Hallo Januari

Hallo Januari, ben je al voorbij? Helaas we zijn net begonnen.

De maand die ik liever vergeet, met alle gebeurtenissen. Heb nou ook me eerste intake gehad voor traumahulp. 20 januari de volgende! Tis nu overleven modus aan. 

Waar alles vorig jaar in begon loop ik nu bijna een week in rond. En dan bedoel ik het ziekenhuis. Nou ga ik dan wel de andere kant op omdat mijn vriend is opgenomen omdat hij geopereerd moet worden. Dus tis even overleven modus aan op ademhaling letten en door als het waren. Want je wil toch bij je vriend zijn. Door dat we de andere kant op gingen dacht ik het gaat me lukken. Tot we in de kamer aan kwamen en we keken uit over het Sophia gebouw. 

Koppijn van het benauwde gevoel en het gevoel van ik moet weg! Door dat ik begeven moment ben gaan zitten en dacht ja ik moet nu even het zelfde doen als wat mijn praktijkbegeleider deed en dat is opnoemen van wat en waar. Bij de spoed werd ik naar binnen gebracht. Daarna lag ik op de verloskamers bij de smalle ramen en de volgende dag ben ik naar de andere kant gebracht waar ik uit keek op het park. Dat hadden we ook toen we met onze jongste daar aan kwamen voor zijn operatie. En dan nu ook met mijn vriend.

Wanneer ik weg ga bij mijn vriend en de auto in stap lijk het wel of de watervallen open gaan, je wil alleen maar huilen. Je kan wel met iedereen bellen maar de tranen blijven over je wangen rollen. Vooral als je oudste aan het huilen is van papa ik wil papa. Ik wil niet weg ik wil bij papa blijven. Voor mij gevoel gewoon verlating angst.

Wat ik gecreëerd heb, door dat wat er vorig jaar is gebeurt. En dan zeggen ze geef je zelf niet de schuld maar zo voelt het wel. 2x met mama naar bed en 2x opstaan en mama is weg lig ze weer in het ziekenhuis. Komt paar dagen niet thuis omdat ze moet blijven.

Je moeder hart huilt en doet gewoon pijn, je wil dit gewoon niet voor je kind! 

Bij me eerste gesprek met trauma hulp heb ik dit ook aangegeven, want zo voelt het gewoon bij mij. Laatst ben ik alleen met me oudste naar me vriend gegaan in het ziekenhuis, moes me handen ineens desinfecteren. Maar dat had ik beter niet kunnen doen, de lucht van dat desinfectie spul bracht me terug naar vorig jaar toen mijn jongste op de neo afdeling lag , dan krijg je weer hoofdpijn omdat je er weer mee bezig ben. Je weet je dan gewoon geen raad meer. 

Je wilt je inhouden je wil sterk zijn maar begeven moment houd het gewoon op.

20 januari volgende gesprek daaruit hoor ik welke behandeling ik krijg. Hoop voor me zelf dat ik dan wat meer rust krijg. Minder huilerig of benauwd gevoel. Dat je gewoon normaal ernaar kan kijken.

Ben blij dat ik niet elke keer alleen ben en dat ik gewoon bij andere ben met mij jongens. En dat ik een luisterde oor heb, waar ik alles gewoon kwijt kan.