viel even tegen. De oudste moet er behoorlijk aan wennen, niet meer heerlijk rond papa en mama hangen de hele week. Het was dan ook weer even drama bij het wegbrengen naar de opvang. Gelukkig eenmaal daar, spelend op de groep, is hij snel weer tevreden.  

Wat voelde ik me een fabriek de afgelopen 3 dagen, mijn werkdagen. 's Ochtends hup, kleren aan, tanden poetsen en mezelf een beetje toonbaar maken. Ontbijt erin, kinderen klaarmaken en gaan. En eind van de middag bij thuiskomst weer die rollercoaster, alleen dan andersom. Eten erin (gelukkig snel klaar, eerder deze week grote porties gemaakt waar we twee dagen van kunnen eten), even aandacht aan de kinderen, tijd voor pyjama en hup de fles erin en door naar bed. En dan vervolgens er zelf kapot bij liggen en al heel vroeg in bed kruipen, want onze twee schatjes hadden uiteraard juist afgelopen week bedacht om 's nachts fijn te gaan spoken door doorkomende tandjes/kiezen/beginnende verkoudheid. 

Oke, we hebben het overleefd. Net van moeheid en opluchting dat de week erop zit wat tranen en nu... ontspannen! Weekend! En dat kan wat mij betreft niet lang genoeg duren...